Biekorf. Jaargang 26

(1920)– [tijdschrift] Biekorf– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



Mengelmaren M. Jos. Mansion, hoogleeraar te Luik, zoon van den diepbetreurden en wereldberoemden heer P. Mansion, schrijft in de Revue des Questions scientifiques (3^e reeks. D. xix, 20 Jan. 1911) in eene bijdrage over de Indo-Europeanen: ‘Bij den oorsprong der Indo-Europeanen hebben wij reeds ver achter ons den zondvloed en de uitwijking der afstammelingen van Japhet na die groote overstrooming. De gelijkheid: Indo-Europeanen = Japhetiden is ten andere niet zeker, aangezien men maar twee volkeren heeft kunnen vaststellen, die Indo-Europeanen zijn en met zekerheid van Japhet afstammen, namelijk de Meden en de Grieken. Ten andere de eenheid van taal kan niet leiden tot, de eenheid van afstamming.’ Wij vragen ons af waar al die twijfels op gesteund gaan. Indien de Meden en de Grieken met zekerheid Japhetiden zijn - zoo de Bijbel hel ons duidelijk leert voor de Grieken, - waarom zouden de andere Indo-Europeanen die zekerlijk met hen verwant zijn, ook geene Japhetiden zijn? Dat men zocht in die richting men zou nog wel andere Indo-Europeaansche volkeren vinden, die men in de stamtafel der kinderen van Japhet (Gen. X) zou kunnen aanpassen.
[pagina 190]
Wij zeggen dat de Indo-Europeanen zekerlijk stamverwant zijn. Wat men er ook van zeggen moge, 't is klaar bewezen dat de Indo-Eeuropeanen hoofdzakelijk dezelfde menschenkundige kenteekens vertoonen en in groot getal blonde langhoofden zijn met blauwe oogen. 't En is door de gelijkenisse der Indo-Europeaansche spraken alleen niet dat die volkeren verwant zijn en op elkander trekken. Ten andere niemand kan met zekerheid zeggen sedert wanneer de Indo-Europeanen in de landen wonen in dewelke zij verspreid zijn. Is het sedert den jongen steentijd? Is het sedert den bronstijd? Is het sedert later? Niemand weet het en de meeningen verschillen zeer daarover. J. Cl.
't Is eindelijk gelukt Onder den oorloge was 't welzittelijk geworden te spreken van een vague d'assaut, eenvoudiglijk: een smete volks ten aanval, een stormloop. Heer Clemenceau in Frankrijk miek van die beeldspraak, achteraan ten tijde van de vrede, in nog veel-stouter beeldspraak, zijn vague de paresse, de welke was eenvoudiglijk in 't vlaamsch: een plage van vervaaktheid en van lamlendigheid. Heel Frankrijk stond vergaapt daarop, het sloeg zijn handen thoope,... en sedertdien 't en stopte er niet van allerhande ‘vagues’; er heerschen daar oprechte ‘vague’-bonten, in 't fransch gezeid une vague de vagues, eenvoudigweg: een vlage zulks, een echte vlage, of liever-ja een zage. De laatste ‘vague’, alweer alzoo een snak, een rande, is thans de vague de baisse, eenvoudig-nog: de botte van den afslag. Misschien is 't nu daarmee gedaan, en zal 't voortaan de baisse des vagues zijn! Zoo wel! Maar 'k was allang aan 't zeggen: och! Zoeten Hemel toch! waar blijven dan de ‘Vlamingen’? 'k Had 's wonder of ze niet algauw die ‘vague’ en gingen geren, thans dat ze allichte is afgezaagd in Frankrijk! 'k En wist niet hoe 't uiteengedaan dat 't lijk zoo lang aansleepte. 'k Wist iets: het zou gebeuren. 't Zou! 't Was onvermijdelijk. Maar hoe? Ten onverstandigste-uit; dit wist ik ook. 't Was even onvermijdelijk. Maar wat?... 't En kwam lijk niet. Als eindelijk toch, het kwam. En 't is gelukt! Ik las het - weest gerust, 't was in een ‘degelijk’ blad, met heel ‘voorname’ taal -; het was ... beginnende met 't laatste, de vague de baisse... het was ‘een golf van afslag’! Toch dom, niet waar, een ‘vlaming’! Hoe dom! Hoe dom! o driemaal domme Vlaming! D. Diets.

