Biekorf. Jaargang 8

[p. 356]

Wind en Regen

't IS buiten zoo koud toch:

het regent en 't waait;

't is binnen zoo warme,

bij 't viertje dat laait.

De ruiten aan 't daveren

en 't ruttelen gaan,

zij dreegen, bij stonden,

in stukken te slaan.

De boomen, geslingerd

alhier en aldaar,

verzuchten zoo diepe:

ze vreezen 't gevaar.

De wolken, uit 't Westen

gejaagd op de vlucht,

en weten waarheen in

de onmeetbare lucht.

De snakkende winden

omslingeren 't gebouw

en huilen en janken

zoo wreed in de schouw.

De Reie en heur water,

zoo effen als ijs

nog gister, vandage en

is 't weder niet wijs.

Onwillens, onwetens

in gramschap ontstaan,

gelijkt ze aan een zee nu,

daar menschen vergaan.

De zwane moet worstelen

met 't golvengeweld

en weet niet waarom dat

de Reie is ontsteld.

[p. 357]

 

't Wordt avond en duister,

 

de nacht is nabij;

 

't zal regenen en waaien:

 

dat 's hoogdag voor mij.

 

 

 

'k Begeef mij te bedde en,

 

daar luister ik, zacht

 

gedekt en gedoken,

 

't geweld van den nacht.

Jer. Noterdaeme