Biekorf. Jaargang 10
(1899)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
[pagina 279]
| |
toen, bij 't afgaan der zee,
de vlote vertrok met heur vrechtGa naar eind(281), en
gansch nen volkstam, met huisgoed en al,
in ballingschap meêdroeg,
endeloos ballingschap, zonder zijn weêrgâ
in 't leven der volken.
Verre en uitéén, in verschillige streken,
zoo landden de boeren,
weg en verstrooid, lijk de sneeuwvlokken,
als de wind van 't noord-oosten,
schuins, den smoor openbreekt,
die den bank van New-Foundland verduistert.
Vriendloos doolden ze, en huisloos en hooploos,
van stede tot steê; van
't killige noordermeer, tot het
brandende gersvlak van 't ZuidenGa naar eind(282),
van den bleekgrauwen zeedijk,
tot 't land, waar de vader der stroomenGa naar eind(283),
de hillen grijpt in zijn vuisten,
en dellingwaardGa naar eind(284) meêsleept naar zee, om
diepe in hun zand, het verloren
gebeente der MammouthsGa naar eind(285) te bergen.
Vrienden zochten ze, en heerd ook,
en vele, vol wanhope en wee, 'n
vroegen hun graf maar aan de aarde,
en niet langer nen vriend of èn viersteê.
Hunne geschiedenis stond vermeld
op de zerken van 't godshof.
Lange, met hun daar, zag men e meisken
dat wachtte, en dat doolde,
zoete en ootmoedig van aard,
en dat alles met lijdzaamheid opnam.
Schoone was 't meisken, en jong,
maar, och arm! nu lag voor zijne oogen
treurig daar, wijd en stil,
de woestijneGa naar eind(286) van 't leven, waar 't voetpad
vol stond met graven van dezen
die vóór heur getreurd en geleên hân,
vol met smerte die uit was,
en hope lang dood en verlaten,
lijk in het woeste Westen,
waar 't speur der verlanders nog blijkt, uit
't nachtvier, al lange verteerd,
en 't gebeente dat bleekt in de zonne.
Iets in heur leven was onvoltooid,
onvolmaakt, onvoleindigd,
| |
[pagina 280]
| |
lijk ne zomersche morgen
die daagt vol klank en vol zonne, en
die meteens in het hemelruim stilhoudt,
om derfGa naar eind(287) en om langzaam,
weder in 't Oosten te zinken
waaruit hij zoo evelingsGa naar eind(288) opkwam.
Somtijds, doolde ze in steden,
ont, lijk gejaagd met den koorts van
binnen, gedreven deur rustloos verlangen,
dien honger en dorst der
ziele, zij andermaal 't eindeloos zoeken
en streven weêr aanging.
Slenterend soms op e godshof,
beschouwde zij kruise ende zerk, of
zat bij e nameloos graf,
en dacht, dat misschien in zijn boezem,
hij reeds rustte!
En zij, ze verlangde om te rusten bij hem daar.
Soms kwam èn mare of e zeggen,
en 't minste dat ooit wierd gefluisterd,
lijk met luchtige vingers iets wijzen,
en wenkte ze voorwaards.
Somtijds sprak zij met dezen
die Gabriël gezien en gekend hân,
maar 't was lange geleên,
en de plekke was verre of vergeten.
‘Gabriel,’ - antwoordden zij, -
‘o ja toch! wij zagen hem, vroeger,
't was met Baselis den hoefsmid,
maar beiden zijn voort naar het Gersland;
woudloopers, zijn ze geworden,
en handige weimansGa naar eind(289) en stroopers.’ -
‘Gabriël,’ - zoo spraken andere, -
‘o ja toch! wij kwamen hem tegen,
nu, is hij huidenverkooperGa naar eind(290),
in 't leegland van Louisiana.’
En ze zeîn verder: ‘lief kind,
waarom droomen?... en wachten naar hem?... 'n
zijnder geen andere jonkmans,
zoo schoon als uw Gabriël? Jonkmans,
met èn herte zoo goed en zoo trouw,
zoo rechtschapen van geest ook?
Ghebt daar Baptiste Le Blanc,
den zoon van den Deelman! Hij minde u
menig jaar dat hem lang scheen,
toe, geeft hem uwe hand, en ‘goed heil’Ga naar eind(291) dan;
| |
[pagina 281]
| |
Gij zijt te schoone om het haar te vlechten
van sinte CathrieneGa naar eind(292).
Evangeline dan, antwoordde zoete
maar treurig: ‘'k en kan niet!
Dààr waar mijn herte naartoe is,
daar volgt ook mijne hand, en niet elders.
Want als het hert voorenop
lijk e licht onzen voetweg beschingt, dan
giet het zijn glans op veel dingen,
die anders, zoûn staan in den donkren.’
Daarop taalde den Herder,
heur vriend en heur biechtvader, ende
zei met nen grimlach: ‘- o dochter, 't is God
die zoo spreekt tot uw ziele;
oh! 'n rept niet van liefde die uit is,
de liefde 'n vergaat niet;
zoo zij andermans hert niet 'n laaft,
heur water gaat weêr lijk
regen, naar 't herte zijn bronne,
en vult het met deugdoende koelte.
't Gene uit de bronne naar boven spruit,
keert weêr naar de bronne;
moed, en volherdt in uw streven,
voltrekt het werk uwer liefde,
lijden en zwijgen kan veel,
en geduldig verdragen is godlijk.
Houdt dus aan in het werk uwer liefde
ont uw herte zij godlijk,
zuiver, gesterkt en volmaakt,
en beter geschikt voor den hemel!’
's Herders zeggen gaf moed,
en 't meiske worstelde, en wachtte.
Ze hoorde in heur binnenste steeds nog
't rouwvolle graflied der zee, maar
't zong in dat ruischen èn stemme
die suizelde: ‘'n geeft het niet op, kind.’
't Arme schepsel dus, doolde vol nood,
en vol moedeloos treuren,
bloedende en barvoets, al over de scherven
en doornen van 't leven.
Zanggeest, helpt, 'k zal trachten
heur dwalende voetspeur te volgen,
niet langs iederen omweg,
en wislenden jaarkring heurs levens,
maar lijk ne reisman, die deur de leegte
de beke wilt nagaan,
| |
[pagina 282]
| |
nu eens, ver van den oever,
en ziende den glim van het water,
hier en daar, en van tijd tot tijd maar,
in opene ruimten;
dan, van nader de banken,
deur 't donkere woud, waar ze wegduikt.
Al 'n bemerkt hij de beke niet,
immer toch hoort hij ze ruischen,
blijde ten slotte, als hij 't pleksken vindt,
waar zij komt op nen uitweg.
('t Vervolgt) |
|