Biekorf. Jaargang 24

[p. 170]

De bladeren vallen.... vallen!...

ZIE rondom u!... Zie rondom u!...
Hoe al de boomen weenen
En zilte tranen pletsen op
Hun ruwe wortelteenen.
De winter is gekomen nu
Met dood in hand en longen;
Ach! al de bladjes hebben reeds
Hun stervenslied gezongen.

Zie rondom u!... De boomen daar
Nu staan, half naakt, te kermen,
Terwijl de bladjes vallen, ach!
In 't slijk bij heele zwermen.
Zij vallen, wiegend, weg en weer
In rosse, dikke kringen
Lijk neêrgeschoten vogels al
Met slappe en slutsche zwingen.

Zie rondom u!... De velden al
De hoven - wegen - straten;
Met rosse blaren toegedekt
Ligt alles nu verlaten.
Gelijk een reuzig doodenveld
Vol verschgedekte graven
Waar niets dan mist en smokkel huist
En hongerige raven.

Zie rondom u! Hoe zeere toch
En zonder staan, zij vallen;
Ten avond zeker, bladerloos
Staan reeds de boomen alle!
Ach! winter... booze winter toch
Gij doet mij toch zoo lijden.
Ik voel met ieder blad dat valt
Een wond in 't hart me snijden.

Ik minde zoo de bladjes al
Ik had ze zien ontzwellen
En met de lente dagelijks
Langs al de takken snellen.

[p. 171]

 

Ik had z'in zomers zonnegloed

 

Zien blinken en zien blozen

 

En nu, ze liggen aan mijn voet

 

In 't slijk daar vastgevrozen.

 

 

 

‘Ach! winter... hoor mijn bede toch!

 

‘Ik smeek u!’... 't kan niet baten

 

Zij vallen... vallen... vallen al

 

En dekken steeg en straten.

 

Vorst winter is gekomen ach!

 

Met dood in hand en longen

 

En al de bladjes hebben reeds

 

Hun stervenslied gezongen,

Brugge, 25/Okt./'12.

Bertholf Biekens