Biekorf. Jaargang 8

[p. 97]

[Nummer 7]

Van kleene Klaai en groote Klaai

‘KAN uw tooveraar ook den duivel doen uitkomen?’ vroeg de boer: ‘'k zou hem eens willen zien, nu dat ik zoo welgezind ben.’

‘Ja-hij, vast,’ zei kleene Klaai, ‘mijn tooveraar kan al dat ik verlange. Niet waar, gij daar!’ vroeg hij al terdten op den zak, dat het vervaarlijk kraakte.

‘Hoort ge 't, dat hij van ja zegt? Maar, de duivel is zoo leelijk om zien, dat wij dat best zouden onverlet laten.’

‘Ja, 'k en ben niet benauwd; hoe kan hij er wel uitzien.’

‘Hij heeft geheel het uitzicht van eenen koster,’ zei kleene Klaai.

‘Oei!’ riep de boer, ‘dat is van 't leelijkste uit. Ge moet weten dat ik geene kosters vóór mijne oogen en kan zien noch geluchten. Maar, dat is mij nu eender, aangezien dat ik wete dat het de duivel is. Ik hebbe nu moed, maar hij en mag mij niet te bij komen!’

‘'k Ga mijnen tooveraar ondervragen,’ zei kleene

[p. 98]

Klaai, en hij tord op zijnen zak, en hij hield er zijne oore tegen.

‘Wat zegt hij?’

‘Hij zegt dat gij maar de kiste en moet opendoen, die daar in den hoek staat. Gij zult er den duivel in vinden, maar let wel op het deksel, dat hij niet weg en springe.’

De boer hief voorzichtig het deksel op en keek: ‘Verdonders,’ riep hij, achteruit springende, ‘'k hebbe hem gezien en 't is geheel en gansch onze koster. 't Is schrikkelijk!’

En de twee vrienden stelden 't nu wederom aan 't drinken, tot dat 't een groot gat in den nacht was.

‘Ge moest mij dien tooveraar verkoopen,’ zei de boer eindelijk, ‘ge meugt al vragen dat ge wilt; ja, 'k geve er u een geheel vat geld voorn!’

‘'t En kan niet zijn,’ zei kleene Klaai, ‘denkt eens wat ik al kan bekomen met dien tooveraar.’

‘Och, 'k zou hem toch zoo geerne hebben,’ antwoordde de boer, en hij bleef lange staan en schoone spreken.

‘Ja,’ zei kleene Klaai eindelijk, ‘aangezien gij zoo goed geweest hebt van mij te vernachten, zoo wille ik u voldoen. Gij zult den tooveraar hebben voor een vat geld, maar het moet schoone vul zijn.’

‘Ge zult het hebben,’ zei de boer, ‘maar die kiste daar moet ook meê, ik en wille ze in mijn huis niet meer; men kan niet weten of de duivel er nog niet in en zit.’

Kleene Klaai gaf den boer zijnen zak, met het gedroogd peerdevel erin, kreeg een geheel vat geld en nog een kruiwagen toe, om er de kiste en het vat op weg te voeren.

‘Vaart wel,’ zei hij, en hij vertrok.

Langs de andere zijde van den bosch liep er eene groote beke, en 't water stroomde er zoo geweldig, dat men er moeilijk over kon. 't Lag eene brugge over, en, in 't midden van de brugge, bleef kleene Klaai staan en sprak hij luide, dat de koster het hooren koste:

‘Wat zou 'k toch met die kiste doen? ze is zoo

[p. 99]

eendlijk zwaar, dat ik er geenen verderen weg meê en kan. 'k Zal ze in de beke kletsen, stroomt ze meê tot al 't mijnent, 't is wel, en blijft ze onder wege, 't is ook wel.’ En hij hief wat aan de kiste alsof hij ze wilde naar 't water slepen.

‘Om de liefde Gods, laat gaan,’ riep de koster, van in de kiste, ‘laat mij hier uit!’

‘Hoe zoo, de duivel zit er nog in! Nog te spoediger moet ze in 't water. Gauw, een, twee......’

