Biekorf. Jaargang 26 (1920)

Biekorf. Jaargang 26

(1920)– [tijdschrift] Biekorf– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 15]
In memoriam carissimi alumni mei G.M. qui pie in Domino obiit die Visitationis B.M.V. 1916.
I. Sacramentum regis abscondere bonum est. Tob. XII, 7. Ge laagt daar stervensmoe, ge wist het, en van buiten kwam de avondschaduw traag door avondwitte ruiten ter uitvaart van den dag; ge langdet naar den dood en 't breken van de banden, en druktet liefdevol met uw doodwitte handen de mijne die daar lag. Dan hebt ge 't mij gezeid - och neen, niet een vermoedde 't dat gij een levensdroom met lange liefde voeddet; ik mocht u niet verraân - God zoudt ge 't offer van uw rijke gaven dragen, en gansch de zijne zijn uw levenslange dagen en, priester Gods, aan 't altaar staan. En 't is mij of ik nog diep over u gebogen uw groot verlangen lees in die zachtbrekende oogen en in dien tranenstroom; mijn kind, God liet mij 't lange en blijde priesterleven, maar gij, gij hebt den Heer oneindig meer gegeven door 't otter van uw droom.
II. Laatste bezoek Sacrificium Vespertinum. Ps. 140. Een heiligdom - men weent en stemmen fluistren zacht. Gij glimlacht: g'hebt uw vriend een laatsten keer verwachi; Uw broeder-priester moet uw bevend' handen steunen Wanneer ze de eersten keer op 't heilig altaar leunen... Daarbuiten zinkt de zonne in gouden avondpracht.
[pagina 16]
Nu slaan we 't breede kruis: 'k zal opgaan tot den Heer Die mijne jeugd verblijdt... gij glimlacht nog een keer, Gij voelt mijn tranen op uw warme handen vallen... Nu leg ik, weenend, wierook op de gouden schalen... Van buiten stroomt de geur uit hooge boomen neer. Er ligt een late glans op u, een rood gewaad Waarmee ge 't offer van uw leven dragen gaat; Orate fratres... bidt, 't is nu het groot verblijden Mijn levensconsecratie door het plechtig lijden... De roode gloed daarbuiten op een sterven staat. Wat is het dat uw lachend oog nu tranen doet? Nu wisselen wij stil den laatsten broedergroet En wenschen wij elkaar den vreê... voor lange dagen. Nu dooft de glans en is het offer opgedragen... Daarbuiten is de zon in 't purper uitgebloed.
III. Lijkbezoek Op de wonden van zijn voorhoofd. In diademate, quo coronavit eum mater sua in die des- ponsationis ejus, et in die laetitiae cordis sui. Met de kroon, waarmede hem zijne moeder kroonde, den dag van zijne verloving, toen de vreugde zijn hert over- stroomde. Cant. 3. Mijn hemelblanke kind, wat hebt ge veel geleden! Hoe rustig ligt ge nu de groote strijd gestreden En ge overwinnaar blijft op d'engel van den dood Die zeegnend u verliet bij 't vroege morgenrood. Uw oogen zien niet meer op 't kruis dat uw gevouwen Doodwitte hand omsluit, en nu ik u aanschouwe Is 't mij of 't roerloos oog nog op den kruisgod staart, Waarvan gij, groote ziel, mij 't trouwe weerbeeld waart.
[pagina 17]
Maar g'hebt uw droef geheim bewaard, en 't wrange lijden Uw God alleen geklaagd; uw lippen loegen blijde Totdat uw uitgangstijd en laatste lijdensnacht De laatste kluisters brak der broze lichaamsvracht. En daar ter openbaring liggen roode wonden... Op 't witte voorhoofd lag de doornenkroon gebonden, Terwijl uw groote droom die wonde sloeg aan 't hert Waardoor gij 't trouwe beeld van uwen Meester werdt. Zoo is de Hemelmoeder 't lijden komen loonen. Haar zachte hand uw hoofd met roode rozen kronen, Wanneer ge lijdensmoe dat vreugdig huw'lijk sloot Met haren lieven Zoon in 't uur van uwen dood. En wat we nu niet zien, op deze blijde stonde Sloot hare Moederhand de diepe hertewonde Van uw gebroken droom... waar nu de blanke gloed Der hemelblijheid witte bloemen bloeien doet.
IV. Ager Domini Ager Domini - het land des Heeren - zoo noemde men vroeger tijds het terweland dat het brood voor het h. Sacrificie moest opleveren. Als in zijn priesterlijk gewaad de witte zaaier zaaien gaat en, lijk met zeegnend' handen, de gouden terwe strooien doet en vallen rond zijn zwaren voet op zware roode landen; dan weet hij dat de beste kant van 't edelvruchtbaar terweland tot Gods behoef moet keeren; daar moet de terwe 't schoonste staan, daar komt het hostiebrood van daan, dat is - het land des Heeren.
[pagina 18]
Zoo ook als 't voor mij zaaitijd is, do tijd der blijde ontvangenis, mijn lieve' - en gij de landen van 't nieuwe jaar en de akker zijt waarop uw meester 't zaaisel smijt met priesterlijke handen; dan weet hij hier en daar entwien die God zal gansch zijn leven bien en - zit ge daar te leeren - zijn droom soms in de toekomst drijft, en, droomend, 't oog dan nisten blijft daar - op het land des Heeren. Zoo had ik edel zaad gezaaid... een engel heeft 't mij afgemaaid eer we aan de vreugdedagen van 't oogsten zijn, en jeugdig groen en bloeisels hoopvol kondschap doen en blij verwachten dragen. Wat treur ik, nu een englenhand mijn groene garve naar den brand der rijpende Liefde deed keeren! mijn guldene terwe, nu hostiebrood op 't autaar des hemels in de rood- doorbloede handen des Heeren. M. English.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Michiel English