Biekorf. Jaargang 8

Nog vlaamsche woorden, spreuken en gedichten

HET volk dat een steenbakker noodig heeft, heet steenovenvolk; die de eerde delven of trekken, heeten eerdetrekkers; die daarmede moortel maken, heeten moortelmakers; die de moortel tot bij de tafel voert, heet moertelvoerder; die de moortel op de tafel legt heet oplegger; die daarmêe rouwe steenen maakt, heet vormaar; die de rouwe steenen van de tafel nemen en op het plein slaan, heeten afdragers; die de rouwe steenen, als zij drooge zijn, in de haagstêen zet, heet hager; die den hager die steenen opgeeft, heet hagershulpe; die deze steenen van de haagstêen naar den oven voeren, heeten invoerders; die ze in den oven zetten, heeten inzetters; die tusschen de invoerders en de inzetters staat om de steenen of de kolen over te schieten, heet ovejong; die de kolen op den oven stort en bedeelt, heet brander; die de gebrande steenen van den oven schiet, heet aftelder; die ze vangt en laadt, heet lader; die ze van den wagen schiet, en die ze zet, heeten lossers, de eerste is de afgever, de tweede is de zetter.

Oprecht in godsdienstigheid,
in uwen staat getrouwigheid,
in uwe kruisen verduldigheid:

dit zijn drie zaken

die u volmaken.

Een arm vrouwtje en kreeg maar een kleen kleen armtierig broodtje: ‘Is dat een broodtje’ zei 't: ‘den honger is er ingebakken.!’

't Is genoeg van één' vlooie in uw bedde te hebben om gestraft te zijn.

[p. 61]

‘Geeft mij toch, om de liefde Gods, nog wat brokkelingen,’ zei Djine Baks: ‘mijn herte hangt aan 'nen twijndraad van flauwte.’

Een onderpaster ging schooien voor de katholijke scholen bij een smoorrijk en hondegierig vrouwtje.

‘Weet gij wel,’ zei hij, ‘dat de deure van den hemele stijf nauwe is, en dat een kemel gemakkelijker door de ooge van een' naalde zou kunnen, als een rijke door de deure van den hemele?’

‘Ja ik,’ zei 't vrouwtje: ‘maar de ziele is al fijn!’

Zal het lichaam van dat vernuftig vrouwtje ten dage der verrijzenis ook fijn zijn, ofwel groef, en dus zijn' ziele beletten van in den hemel te dringen? Dat is voor ons een raên, en voor God een weten.

Voois:

‘Kent gij de streek van God verkoren...’
Kent gij het kind, ons eerstgeboren,
dat op vandage God den Heer,
't levende brood der Englenkoren
nuttigen mocht den eersten keer?
Slotrijm:
Maria lief, gij zijt dat kind,

ons eerstgeboren,

van onzen Heer zoo zeer bemind,

gelukkig kind!

Jesus zei: ‘Die dat brood zal eten,
leven zal in der eeuwigheid!’
Gij zult bij ondervinding weten
dat Hij de waarheid heeft gezeid.

Na veel verlangens zijt gij heden
vol van geloove en vurigheid
d'heiligste maaltijd toegetreden
die ooit op aarde wierd bereid!

Toen is de Godmensch neêrgezonken,
daar in uw herte, jonge bruid!
makende u van zijn liefde als dronken,
deelende u al zijn gaven uit.

[p. 62]

 

Eeuwig nu zult gij Hem beminnen,

 

alles doen wat Hij van u vraagt,

 

nooit iets begaan, nooit iets verzinnen

 

dat uwen zoeten Heer mishaagt!

 

 

 

Haddet gij, kind, wel duizend monden,

 

ook duizend herten, en nog meer,

 

nog waart gij onbekwaam bevonden

 

om te voldanken God den Heer.

G.V.d.P.

't Ware toch zonde en jammer onze ouderlingen te laten begraven met eenen schat ongeboekte woorden, spreuken en gedichten: met eenen schat vlaamsche kunde en wijsheid. Alwie 't vlaamsche volk oprecht genegen is, zou dus behooren alles op te zanten wat er noch bij De Bo, noch in Loquela, noch in geen woordenboeken en staat. - Nullus otio perit dies apibus. - Die iets gevonden heeft, gelieve het naar Biekorf te zenden, en hij wordt hier op voorhand, uit name van het jong vlaamsche volk, van herten bedankt. Daardoor en zal de opstel van het meesterlijk maandschrift Loquela niet verhinderd, maar integendeel vergemakkelijkt en bevorderd worden.

Biekorf.