Biekorf. Jaargang 8

[p. 177]

[Nummer 12]

Eerweerde Vader Gustaf De Beerst
Vervolg van bladz. 166.

DE Heilige Pauwels bewondert, eerbiedig, de voeten die goede dingen boodschappen.

Ziet! de zendelingen gaan voorbij; wij zullen ze op hunnen tocht eens gadeslaan.

't Is vijve van den morgen; het ontbijt is genomen, de tenten zijn opgeplooid en de ezels zijn gezadeld. De driehonderd dragers, met hun vrecht op hun hoofd, stappen, de eene na de andere, achter eenen opleider die, met zwaaienden rooden mantel en blinkenden vederbos, vooruitgaat onder de plooien van het duitsche vaandel; eene kudde melkgeiten loopt tusschen in; voorop, in het midden, anderen nog achteraan, rijden de zendelingen op hunne vadsige ezels. In de kappe van hunnen burnoes weggedoken, buigen zij hun hoofd over hunnen getijdenboek; leeren kiswahilisch, een tale uit het binnenland; overwegen in stilte Gods geheimenissen, of bezien rondom het vreemde landschap. Een krijgsman, blootvoets,

[p. 178]

gedraaid in het tentekleed als in eenen mantel, gaat nevens elken zendeling, zorgt voor dezes geweer en boeken, en draagt op zijnen stok de noodige potten, pannen en flesschen.

Vier tot vijf uren lang, door nauwe en schaars gebaande wegels, slingert de karawane haar reusachtig slangenlijf van eene ure lang, door de dalen en over de bergen.

Na dien tijd wordt er tot 's anderendaags gerust. De geiten en de ezels worden, in het midden, ter weide gedaan; rondom slaan de dragers hunne tenten op, bouwen op drie steenen hun vliegenden heerd, koken hunne turksche terwe en spelen, na de maaltijd, even als kinderen, met de geverwde kleerstoffen, met het spiegelglas en ander kleutergoed, dat zij voor loon hunner reize ontvangen hebben.

De zendelingen deelen middelerwijl hunnen tijd tusschen het gebed, de studie en de jacht, of zitten in de schaduwe, onder het eten, gezellig te kouten.

Zoo is het één dag, zoo duurt het maanden; maanden pijnlijk zwervens, niet ongelijk aan dat der Joden, op hunnen dooltocht naar het land van beloften.

Van tijd tot tijd is het landschap, nu berg op dan berg neder, wel grootsch en roerend met zijne ruischende palmen, zijne bijzonds en boschbokken, zijne reuzenbladeren en geurige bloemranken; maar toch, de zonne blaakt zoo fel daarboven en loert u gedurig af tot dat gij tenden de bosschen zijt. Zelfs 't en lijdt niet lange eer zij u voor goed afwacht en vindt in het dorre zand, alwaar ofwel niet een frisch windeke en waait, ofwel de storm u het schelpgruis in het gezicht blaast, en u in torrenhooge zandhozen wentelt.

Dan komen de regengetijden. Duchtige vlagen overgieten het doorzweete lijf, steken de vlakten onder, en doen de karawaan, soms uren lang, tot aan de knie'n in 't water plonsen. De zonne is belast de zijpelende kleeren effenaan te droogen.

Verder kruipt de wegel door het hooge gras, dat in de oogen zweept, en alle zicht en adem neemt; tusschen verzengde bladerlooze struiken; over wiegende takbrug-

[p. 179]

gen, die boven den speerzenden stroom hangen, en waarop de zendelingen handen over voeten voortkruipen, spijts hun hert, dat als een schicht naar 't gezochte land wil.

Bij die stoffelijke ellende komen nog de zorgen en de bekommernissen van elken dag. Meer dan eens staan de zwarte knechten met hunne scherpe lansen tegen malkander in 't gelid, en met moeite kunnen de zendelingen het geding in der minne vereffenen; soms moeten zij dagen lang op zoek naar gevluchte dragers, of moeten zij de zatterikken met geweld afhouden van hunnen geestrijken pombee; en bij het trekken voorbij vijandelijke dorpen, hebben zij al hun gezag noodig om het volk van brand en moord af te houden.

En ondertusschen zien zij, machteloos, hier een weggeloopen of verlaten slave die te sterven ligt, eenzaam in het hooge gras; verder weerlooze vrouwen die, ontvlucht, door verbeeste meesters weergesleurd worden naar hunne hel; nog verder, in eene andere karawaan, de vrouwen die onbekwaam zijn nog langer hunnen last te dragen, doodgeschoten; of honderd en meer slavinnen die, ontzenuwd, gebonden en geladen met elpenbeen, jammerlijk voorthinken.

