Biekorf. Jaargang 10

Nog vlaamsche woorden en spreuken

Als de jongens geld hebben, de kraantjes hebben neringe.
't Zal mêegaan tot dat 't gat uit de mande valt.
Den dien zet wel vele op zijn neuze!
't Gaat vele in een mande zonder gat.

Ne mensch en is nooit te oud om te leeren, als hij niet te dom en is.

[p. 278]

Die vent peist, geloove ik, als de naalde gedraad is, dat 't al gedaan is.

Ge zoudt er al gelijk nog vele eten, eer dat uw' neuze afvalt.

Hij heeft een tale

lijk ne nachtegale.

‘Krulhaar is dul haar,’ zei Wantje, en ze ging aan 't vechten.

Het heeft geld gekost, en 't moet uit.
Pijptje, waar gaat ge met dat mannetje?

‘De zee zal nog wel overloopen, vooraleer het avond is:’ dat is onmogelijk.

‘'k Zal ne keer een spelle in zijn' oore steken,’ 'k zal hem ne keer aankotteren, op zijn tee'n duwen.

Als er iemand trutselt of trantelt b.v. in 't kaarten: ‘Nen boer en weunt zoo lange op zijn hofstêe niet.’

Ja! gij hebt gelijk! maar gij schiet onpaar.
‘Hij lei zijn beenen in zijnen nekke.’ = Hij liep zeere weg.

Wij gaan wachten tot dat Pietje nood

zal komen achter zijn brood.

g' Hadt er een muize hooren loopen.

Hij kan zoo vele liegen als een geheel regiment soldaten te gâre.

- Hij zou liegen dat de steenen uit den grond springen.
‘Dat is een kalf van Moyzes!’ nen dommerik.

‘'k En ben niet benauwd van tiene,’ zei Jan, en hij vloog omverre van den wind.

‘'t Weêre zal veranderen,’ zei Ko, en hij sloeg zijn wijf met een schiê (stuk hout waarmêe dat de bakkers hun vier aanleggen).

G.V.d.P.