Biekorf. Jaargang 10

[p. 318]

Nog vlaamsche woorden en spreuken

Ge moet het pakken lijk dat het komt.
Er staan twee oogen in den weg.

Ge kunt nu genoeg op de lappen loopen, met Annetje en mannetje loopen, zwieren.

't Zijn slechte papieren.
Hij telt daar al zoo vele, als een zerotje in 't cijferen.

Terwijl het schaapje bleet

verliest het zijne beet.

Hij maakt daar zijnen God van.

Met een' pleute geraakt men in de leute,
en met ne schavuit geraakt men der uit.

[p. 319]

 

Al wat gij spaart uit uwen mond,

 

is voor de kat of voor den hond.

 

 

 

Al etende komt den appetijt.

 

 

 

Die wel werkt, kan wel eten.

 

 

 

De hazen en pakken de honden niet,

 

maar de honden pakken de hazen.

 

 

 

Hij heeft meer geluk als verstand.

 

 

 

't Zijn knoppen zonder gaten.

Ko, hoe gaat het?

Lijk of dat gij ziet: met mijne beenen overhands, ofwel: het hoofd blijft alsan boven.
‘De kasse is leêg,’ zei Ko Joos, en hij ging er van deure.
Elk vast en leeft voor zijn zelven.

Ne mensch die leeft ziet vele af,

maar hij bijt nog meer.

Redelijk kan overal deure.
Nood zoekt listen.

Met het trommeltje gewonnen, met het fluitje weêre verteerd.

Het zotje kijkt uit de mouwe.
Die vier begeert, zoekt in de asschene.

Geen koorn zonder kaf,

geen roozen zonder doornen.

Iemand bachten den grendel draaien.
Al kort en kleene eten wat er is.

Eten dat de krotte op uwen rugge groeit, dat de muizen op den zolder loopen.

Ze kunnen daar een woordeken verleggen in nen dag.

Zijn herte luchtgeven. - Lucht op iets hebben, iets geern hebben, er achter zitten.

Klagen en stenen, dat men er zou bij zweeten.
Ge zoudt gij ne mensch zijn hair van zijn hoofd schelden.
't Weder loert en poert in 't westen.
Haddet gij gekeken, gij hadt er kunnen over vallen.
Jan zal gemakkelijk zijnen weg maken.
De wantrouw is de moeder der veiligheid.

[p. 320]

Dat mannetje is geheel zijn vader, gebraakt en gespogen; ze zijn lijk op denzelfden vorm gegoten.

Men zou er met geen djakke deureslaan.
Hij en kent er 't eerste lettertje niet van = Hij is ezeldom.

In ne God-zegent-u, zitten allen u op het lijf. - In min als een woord hangen ze al aan uwen nekke. - In één-twee-drie spannen ze al t'hoope.

Hunne tongen hebben ze t'huis gelaten.
't Is van hooren zeggen dat de leugen in het land komt.
Men is maar wijs als men van schole komt.
Hij is er slecht van afgekomen.
Den moed in de schoen' laten zinken.

Zonder ende of grond,

zonder paal of perke.

'k En zal nooit geen rouwen duit krijgen.

't Zal schuw gaan! 't Zal pruisens zijn! De glazen gaan dansen op 't tafel!

Hij hoorde hier en daar ditjes en datjes.

Van ne slechten betaalder: ‘'k En wete niet wat munte dat hij slaat.’

Aan Gods zegen, is alles gelegen.
Wie niet vordert, gaat achteruit.
Een oude ledigganger, een oude bedelaar.
Wie liegt, zal ook stelen.
De leugenaar gaat op zwakke beenen.
Waarheid bestaat, leugen vergaat.
Tijd is geld.
De leêgaard heeft altijd tijd te veel.
De tijd vliegt snel, gebruikt hem wel.

Hoeveel verstand en geest vermag,
men wordt niet wijs op éénen dag.

Neemt altoos uwen tijd te baat,

te vroeg is beter of te laat.

G.V.d.P.