Biekorf. Jaargang 24

[p. 334]

o Dagen...

o Vreesbre dagen, als mijn hert
in donkre kerker zit, in moordnaarshol
alom besmeurd met kleevrig bloed,
bezaaid met rottend doodsgebeent,
waar de angstkoorts mij opeens bekruipt
en rillend klappertanden doet!

o Droeve, bange dagen, als
't al zwarte nacht en storm is rondom mij,
als duizend vormig smertgevaar
mij allenthenen woest bespringt,
zoodat ik nauwlijks krachten vind
tot wanhooploomig smeekgebaar!

o Dagen van ootmoediging,
als al mijn lieve zielekindren - eens
zoo jong en schoon - gestrekt
daar liggen, bleek en koud,
en aaklig met de vale wâ
van diepe ontmoediging gedekt!

o Dagen waar mij alles pijnt,
wen elk gedacht mijn ziel nog dieper wondt,
wen elk gevoelen feller prikt...
Wat deed ik zoo 'k geen Trooster vond,
die dan mijn kerker openbreekt
en 't stervend herte weer verkwikt?

Arm. Van Veerdegem