Even onverzaad als hun machteloos medelijden, is zeer dikwijls hun honger en hun dorst. Ziet hoe zij, na acht tot twaalf uren onverpoosd zoeken naar versch water, nog soms gedwongen zijn putten te delven, en daaruit, lepel bij lepel, het vocht dat traagzaam opborrelt uit te scheppen; zij drinken soms, door nood gepraamd, uit stinkende plasschen, waarvan hunne ezels zelve walgen. Na het trekken voorbij menige vijandelijke dorpen waar niemand eten en wil verkoopen, ziet, hoe zij gesparig hun beschuit uitdeelen en weeken in het water, terwijl de radelooze dragers gaan azen op het vleesch van rottend vee; en gij zult eenigszins den last vermoeden der groote reize.

Niettegenstaande een leven dat zoo doornaaid is met ellende en kommer, kon Vader De Beerst, tot ieders verbazing, zijne vijf uren rijdens onverpoosd besteden aan 't leeren van talen; en 's namiddags - na van ambtswege voor ezelvoeder gezorgd te hebben - zijnen dagboek schrij-

[p. 180]

ven waarin, lang en breed, de gevarenissen opgeteekend zijn, die hier in eene vluchtige schetse afgebeeld staan.

Hij had zijne krachten overspannen. Hij viel ziek op den 19den van Zaaimaand, in volle reize; 't gevaar nam toe; de karawaan hield stille, en wachtte vol angst, want hij was stervende.

De medebroeders meenden dat God een offer wilde; het was te vroeg nog; want, dank allerhande goede zorgen, gerocht hij eenigszins op de beterhand, en kon hij in een draagbed, van de eene ruststede naar de andere, medegenomen worden tot aan Kipalapala, op twee uren gaans van Tabora.

Daar kwam de karawaan toe, op den 8sten in Slachtmaand, dat is na 78 dagen reizens door het heete land.

Een deel der dragers was op den doolweg; nieuwe dragers moesten aangeworven worden. Daarom wierd het besluit genomen, daar, in eenen vernietigden zendelingspost, wat te vertoeven.

Iedereen was moede; het frissche groene hout rondom, zou deugd doen; en de verlorene mannen, met hun kostelijk goed, zouden ondertusschen wederkeeren.

IJdele droom! Het verdoolde goed en keerde nooit meer weder, maar de koorts kwam op, en vloog elkeen der zendelingen, tot verscheidene reizen, te lijve, zoodanig, dat zij blijde waren, wanneer zij ééns, al te zamen, op de groene zode, rond den velddisch mochten vergaderen.

Over dat zij konden, stonden zij malkander bij, baden en leerden, of gingen op de jacht achter het dagelijksch voedsel.

Toen kwam hun een bode toe van over het meer. Goed nieuws? De slavenhandelaars bedreigden de christenheid waar zij naartoe moesten en, op weinigen tijd, waren vijf geloofsboden in het binnenland gestorven!

Alsdan schreef Vader De Beerst, bedroefd maar gelaten, aan zijnen broeder: ‘Geene hope en is er nog, mij weder te zien... Hoeveel jaren zal ik het houden? Ik en weet er niets van; bidt alleenlijk, opdat ik moge veerdig zijn, om, voor 's Heeren autaar, niet met ijdele handen te verschijnen. Het overige schilt mij weinig, en 's Heeren wille zij overal gezegend.’

[p. 181]

Eindelijk trokken zij, na twee maanden en half, dat is op den 21sten in Nieuwjaarmaand 1891, Karemawaards, en kwamen daar den 14den van Schrikkelmaand toe.

Veel hadden zij geleden, nogtans enkel één man, een drager, was onder wege bezweken.

Na vijf dagen wachtens, staken zij, op eenen uitgeholden boom, het Tanganikameer over,; pijnlijk genoeg, want het slecht weder deed ze twee dagen weg en weder zwerven. Toen landden zij eindelijk te Sint-Lodewijks, bij Joubert.

De tegenspoed had de banden hunner liefde nauwe, zeer nauwe gesnoerd; maar eene hooge liefde dreef hen zonder vertoeven uiteen. Blij na hun lijden, gelijk schippers na den storm, wenschten zij malkander: ‘tot wederziens’, en zochten dan, zonder omzien, elk hunnen weg naar de wijkstede hunner nieuwe broeders.

De Eerweerde Vader Provicaris Marques betrok Kibanga, met Vader Engels; Vader Roelens miek gereedschap om Boudewinstad te stichten; en Vader De Beerst reisde naar Mpala, waar hij den 22sten van Schrikkelmaand toekwam.

De reize had omtrent acht maanden geduurd!

('t Vervolgt)

S. De Quidt