Biekorf. Jaargang 8

Imber abiit

DE paden zijn, door 't lang geweld
des regentijds, getigerveld,
vol vage plekken, geelwe en bruin,
al ommentom den wandeltuin.

De koelte briescht, van wijd en zijd,
me in 't aangezicht; 't is lentetijd;
voortaan meer in de schiere lucht
en bullebakt der buien bucht.

De boomen zien als effenaan
ten bedden uit weêr opgestaan:
ze schudden in den wind, die giert
en tuitend door de takken tiert.

't Heeft fel geregend: dagen lang
was 't, op en neêr, één watergang,
die, losgegaan, bij geuten giet.
Nu waait het, maar 't en regent niet.

[p. 108]

 

't Is koud nochtans. Het windenrad

 

verwentelt en verspringt. Noch blad

 

noch blomme en durft den bunsel uit,

 

daar Gij, o Heer, ze binnensluit.

 

 

 

De regenboge, gister nog,

 

hoe vreedzaam loech hij! 't Moederzog

 

de boezems van de boomen kwelt,

 

en al dat mussche is rinkelrelt.

 

 

 

Zou 't waarzeg, en in 't neerste nu,

 

ook wezen? Wist het winterschuw

 

dat 't vuisten heeft, het jonge jaar?

 

God geve 't, en gij, zonne, daar!

Kortrijk, 30/3/'95.

Guido Gezelle