Biekorf. Jaargang 10

Herinnering

ZIJ stonden met ontdekten hoofde
in 't kunstenheiligdom
van Duitschlands opperstede,
en... staarden stil en stom.

Zij stonden met ontdekten hoofde
in 't kunstenheiligdom
voor Vlandrens oude schilders...
en... staarden stil en stom.

Zij stonden roerloos, hijgend,
van hoogre kunst doorwond
en vlaamsche, ons dierbre mannen
die kwamen op hun mond.

[p. 136]

 

‘Van Eyck en Memling...; heden

 

bestaat nog 't vlaamsche volk?’

 

‘Is 't nog, zoo in 't verleden

 

der kunsten ware tolk?’

 

 

 

In 't hert van 't fiere Duitschland,

 

daar kwam, met roem belaân,

 

het beeld van 't oude Vlandren

 

een stonde voor ons staan.

 

 

 

Ontroerd, een traan in de oogen,

 

‘ach! dierbre broeders, toch,

 

het oude kunstrijk Vlandren

 

ja, heden leeft het nog.’

 

 

 

‘Lang sliep het zijnen doodslaap,

 

zijns zelven onbewust.’

 

‘Toen stormde op eens het vreeslijk,

 

op de oude vlaamsche kust.’

 

 

 

‘De skalden zongen machtig

 

voor eigen kunst en schoon,

 

voor eigen taal en zeden...

 

en weerden schand en hoon.’

 

 

 

‘Nu heeft het lieve Vlaandren

 

zijn dichters, schilders weer

 

en 't ziet met de oude fierheid

 

op vreemde kunsten neer.’

 

 

 

Zij drukten ons als vrienden

 

de dietsche broederhand:

 

‘gij hebt voorwaar een kleen, doch

 

een groot, groot vaderland.’

Horand