Biekorf. Jaargang 8

[p. 89]

Van kleene Klaai en groote Klaai

't WAREN in een dorp twee mannen, die den zelfsten name droegen; beide hieten Klaai, maar de eene ha' vier peerden en de andere maar één, en om ze uit een te kennen, plag men Klaai die vier peerden had, groote Klaai en den anderen kleene Klaai te heeten.

Nu zult gij gaan hooren hoe 't met die twee mannen ging, want daar is eene geheele gevarenisse aan vaste. De gansche weke deure moest kleene Klaai voor grooten Klaai ploegen en hem zijn eenig peerd leenen; groote Klaai kwam zijnen naamgenoot ook ter hulpe, éénen keer op 'n weke, en dat was 's zondags.

En klakken dat hij deed, kleene Klaai, met zijne zwepe over alle vijve die peerden, die toch, en ja, zoo goed als de zijne waren, op dien eenigen dag! klakken was klakken!

De zunne scheen zoo schoone en al de klokken luidden in den kerketorre; de lieden waren al op hun beste en ze gingen kerkewaards, met hunnen gebedenboek onder hunnen arme, en ze keken naar kleene Klaai, die ploegde met vijf peerden vóór zijnen ploeg, en hij was zoo preusch dat hij wederom klakte met zijne zwepe en riep: ‘Ju, alle vijve mijn peerden!’

‘Ge 'n meugt dat niet zeggen,’ zei groote Klaai, ‘'t en is maar één peerd dat 't uwe is!’

Maar, van met dat er nog wat volk voorbijging, naar de kerke toe, vergat kleene Klaai dat hij dat niet en mocht zeggen en riep hij wederom: ‘Ju, alle vijve mijn peerden!’

‘'k Verzoeke u nog eens van dat niet meer te zeggen,’ zei groote Klaai, ‘want, zegt ge 't nog éénen keer, 'k zal uw peerd den kop inslaan en 't zal ter stede blijven dood liggen.’

‘'k En zal 't voorvast niet meer zeggen,’ zei kleene Klaai, maar, van als er nog eens volk voorbijging en dat ze hem goên dag toeknikten, was hij zoo preusch dat hij daar alzoo met vijf peerden zijn land kost beploegen,

[p. 90]

dat hij klakte met zijne zwepe en wederom riep: ‘Ju, alle vijve mijn peerden!’

‘'k Zal u gaan juwen!’ zei groote Klaai, en, met den knobbel van de bindtouwe sloeg hij op den kop van kleenen Klaai zijn eenig peerd, dat het omme- en stokkedood viel.

‘Och, nu en hebbe ik geen peerd meer!’ zei kleene Klaai en hij begon te krijsschen. En daarna stropte hij het peerd zijn vel af, liet het goed droogen in den wind, stak het dan in eenen zak, dien hij op zijnen rugge lei en vertrok naar stad, om zijn peerdevel te verkoopen.

Hij had eenen langen weg af te leggen en hij moest door eenen grooten, donkeren bosch, en, al met eenen keer, wierd het geweldig kwâ weêre. Hij liep geheel verdoold en, tegen dat hij op den rechten weg kwam, dimsterde 't al en was hij te verre om naar stad te gaan of naar huis te kunnen.

Dichte bij den weg stond er eene groote hofstede; de buitenluiken waren toe, maar 't kwam licht deur de spleten. Daar zal ik wel mogen de nacht overbrengen, dacht kleene Klaai, en hij ging op de deure gaan buischen.

De hofdeerne deed open, maar, als ze hoorde wat hij verlangde, zei ze dat hij mochte zijns weegs gaan, dat de vrouwe al jaren dood, en de baas niet thuis en was, en dat ze heur geen vreemdelingen aan en trok.

‘Nu, 'k zal dan buiten gaan slapen,’ zei kleine Klaai, en de deerne sloot de deure toe.

Dichte daarbij stond er eene groote hooimijte, en tusschen die mijte en 't huis stond er eene kleene schure, met een plat stroodak daarop.

‘Daar zou ik wel op gaan liggen!’ zei kleene Klaai, als hij het dak zag; dat is een goê bedde en de ovare 'n zal toch in mijne beenen niet pekken.’ Ge moet weten, 't stond een ovare op het dak, nabij zijnen ovaarnest.