[pagina 191]
Durft een keer zeggen: ‘Mijn Overal’ insteê van: ‘Mijn Parde'su'’! Wa'! Ge gaat ze hooren, de Vlamingen, gekkende en scherende, 't haar van uw hoofd, omdat ge zoo belachelijk kunt, zijn van ‘Parde'su'’ leelijk, en ‘Overal’ ten-minste-zoo-schoone te heeten. Maar laat diezelfde Vlamingen, bij eenige jaren eens gehoord hebben, dat er in America thans reeds, thans en allange, thans vooral met de duurte der kleêren, effenop wordt gekakeld alzoo van een ‘Overall’-hier en een ‘Overall’-daar! Dan ja, dan eindelijk, gaan ze ook hunnen ‘Parde'su'’ aanzien als gemeene, en zeere luidop durven achterzwatelen.., wat? - ‘Overal’? - Neen!... Of liever nog toch: ‘Overal’. Echter 't zal zijn ‘Overall’ op zijn engelsch': 'tzelfde als in 't vlaamsch, maar met vanachter ‘-ll’, twee ‘lu's’. Nu, 't is te begrijpen dat dit meer zal bevallen. Met twee ‘lu's’ insteê van met één, 't is toch seffens veel ‘lustiger’ ook. De Vlaming heeft nog geren entwat dat hem lust! Ik en ben noch voor ‘Parde'su'’ noch voor ‘Overal’, omdat we beter hebben dan dat. Maar ik spreek op... och ja! 't Werde een zage. ‘Ten attandange’ doen we nog een tijd voort met den ‘parde'su'’! ‘Voor 't moment’ 't is vele ‘zantielder’... ge moogt ookal zeggen meer-‘nice’! O. Vlaming.
De Tote van de Helle Voordezen verbeeldde men de Hel door een ‘tote’, een groote leelijke tote. Alzoo op tooneel en in de schilderkunst. Iedereen weet dat. Naar dat oud gedacht opgevat, was er alzoo vóór den oorloge een hedendaagsche ‘Tote van de Helle’ in den hof op het goed der Capelle'n te Moorsleê. In den hof, langs de bane, stond er een Huizeke van Nazareth: waarlijk een huizeke, bestrooidakt, met in ieder ruim een stichtende voorstelling uit het kinderleven des Heeren - hedendaagsch ook - mannengrootte al in beelden. De menschen die 't geerden mochten dat bezoeken somwijlen, en staken dan ook aleens door tot aan de ‘Tote’ langsbachten aan 't Heerhuis: een grijnzende gapaard in uitwerk, groot ongeveer-een-meter in 't vierkant. Thans is de ‘Tote’ veroorlogd: vaneigen. Ze zal wis de laatste ‘Tote van de Helle’ geweest zijn in Vlaanderen. L.D.W.
[In de maand van Mei] In de maand van Mei legt ieder vogel een ei. (Becelaere).

[pagina 192]
[Cachebeurre] - ‘Monsieur Cachebeurre? Où donc habite M^r Cachebeurre?’ We waren toen nog in den oorloge... en we zaten ‘bachten de kuipe’. Cachebeurre? We vielen dapper aan 't zoeken, zoeken was zoeken... 't Kwam uit: De Heer die dat vroeg was van... Yper. En ‘Monsieur Cachebeurre’ was een geildige weeldige vlaamsche boer, maar de ongeleerde menschen van 't dorp noemden hem... ‘Quaghebeur’! W.I. D'oore.
[Jan Vandervelde] 't Was toen nog winter en koud. Het sneeuwde. - ‘Jan’, zei er een van Wytschaete, al lachende tegen allemaal werkvolk, menschen van te boere: ‘'t is nu goed zi' om te werken bij Jan Vandervelde’! T.R.
[Bijgeloof aan de kust] Ze wilde niet branden. Sprekende met eene oude, brave vrouw over haren zoon die bij nachtelijken storm in zee verdronken was, zegde ze: ‘De storm kwam 's avonds al met eens op; we gingen 't roozenhoedje bidden en Marie (hare dochter) wilde eene keers ontsteken, maar zij kreeg ze in brande niet: ze moest ze vijfmaal herontsteken. 'k Hadde het voorgevoelen dat een ongeluk ging gebeuren. Wij hebben Neesje nooit meer weergezien!’ De grootmoeder van mijnen man zaliger had een broêr die gebleven is in den storm van '36 (1836); zij ging met andere vrouwen naar de kerke bidden en licht ontsteken ter eere van den H. Petrus. Hare keers en vlamde noch en wilde branden. 14 visschers zijn dien dag gebleven!
Ze brandt klaar. Hewel, Thomas, hoe gaat het met den jongen? Goed, M^r de Pastor, Goddank! Wij hebben veel hoop: de ziekte is gelijk gekeerd. Mijne vrouw heeft van den uchtend in 't kapelletje eene keers ontsteken voor 't H. Kruis en ze brandde klaar. Hoe? Ze brandde klaar! Ja! w'hebben eeuwig hooren zeggen dat wanneer men licht offert en de keerse klaar brandt als ze ontstoken werd, dat ze met godvrvchtigheid is aangeboden en dat ons gebed zal verhoord zijn. Uit de wijze van branden der koersen, heb ik reeds menigmaal vernomen, trekken velen die bijgeloovige gevolgen! Opgeteekend te Blankenberghe.