Biekorf. Jaargang 10

Het gravelijk Slot van Franchimont
(Vervolg van bladz. 205)

EINDELIJK, meer heere van mijn zelven, en ziende dat er geen tijd te verliezen was, wilde ik nog voor den nacht door den bosch geraken. Ik stapte stout vooruit en ging helder aan 't gaan. Ja maar, 't wierd altijd van langs om donkerder; de wind waaide, ja, stormde door de boomen en de drooge blâren der eekenstruiken ruttelden en vlogen tegen en rondom mij. 't Wierd pekdonker, zoodanig, dat ik geen hand meer voor mijne oogen en zag. 'k Hadde schoon kijken en herkijken, wijds en zijds, 'k en zag niet, 'k late varen van te weten of ik op eene kruisstrate was of niet; 't was al dat ik met tasten en zoeken kon gewaar worden, dat ik in eene dreve was. Waar mag nu die eerste opene plaatse zijn waarvan die herder mij daar zoo even sprak? dacht ik. 'k Heb nu al zoo lange gegaan en 'k ben altijd in de zelve nauwe dreve, van wederzijden geboord en bezet met eeken struiken en dikke dikke boomen. 'k Wierd verlegen; ja, 'k wierd benauwd. Nu en dan hoorde ik aardige geruchten in de verte; den eenen keer was het 't geschreeuw van wel

[p. 215]

twintig, dertig nachtuils, dan takken die kraakten en blâren die stoven, alsof er een geheele bende dieren vluchtten zoo veel als zij maar vluchten en konden door tak en struik.

Eindelijk hoorde ik het gebas van eenen hond; daar viel een pak van mijn herte wel van honderd pond, en 'k hadde vrijen asem. Een hond, dacht ik, waar een hond is, daar is allichte wel een mensch, de hond trouwens is een menschenvriend. Eenige oogenblikken later hoorde ik hem nog eens bassen, maar veel nader, veel nader; 'k piepte en ik riep, en 't en leed al niet lange, hij sprong door de takken te midden den weg voor mij. De hond toonde mij al de vriendschap dat hij koste, hij lekte mijne handen, hij sprong op mij, hij kwispelsteerte en hij liet hem laaien en streelen, net alsof ik zijn baas hadde geweest. Het was eene groote sterke hond, met lang lang haar, en 't scheen mij dat hij pekzwart was zonder ievers eene blesse of teeken. Hij liep nu stillekes voor mij den weg op, alsof hij mijne ongewisse stappen wilde geleiden. Ik was blij eenen getrouwen leidsman gevonden te hebben en ik volgde hem gerust en te vreden.

Als wij alzoo een vierendeel uurs gegaan hadden, zag ik al met eens tusschen de struiken weg, nog wat verwijderd, maar toch ik zag duidelijk een lichtje branden. Wat was ik blijde! Ik zou algauw in een huis zijn, daar ik den helderen dag kon afwachten. Gered uit dien spokenbosch en zulk eenen benauwdelijken donkeren nacht. De hond gaf eenige korte blijde baskens en sprong vooruit, en ik achter hem: 'k en mochte hem toch uit mijn ooge niet verliezen.

Al met eens waren de struiken en boomen die mij langs wederzijden den weg afsloten, weg, en 'k stond daar op eene opene plaatse en bij de klaarte van dat luchtje, zag ik schoone eene ronde hoogte te midden. O hemel, peisde ik, 't is de mote van Becco. Wat zal er van mij geworden? Nu verdwenen het luchtje en de hond en 'k stond daar, meer dood als levende, gelijk aan den grond vastgevezen. Daar begint het al te huilen en

[p. 216]

te brieschen rondom mij, en daarachter hoorde ik een benauwdelijk gerommel onder de aarde, dat de grond onder mijne voeten beefde. Boven mijn hoofd, in de lucht, gaat het aan 't schuifelen en aan 't blazen, om eens zinnen er bij te verliezen.

't Wordt helder rondom mij, maar zoo eene onaangename rostachtige helderheid, die noch van mane noch van sterre en koste komen, en 't en was maar die opene plaatse met die duivelsche mote die verlicht was; dieper in de boomen was 't altijd even pekdonker. En dan zag ik daar voor mij......

O edele heeren en mevrouwe, 't gedacht alleen beneemt mij nu nog de sprake, mijne tonge wordt drooge en plakt aan 't verhemelte van mijnen mond en mijn voorhoofd staat vol koud zweet.’

De vreemdeling, bij deze laatste woorden, beefde waarlijk en zijne stemme wierd heesch en hij zag er verschrikt uit. En al die daar zaten te luisteren wierden benauwd en verbleekten, uitgenomen Guido, die zat te greten in zijnen verstreuvelden baard.

‘En wat zaagt gij?’ riep Guido, hem half draaiende in zijnen zetel.

‘Ik zag Gorr, den koning der weerwolven, den menscheneter....’ zei de vreemdeling en hij vaagde 't zweet van zijn aangezichte.

‘Gorr!’ riep men ten allen kante.... ‘wat dingen!.... hebt gij Gorr gezien? En gij leeft nog, hoe is 't mogelijk?’

