Biekorf. Jaargang 10

[p. 81]

[Nummer 6]

Broederliefde
(Vervolg van blz. 71)

‘NU zal ik u bij uwe broeders geleiden, haasten moeten wij ons, dat zij hier uit en weg zijn, eer Satan thuis komt.’

En zij hinkelde vooren zoo rap als zij kon en Benjamintje liep achter. Daar waren wel duizend gangen en in die gangen waren het langs wederzijden al deuren en daarachter hoorde hij huilen en kermen en wanhopig schreeuwen en tieren, dat het tot in 't merg van Benjamintjes beenen ging.

Als hij nu al lange alzoo den eenen gang uit- en den anderen ingeloopen hadde, en koste hij het niet meer gebokken.

‘Vrouwtje,’ riep hij, ‘waar geleidt gij mij? Waar zijn mijne broeders dan?’

‘Nog een weinig geduld en wij zijn er,’ sprak het vrouwtje, en 't joeg van louter zeere loopen.

[p. 82]

Inderdaad, 't en leed al niet lange of zij bleef voor eene deure staan en sprak: ‘Hier, vriend, is de kerker, daar uwe broeders in zuchten en weenen en alle slag van martelingen moeten onderstaan. Een oogenblik nog en 'k ben hier weder, 'k ga de sloters gaan stelen.’

Als Benjamintje zag, dat 't wijveken weg was, stootte hij tegen de deure: maar nauwelijks hadde hij gestuikt of hij hoorde een lang en benauwdelijk gegil en daar achter verstond hij schoone en duidelijk: ‘Broeders, zij zijn daar weder om ons te martelen.’

‘Wij hebben het verdiend, wij hebben onzen broeder, Benjamintje wreed genoeg mishandeld,’ antwoordde eene stemme, ‘ja, wij hebben het verdiend,’ zuchtten eenige anderen. ‘O ja,’ peisde Benjamintje, ‘'t zijn wel mijne broeders, ik heb duidelijk mijnen name verstaan, en zij zijn, God zij gedankt, tot beter gevoelens gekomen. Och mocht ik spreken; maar neen, 't is voorzichtiger hier geen gedruisch te maken.’

Hij en kost het algelijk niet laten en hij lei zijnen mond op 't slotergat en sprak: ‘Broeders, hebt kloeken moed; nog eenige oogenblikken en gij zijt verlost. Benjamintje, uw broeder, staat hier aan de deure - nog een oogenblik en 'k zal de deure openen, maar stille, - geen geschreeuw.’

Niemand en antwoordde en 't bleef stille in den kerker: zeker waren zij door 't onverwacht goede nieuws met stomheid geslagen, maar 't en liep niet lange of hij hoorde ze stille en gedwongen juichen; hij hoorde ze op hunne knie'n vallen en God bedanken, zoo schoone en zoo hertroerend, dat Benjamintje overvloedig weende en geen woord meer en kon spreken door 't slotergat.

Eindelijk is 't oud wijveke daar weder, de sloter grinst, 't slot springt los, de deure vliegt open en Benjamintje staat te midden zijner broeders. Zij rijden op hunne knie'n en omhelzen zijne voeten en weenen dat 't eendelijk was, en roepen gedurig ‘vergiffenis! vergiffenis!’ En Benjamintje en weent niet min, geen woord en komt uit zijnen mond, zijne kele is van ontroering toegenepen; hij trekt den eenen na den anderen rechte en

[p. 83]

valt in hunne armen. Ten lange laatsten kwam 't wijveke er nu tusschen en zei:

‘Gauw, nu spoed gemaakt, als gij hier uit zijt, geeft dan uwe vreugde lucht, zooveel als gij wilt; maar nu geenen tijd verloren; Satan kan allen oogenblik thuis komen en 't zou er schuw gaan.’ ‘Ik en vreeze Satan niet,’ riep Benjamintje, ‘niet te min en moeten zij geene moeilijkheden zoeken, wij zullen uwen raad volgen, maar vooreerst, broeders, trekt hier elk een hemde aan, moeder gaf ze meê, zij heeft ze met hare tranen besproeid en de heilige abt van het klooster heeft ze gewijd; als gij dat aanhebt, daar en is geen duivel, hoe machtig hij ook weze, die iets tegen u vermag.’

