Biekorf. Jaargang 8

Sperren

O sperren, o sperren,

hoe schoone is 't om hooren,

als waaiaard de wind al

uwe assels komt stooren,

en, zacht over takken

en kruinen geslierd,

uw stammen voorbijgaat,

en zwankelt en zwiert.

Dan komt er een stemme uit

uw' bevende sprangen,

veel schoonder en luider

als 's werelds gezangen;

veel schoonder en luider

als 't lastig gerucht,

van 't groefste gedruisch en

van 't fijnste gezucht.

Hoe kunstig vermengelt

ge uw' zoete gesprekken,

't mij deugd doet, en 'k voelde

mij 't leventje rekken,

wanneer ik besief hoe't

mij, zittende in 't gras,

hoe langer het aanhield,

hoe zoeter het was.

't Is lustig om hooren,

en 'k zitte zoo geren

[p. 143]

 

mij tegen de droefheid,

 

in 't sperhout, te weren:

 

uit al dat er boom is,

 

en God heeft gezaaid,

 

verkieze ik de sperren,

 

de sperren, - als 't waait.

Romaan Gezelle