‘Ja vast, met mijne eigene oogen heb ik hem gezien, hij zat boven op de mote, benauwdelijk groot is hij, geheel zijn lijf is met lang spokkelhaar overgroeid, zijn kop is afgrijselijk en zijne oogen, fonkelen bloedachtig rood, zijne schrikkelijke muile is met lange witte scherpe tanden bezet. Al mijn bloed steef in mijne aderen en eene koude ridderinge liep over en door mij en deed al mijne lidmaten schudden en beven.

‘Ik keerde mij om en wilde weg; maar wat zag ik nu? 't Is om te sterven van schrik. Achter mij, in halven kring, stonden er wel honderd en meer nog, bloeddorstige wolven, weerwolven nog zoo groot als gewone wolven.

[p. 217]

Zij stonden daar roerloos, mij met hunne laaiende oogen te bezien en schenen een teeken af te wachten om op mij te springen en mij te verscheuren. Gorr gaf eenen korten grol en geheel die bende weerwolven begon rond mij te dansen en te springen, dat 't schijverde, 'k moeste mijne oogen toedoen; 'k wierd draaiingen te krijgen van 't louter schijveren van al die vierige oogen. Een nieuw teeken van Gorr en allen blijven pijlebout stille en daar stond ik, in eenen reeds vernauwden kring van jagende ijselijke wangedrochten. Nu begonnen zij opnieuw te springen en te huilen rondom mij, altijd maar den kring vernauwende. Ik gevoelde hunnen brandenden stinkenden asem, 'k en wete niet hoe ik niet en stierf van schrik. Al mijn bloed stond stille en mijn herte, dat zoo schrikkelijk gebonkt en geslegen hadde, hield op van kloppen; eene aardige en warme zinderinge, liep van mijne voeten opwaard naar mijn hoofd, mijne oogen verbijsterden en mijne zinnen meteenen. Ik zag de dood voor mijne oogen, ik gevoelde reeds hunne scherpe klauwen en die afgrijselijke scherpe tanden, ik voelde ze door mijn vleesch gaan, en mijne beenderen verbrijzelen. O welke dood! Gorr zat daar nog altijd boven op dien oever, gelijk een standbeeld. Al met eens stampt hij met zijnen machtigen poot op den zandheuvel, dat hij davert en openscheurt. Uit eene breede klove, aan den voet dier mote, komen er vlammen, bleeke, aardige vlammen, en een stank zonder weêrgade verpest de lucht. Ik gevoelde schoone dat eene onzichtbare kracht mij er naartoe stootte, nog eenen stond en ik zou in dien laaienden stinkenden poel geworpen worden, als het, al met een keer, mij te binnen kwam dat ik gewijde geheiligde zaken op mij droeg, daar de helsche macht niets tegen en vermag.

Mijne krachten komen weder en ik spring met alle geweld achterwaard en grijpe met mijne twee handen de medaliën vaste, die op mijne borst hongen en 'k zwaaide ze rond als om al die spoken van mij te verjagen, al roepende zoo veel ik roepen kon: In den name van God en van de Heiligen Andries en Symeter, zijne welbe-

[p. 218]

minde vrienden, vertrekt van mij, en verdwijnt, helsche geesten!’

Nauwelijks heb ik die woorden uitgesproken of het gehuil en gebriesch dier gedrochten verdubbelde en de afgrijzelijke Gorr begon te beven, dat zijne machtige pooten schudden en tegen malkander sloegen, hij wankelde en dreigde te vallen. Bij toeval gewis, kwam die zwarte hagelvlage op met eenen geweldigen wind en de bladeren stoven zoo afgrijzelijk stuiven, dat ik mijne twee handen voor mijne oogen sloeg om ze te beschermen. Als ik wederom mijne oogen opendeed, en zag ik noch Gorr noch weerwolf meer en al dat gehuil hadde opgehouden. Ik stond daar geheel alleene, in dien afgrijselijken donkeren, aan den voet van die vreezelijke spokersmote.

Dat ik op mijne knie'n viel en wel vijftig keeren mijne medaliën kuste en gedurig mijnen God en mijne heilige beschermers bedankte, dat kunt gij wel denken. o Ja, zij zijn het, die mij beschermd hebben of anders, daar en is niet aan te twijfelen, was ik op dezen oogenblik dood na vele folteringen onderstaan te hebben. Och! 't koud zweet berst nog uit mijn lijf, als ik dat al overpeize.

Eindelijk was de hagelvlage boven en ze vielen dikke en hard; 'k en hadde niet meer te vertellen, 'k sprong rechte en 'k vluchtte van die vervloekte plaatse weg, goed kome het uit, zonder te weten waar de dreve liep die ik ingeslagen hadde. Als ik een ende verre geloopen hadde, hield ik stille en 'k horkte, en 'k hoorde schoone dien verraderlijken hond bassen, gewis om andere verdoolde reizigers aan te lokken en ze aan rampe te helpen. Dan zette ik mijnen weg voort, en na eene ure gaans, door dat afgrijzelijk weder, gerochte ik uit den bosch en 'k kwam alzoo, ja, nog altijd geleid door mijne beschermheiligen, aan de valbrugge van dit zoo herbergzaam slot van Franchimont. Ik klopte en daar wierd mij opengedaan, ik vroeg en ik hebbe verkregen, gelijk het geschreven staat in de heilige godsboeken.

('t Vervolgt)

J. Leroy