Biekorf. Jaargang 24

Rozen

DE rozen, o, de rozen zijn zoo schoon!

Een teerheid sluimert in hun' bloemenkroon,

met roode weelde.

't Is of het licht, wijl 't blinkt op hunne blaân
of in hun' fulpen schoot wil sluipen gaan,

ze zoet bestreelde.

Geen wonder, zoo de liefde in 't rozenbeeld
gevat is, van alouds, en dat er speelt

een bloei van rozen

aldoor de liefdewoorden die de mond
der menschen ooit voor zang of dichtervond

heeft uitgekozen.

‘Geen roos ontbreke omtrent den vreugdedisch’
zong 't heidensch woord, en om de beeltenis

der valsche goden,

[p. 11]

 

bij wulpschen dans en sierlijk versgegalm

 

de rozen, niet den zoetsten wierookwalm

 

hun geuren boden.

 

 

 

Maar hooger dan de zinnelijke praal

 

van rozen op het feestelijke maal,

 

naar heidenzeden,

 

maar schooner dan de rozenkransen zijn

 

om 't altaar van een marmren godenschijn

 

in 't oud verleden,

 

 

 

Veel schooner is de liefde die ontgloeit,

 

Maria, wen uw Rozenname bloeit

 

uit Christen monden;

 

Veel schooner is de zoete Rozenkrans

 

die biddend geurt met rooden liefdeglans

 

van 's Heeren wonden,

 

 

 

Wanneer, o Wondre, o Geestelijke Roos,

 

ook 't armste eenvoudigst hert Uw mateloos,

 

Uw minnend lijden,

 

bij dat van Uwen Zoon herdenken doet,

 

in zielsgebed, en prevelt: Wees gegroet!

 

met stil verblijden.

Al. Walgrave