Biekorf. Jaargang 10
(1899)– [tijdschrift] Biekorf–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd | |
Evangeline van Hendrik Wadsworth LongfellonGa naar voetnoot(*)
| |
[pagina 265]
| |
Nutteloos trachtte zijn kind hem
met zeggen en streelen te troosten,
nutteloos voedsel geboôn,
nooit 'n roerde, 'n keek, of 'n sprak hij,
maar bleef starenGa naar eind(269) met wilden blik
in den spelenden laaigloed.
‘Benedicite,’ zuchtte vol deernis
de stem van den Herder;
méér wilde hij zeggen, maar zijn
herte was vol, en zijn woord nu
haperde en bleef op zijn lippen,
lijk 't voetje van 't kind op de zulle,
stom bij 't gene hij daar zag
in 't aaklig vertoog van de smerte.
Zwijgende lei hij zijne hand
op 't hoofd van de dochter, en sloeg zijn
oogen vol tranen naar de eenzame sterren
die boven hun hoofd, hun
wegen afleîn, ongestoord deur het onrecht
en 't wee van de menschen.
Dan zat hij neêr aan heur zijde,
en zij weenden te gader, in stilte.
Schielijk rees er uit 't zuiden e licht,
lijk in 't najaar de bloeroô
mane, als ze 't wandglas des hemels bestijgt,
en breed langs de kimmeGa naar eind(270) heur
honderde reuzige vamenGa naar eind(271) rekt
over bergen en meerschland,
steenklipGa naar eind(272) en watervloed grijpt,
en machtige schauwten opéén hoopt.
Breeder en breeder wierd de gloed
op de daken van Grand-Pré,
schingende op hemel en zee,
en de schepen die lagen ter reedeGa naar eind(273).
Blekkende rookzuilen reezen,
en stralende laaie sloeg deur hun
vouwte, en verdween, lijk het sidderend gebaar
van nen held die voor God sterft.
Ook, als de wind, de gloeiende kolen
en 't brandende stroo greep,
en in de lucht deed wervlen,
dan schoot er uit honderde vurstenGa naar eind(274)
plots ne wentlende rook omhooge,
gemengeld met laaiglans.
| |
[pagina 266]
| |
't Volk, van op strange en op schepen,
keek vol schrik naar die rampe.
Spraakloos, stonden zij eerst,
en riepen dan luide in hun angste:
‘nooit 'n zien wij onze huizen meer weêr,
noch ons dorp ook van Grand-Pré!’
Luide, en schielijk, begonnen nu
de hanen te kraaien op de hofsteên,
want zij meenden dat 't dag wierd;
met één kwam het loeien van 't vee op
in den avondwind, en onderbroken
deur 't bassenGa naar eind(275) der honden.
Dan was 't èn ijslijk geruchte,
waar 't slapende jachtvolk voor opschiet,
verre ten westen, in 't gersland,Ga naar eind(276) en 't woudland
bezijds de Nebraska,
als er de orsen in 't wilde, vol schrik,
lijk nen draaiwind voorbijvliên,
of als de bijzondsGa naar eind(277) met hoopen
al burlen naar 't vloedwater rennen.
Zulk e gedruisch was het nu, binst den nachttijd,
als orsen en vee, hun
perken en tuinen deurbraken,
en woest deur de weilanden ruischtenGa naar eind(278).
Deur dat gezicht lijk verpletterd,
staarden ook herder en dochter
spraakloos op 't ijslijk vertoog,
dat rooder en wijder uitéén liep.
En als ze hun eindelijk keerden,
met 't woord tot den zwijgenden vader,
ziet! van zijn zate gestuikt,
en van langsten gestrekt op het zand, zoo
lag daar de man, met zijn roerloos gestalt,
waar de ziele uit verhuisd was.
Traagzaam hief nu den Herder
het levensloos hoofd op; de dochter
knielde aan heur vaders zijde,
en jammerde luide en vol doodangst.
Dan ook, zonk ze in bezwijminge,
en lag met heur hoofd op zijn boezem.
Gansch den nacht deure, bleef zij in diepen
vergeetvollen sluimer.
Als zij ontwekte uit die schijndood,
zag zij veel menschen bij heur, en
merkte nu wezens van vrienden,
die smertvol de dochter bezagen,
| |
[pagina 267]
| |
bleek, en met oogen vol tranen,
en blikken vol treurende deernis.
't Laaien van 't brandende dorp,
verlichtte nog immer het landschap,
zette den hemel in 't rood,
en glom op de wezens omtrent heur,
en het scheen aan heur wanklende zinnen
als was het den doemdagGa naar eind(279).
Dan vernam zij èn stemme heur bekend,
en die zei tot het volk daar:
‘komt! wij gaan hem begraven aan zee hier,
als beteren tijd ons
uit de vreemde gewesten van 't ballingschap
weder naar huis brengt,
dan, wordt zijn heilig gebeente
met eerbied geleid in het Godshof.’
Zóó sprak den Herder:... Daar nu ter plekke,
en met haasten, langs 't zeestrand,
met den gloed van het brandende dorp
voor hun lijklicht, en zonder
boek of geluid, begroeven zij samen
den landman van Grand-Pré.
Binst dat de stem van den Herder
't gebed van den rouwdienst liet hooren,
ziet!... met droevig gedruisch,
lijk 't smeeken van tallooze beêliên,
antwoordde plechtig de zee,
en mingelde heur rerenGa naar eind(280) met 't graflied;
't was de vloed, die verre uit het oodeGa naar eind(281)
van 't watervlak opkwam,
en met 't krieken des morgens,
al hijgenGa naar eind(282) hem haastte naar land toe.
Nu begon daar opnieuw
het warren en 't woelen van 't laden,
en met de ebbe dan, zeilden
de schepen de reede uit, en lieten
ver bachten hun, nen dooden op 't strand,
en het dorp in zijn puinen.
('t Vervolgt) Einde van 't Eerste Deel. |
|