Zoo gezeid, zoo gedaan, de pak wierd open geleid en iedereen zocht zijn hemde: ‘Moeder’, zuchtten zij, ‘die goede moeder, zij weende over ons en wij verdienden haren vloek, rampzaligen, die wij waren.’

Benjamintje bekeek nu zijne ongelukkige broeders en zag hoe uitgemergeld en mager zij toch waren, 't waren ware geraamten. Hij zag ook hoe hun haar sneeuwwit was geworden. ‘Och, wat moeten zij hier geleden hebben, die ongelukkigen,’ zuchtte het.

Maar wonder! nauwelijks hadden zij dat hemde aangedaan, of zij kregen hunne vorige frischheid weder en zij stonden daar allen welgezind, jong en streusch en schenen nu wel veertig jaren verjongd. ‘En nu vooruit en volgt mij!’ zei 't oud wijveken, en het begost zoo zeere te loopen, dat Benjamintje en zijne broeders moeite hadden om het te volgen.

Zij kwamen al gauwe aan den langen gang, waar zij de drake vonden, maar 't en viel hier niet te haperen, noch te klappen. Ze moesten voort, 't oud wijveken gebood het en zij en wilden haar niet wederspannig zijn, zooveel te meer, omdat zij zagen hoe benauwd en angstig het eruit zag.

‘Spoedt u, vrienden,’ riep de vrouwe aanhoudend, ‘spoedt u, of de gang zal gesloten zijn, geheel Satans rijk is te beene; men heeft uwe vlucht ontdekt, ik hoor het en ik zie het aan de doodskoppen, gauw! Als wij ons haasten

[p. 84]

zullen wij ontsnappen. Benjamintje sluit gij al de deuren acbter u en houdt de sloters.’

De eerste deure vloog toe en de twaalf sloten sprongen in 't slot. De doodskoppen trokken afgrijzelijke gezichten en, hadde Benjamintje bij hen niet geweest, zouden zijne broeders van schrik in bezwijminge gevallen zijn.

Zij en loopen en loopen maar voort, den eersten gang tenden den trap op, de tweede deure toegesloten met tien sloten; de eenhoorn ligt daar nog, een schruwel ontsnapt zijne broeders; maar Benjamintje lacht en schertst, duwt ze vooruit en allen wuppen over zijn leelijk lijf en stormen voort. 't Vrouwtje is verre vooren, zij hooren het jagen van angste en benauwdheid. Zij klimmen den tweeden trap op, de derde deure vliegt toe en zeven sloten klinken, het eene achter het ander. Daar zien zij den leeuw liggen, met gespleten kop; maar zij moesten vooruit en zij en stormen maar altijd voort. Nog eenige oogenblikken en zij zijn eruit; want zij zijn in den laatsten gang. Wat een gedruisch! Wat een gedruisch! 't Was alsof het donderde in den grond, de gang beefde, de doodskoppen spogen vier, de wanden borsten open en de grond daar zij over liepen, was in beweginge. 't En was nu geen loopen meer, 't was vliegen; de gruw gaf hunne beenen vlerken; hunne borsten joegen en hunne herten klopten om te breken.

Waar was 't oud wijveken? 't Was vooren, dat is zeker; maar zoo verre vooren, dat ze 't niet meer en zagen. Al met eens hooren zij hare schrale schetterende stemme: ‘zeere zeere of 't is te late.’

Eindelijk bemerkten zij 't daglicht, de doodskoppen spogen meer en meer, maar zij en stormen maar altijd voort, Benjamintje vooren op, met zijn roozenhoedtje en zijne reliquie in den vuist. Nog een stond en daar: zij stonden alle dertien in 't helder licht der zonne, die door de boomen scheen.

('t Vervolgt)

J. Leroy