Biekorf. Jaargang 24

(1913)– [tijdschrift] Biekorf– rechtenstatus



Brugge Nu komt weer avondvrede over de stille stad: Het roode zonnebloed stroomt weg langs brêe kanalen; een weemoed, onbestemd, door woorden nooit bevat, begint uit de oude torens eenzaam te verhalen.
[pagina 346]
De aloude klokken zingen dof en wonderbaar van dagen toen hun jubelgalm het land omspande; toen glans er was en leven in die straten daar, en fakkelblij het hart der rijke haven brandde. Van rijke dagen, wonderschoon; - en nu, naar 't niet, lijk zoete kinderdroomen, in de verte aan 't vluchten... Het laatste ‘Ave’ trilt weg. Hoort: langzaam sterft het lied en siddert uit in snikkend droeve tonenzuchten. De laatste toon wiekt heen op zachten avondwind, en treurig dwaalt de nagalm door de doode straten, die alle zwijgend, als verschuchterd zijn: gelijk een kind, een blinde kind, dat plots door zijn geleiders wordt verlaten. Een wilde zwanenpaar strijkt ruischloos door den plas, en zoetjes taalt de vloed - heel veder-zachtjes neurend - van eene schoone maagd, die koningin eens was en nu in donker nongewaad zit, eenzaam treurend... (Naar Stephan Zweig) Arm. Van Veerdegem