Biekorf. Jaargang 8

[p. 93]

Vriendenzoen

Vis unita fortior.

WAAR zaat gij dan

gestoken, gij,

verduisterd en

verdoken, gij,

o vriendenhert:

door vriendenhand,

zoo waandet ge, in

uw onverstand,

gekwetst en afgewezen?

'k En hadde u nooit

vergeten, ik,

geen weêrstand u

verweten, ik;

geen stroo u in

den weg geleid,

geen werk gedaan,

geen woord gezeid,

dat kwetsende u kon wezen.

Nog meer als ik,

zijt gij, misschien,

een vriendenherte

en mij, misschien,

spijts al hetgeen,

tot beider leed,

ons beider liefde

in stukken smeet,

een ware vriend gebleven?

Dat vriendschap is

moet sterker zijn,

moet, sterk alzoo

de kerken, zijn

gesteund op vast-

en dieper grond

als vriendenhand

en vriendenmond,

zoo nu, zoo na dit leven.

[p. 94]

 

't Is dit alleen,

 

dat scheiden ons

 

zoo bitterlijk,

 

dat beiden ons

 

kon drijven, om,

 

gij hier, ik daar,

 

verre af en zoo

 

nabij malkaar,

 

te porren en te pogen

 

aan 't gene ik wist,

 

of waande, dat

 

het was; en gij

 

hieldt staande dat

 

het niet en was:

 

niet anders als

 

een ijdel woord,

 

een vuil en valsch,

 

eene opgesmukte logen.

 

 

 

Zoo ziet men 't gene,

 

op dezen dag,

 

nog ijzervast

 

gevezen lag,

 

verworteld en

 

verwassen, eer

 

't ooit morgen is,

 

met éénen keer,

 

ter stede, in stukken vliegen;

 

zoo komt men eere

 

en trouw vaneen,

 

zoo komt men man

 

en vrouw vaneen,

 

zoo vriendenherte

 

en vriendenhand,

 

zoo onderdaan

 

en vaderland

 

en volk intween te liegen.

 

 

 

'k Herbiede u dan

 

de vriendenhand,

[p. 95]

 

het vriendenhert,

 

den vriendenband,

 

die, spannende en

 

weêrspannig aan

 

ons beider bede,

 

is losgegaan,

 

nu weer aaneen te binden.

 

'k Herbiede u hulpe

 

en bijstand, in

 

den strijde, om weêr

 

den vijand in

 

te stormen; en

 

dat ongekleed,

 

dat edel wicht,

 

dat Waarheid heet,

 

te zoeken en te vinden.

30/1/97.

Guido Gezelle