Biekorf. Jaargang 24

[p. 378]

Boerejongens en Thuisloopers

PIERKE, vijf jaar, Mielke, gewillig drie jaar en Flavietje, twee jaar, staan hand in hand, met verwilderde blikken, van ver-aan een wreed tooneel aan te staren. De zwijneslachter is immers gekomen - en ziet: hij zit met den knie op Woetjes keel - en wel wel wel! - hij wet zijn mes op het staal en daar plompt het in zwijntjes keel. En schreeuwen dat Woetje doet! Iet! Wiet-wiet! En bloed! En bloed!

Woetje is uitgeschreeuwd - en wijl het stuiptrekkend zijn laatsten sprankel leven uitgrolt en uitrochelt, heeft die leelijke vent, met al zijn groote messen, een strooivier ontsteken - en rolt hij er Woetje in, om-end-om.

Pierke danst van dolle, wreede leute - en Mielke loopt weg met Flavietje, die huilt en morelt van angst.

Heel den avond vertellen de jongens nu van Woetjes dood en 's anderdaags stelt Pierke voor van Woetje te spelen. - 't Zal zoo geestig zijn!

Met een oude pikke gewapend vliegt Pierke Mielke te lijve en roefelt hem onderteboven. Met den knie op de borst van zijn broerke, stekt hij den plompen top van de pikke op Mielkes keel - en: Iet-wiet-wiet! moorelt Mielke.

Daar! Woetje is dood - en nu moet het gebrand worden. Bij de beenen sleept Pierke het gekeelde zwijntje in het wagenhuis, tot heel van achter, onder de strooien vlaak, - die aan de euzie hangt, om de zonnestralen van het alaam af te houden. - Met een gestolen spokesulfertje steekt het nieuwsoortig beenhouwertje een bondelke strooi in brand - en kijkt hoe geestig toch! - De vlamme schiet uit en op en likt de vlake. - Moord! huilt Mielke en 't vliegt stuivend met Pierke en Flavietje uit het wagenhuis.

Gelukkig, dat de koeiewachter juist bij tijden de vlake met den drietand kon aftrekken, anders brandde heel de boel af.

Ze verschoten schromelijk op het hof - en de boer reed rond, wreed als een tijger, om Pierke af te ranselen. Maar

[p. 379]

Pierke is de-groote keppe van het daghuur-vrouwvolk, - 't is immers zoo'n schoon, bevallig manneke, - en daar ze nu juist doende zijn met strooibanden te maken in den schuurwinkel, verduiken ze hun lieveling onder een bundel banden.

Wat vader ook zoekt, hij vindt Pierke niet. Maar wacht tot t'avond! 's Avonds kruipt Pierke van onder zijn strooi - en eens buiten, vlucht het van het vrouwvolk weg en loopt verloren.

Ze hebben geavondmaald en gebeden in huis - en nergens geen Pierke gezien. Ze hebben geroepen en gezocht - en nergens geen Pierke gevonden. De boer, vol onzeggelijken angst, vervloekend zijn oploopendheid, doorsnuistert het hof, in alle hoeken en kanten.

Moeder zit te weenen in huis en te kermen, dat haar jongentje wegen teur is, misschien versmoord in den wal, als de koeier lachend inkomt en haar toefluistert: - 'k heb hem gevonden! - Hij zit bij de hennen, op den appelaar bij den slijpsteen.

Lijk een wilde ijlt ze buiten, weenend en lachend, over het hoofd geslegen van onzeggelijk geluk.

In een-twee-drie is Pierke van bij de hennen afgehaald en ligt het in moeders armen. Vader slaat niet - en Pierke belooft nooit viertjes meer aan te leggen en altijd braaf te zijn.

Altijd braaf!

Drie dagen later hoort vader de klokhenne zoo wreed schetteren bachten de schuur, dat hij loopt kijken wat er hapert - en hij springt haast uit zijn vel: Pierke en Mielke hebben Flavietje onder een kuipe geloken bij de kiekens - en de moerhenne loopt lijk zot, al kakelend en uitschietend - en Flavietje zit te huilen onder zijn kuipe. Vader verlost met zeven haasten het kleine strop - en vindt drie kiekens versmacht.

Waar is die jongen? Satou-de-ma-vie! buldert hij.

Die jongen is allang weggeloopen. Hij zit onder den duiker langs de straat - en vader tiert verloren.

[p. 380]

Die moordenaar moet naar schole; hij zaj nog geheel mijn hof verdemelieren. Naar schole moet hij, Satou-de-ma vie! vloekt vader, en vroeg naar 't college, dáár zullen ze hem ajieren en zijn haar kammen!

Maar Pierke is zoo een lief manneke, dat zijn perten aanstonds vergeten geraken. Vader ziet met genoegen en preuschheid, dat zijn jongentje al werkjeukte heeft en een boerenoog. Het loopt immers geerne mee met den hoever achter de peerden; het helpt de koeien knischen in den stal - en 't zon al willen melken ook.

Algelijk mogen ze hem alleen niet laten futteren, want hij is eens met een oude zeis op de koeien gevallen, om er de vuiligheid van af te scherpen - en hij sneed per ongelukke Sterre's steert af, juist boven den haarkwispel, zoodat de arme heeste sedert dien met een kodde staat lijk een aardappelstamper - en de koeiewachter haar nu Bloksteert naamt.

Mielke is braver, maar 't speelt ook al toeren; moeder heeft het al moeten uit het viggenkot halen, waar het met een wisse de jonge zwijntjes afranselde, dat ze de muren opreden van klare dingen alteratie.

Naar schole! Naar schole, ketters, bromt vader.

Ba, ja toch, naar schole! schuddebolt moeder.

Warden Oom.