En kleene Klaai kroop op de schure, waar hij draaide en keerde tot dat hij wel lag. De buitenluiken en waren zoo hooge niet als de veinsters, en kleine Klaai kost binnen in de kamer kijken en zien wat er daar ommeging.

Daar stond er een eetberd gedekt, met wijn en met

[p. 91]

gebraad erop, benevens eenen schoonen visch. De hofdeerne zat aan 't berd, met den koster rechtover heur, en zij schonk wijn in zijn glas; en de koster loerde naar dien visch, want dat was een lekker dingen daar hij straf aanhield.

‘Kost ik daar toch entwat van meêkrijgen,’ zei kleene Klaai, en hij keek nog nader bij de veinster, tot dat hij daar nog een allerschoonste gebak zag staan.

Nu hoorde hij iemand gereden komen tot nabij de hofstede en.... 't was de boer, die thuis kwam.

Dat was een allerbraafste man, die boer, maar hij had een wonderlijk ongemak: hij en kost noch hij en wilde voor zijn oogen geen kosters zien; kwam er ooit een omtrent hem zoo wierd hij razende gram.

Daarom was 't ook dat de koster, die geerne met de hofdeerne getrouwd hadde, naar de hofstede gekomen was: immers hij wist of hij vermoedde dat de boer niet thuis en ging zijn.

Als de twee berdgenooten den boer hoorden, waren ze zoodanig verschrikt, dat de deerne zei tegen den koster: ‘Kruipt zeere in die groote kiste daar, in den hoek!’

En de koster kroop erin, want hij was benauwd van dien boer, die geen kosters vóór zijne oogen en kost verdragen.

De deerne stak haastig al 't eten en de flesschen met wijn in den bakoven, eer dat de boer iets zien kon: hij had immers kunnen vragen wat dit al beteekende.

‘Och Heere!’ zuchtte kleene Klaai, van boven op de schure, als hij al dat goed eten zag wegsteken.

En hij zuchtte zoo hard, dat de boer het tot in de keuken hoorde.

‘Is er daar iemand?’ vroeg de boer, terwijl hij aldeur de veinster naar kleine Klaai opkeek. ‘Waarom ligt gij daar? Komt liever hier in de kamer!’

Kleene Klaai kwam af en vertelde hoe hij verdoold was, en sprak schoone om op de hofstêe te mogen vernachten.

‘Ja toch,’ zei de boer, ‘maar wij zullen eerst iets moeten nutten.’

[p. 92]

De deerne kwam al spoedig met eenen grooten pot pap voor den dag. De boer had grooten honger en at met smake, maar kleene Klaai en kost niet laten van te denken op het heerlijk gebraad, op den visch en op het gebak die in den oven zaten, en de pap en wilde hem niet smaken.

Onder het eetberd, dichte bij zijne voeten, had hij zijnen zak geleid, daar dat peerdevel in zat. Hij tord er op, met zijnen voet, en dat gedroogd vel ging mij aan 't kraken, g'hadt gezeid 't zijn wel vijf-en-twintig akernoten die kraken.

‘Zwijgt,’ zei kleene Klaai tegen zijnen zak, maar ter zelver tijde duwde hij nog 'nen keer en 't kraakte nu nog veel luider.

‘Horkt! wat zit er in dien zak?’ vroeg de boer.

‘Och, dat is een tooveraar,’ zei kleene Klaai: ‘hij zegt dat wij geenen pap en moeten eten, dat hij geheel den bakoven vul gebraad en vol visch en vol gebak getooverd heeft.’

‘Wat, wat,’ zei de boer, en, in eenen sprong, was hij bij den oven, trok hij hem open en zag hij er oprecht al de lekkere stukken in zitten, die de deerne er in verborgen had.

De deerne en dierf niet spreken, maar zij zette alles op, en de boer en Klaai vielen aan 't eten, buik-sta-bij.

Maar Klaai tordt algauwe weêre op zijnen zak, die nog 'nen keer geweldig kraakte.

‘Wat zegt hij nu?’ vroeg de boer.

‘Hij zegt,’ antwoordde Klaai, ‘dat hij nu nog drie flasschen wijn in den oven getooverd heeft.’

En ja, de deerne mocht den wijn ook opbrengen.

De boer wierd, al drinken, wat verblijd en hij kreeg verlangen om ook zulk eenen tooveraar te hebben.

('t Vervolgt)