‘Neen, neen, in Gods name, 'k zal u een geheel vat geld geven, laat ge er mij uit!’

‘Dat is een ander paar mauwen,’ zei kleene Klaai, en hij deed de kiste open. De koster sprong er rap uit en stook de kiste in 't water. Hij ging met Klaai naar 't zijnent en gaf hem ook een geheel vat geld.

Klaai had nu al twee vaten geld op zijnen kruiwagen.

‘Zoo, zoo, mijn peerd is nog al rijkelijk betaald,’ zei hij als hij thuis kwam en al dat geld te midden den vloer op eenen hoop goot. ‘Groote Klaai zal aardig kijken als hij zal vernemen hoe rijke ik geworden ben met mijn één peerd; maar 'k en zal 't hem ook niet altemaal rechtuit gaan vertellen.’

Zoo hij zond eenen jongen naar groote Klaai's, om een meetstande te leenen.

‘Wat zou hij daarmeê gaan doen, dacht groote Klaai, en hij streek wat terre alonder aan den bodem van de meetstande, opdat er iets zou aankleven van 't geene gemeten wierd. En 't gebeurde oprecht alzoo, want, als ze het meetvat terug brachten, warender drie zilverlingen aan gebleven.

‘Wat beteekent dat nu?’ zei groote Klaai, en hij liep rechte naar kleenen Klaai zijn huis.’ Waar hebt gij al dat geld gehaald?

‘O! dat komt van mijn peerdevel, dat ik gisteren verkocht hebbe.’

‘Dat is ruime en rijke betaald,’ zei groote Klaai, en naar huis loopende, nam hij zijn bijle en sloeg hij alle viere zijne peerden dood, stroopte hun het vel af en vertrok ermêe naar stad.

[p. 100]

‘Vellen, vellen, wie koopt er vellen!’ riep hij langs de straten.

Al de schoemakers en de leertouwers kwamen uitgeloopen en vroegen hem: ‘Tegen hoevele?’ ‘Tegen een vat geld voor elk,’ zei groote Klaai. ‘Zijt ge gek,’ zeiden ze altegaâr, ‘meent gij dat wij geld bij den vate hebben?’

‘Vellen, vellen, wie koopt er vellen,’ riep hij, wat verder en aan allen die 't vroegen antwoordde hij: ‘Een vat geld voor elk!’

‘Hij wilt ons vóór den aap houden,’ zeiden de menschen eindelinge, en de schoemakers grepen hunne spanriemen, de leertouwers hunne schootvellen en ze begonnen op groote Klaai te dersschen, dat hij piepte. ‘Vellen, vellen,’ riepen ze, ‘ja wij zullen uw eigen vel vellen en touwen, tot dat het al in striepen ligt!’ En groote Klaai mochte de stad uitloopen.

‘Kleene Klaai zal mij dat betalen,’ zei hij, thuis komende, ‘'k zal hem doodslaan!’

Maar in 't huis van kleene Klaai was zijn grootmoeder gestorven. Klaai was geheel bedroefd en hij droeg het lijk in zijn warm bedde, om te zien of er geen leven meer in te krijgen en was. Hij zou grootje daar geheel den nacht laten liggen, en hij zelve op eenen stoel in eenen hoek slapen.

Als 't alzoo bijkans middernacht wierd, ging de deure open en groote Klaai kwam binnen, met zijn bijle in zijn hand. Hij ging rechte naar het bedde en sloeg grootmoeder den kop in, meenende dat het kleene Klaai was.

‘Daar zich!’ zei hij, ‘nu en zal hij met mij den gek niet meer houden!’

En hij vertrok.

‘Dat is toch een booze man,’ zei kleene Klaai, ‘hij wilde mij doodslaan en 't is een geluk dat grootmoeder al dood was, anders zij moest er nu aan!’

En Klaai deed grootmoeder heur zondagkleedsel aan, leende een peerd bij zijnen gebuur, spande 't vóór den wagen en zette grootmoeder op den achtersten bank, dat zij er niet en kost afvallen, en alzoo reden zij aldoor den bosch.

('t Vervolgt)