Berlijnse liederenhandschrift

LXXXI.

Zint das mijn dinck sint soe gestalt,
das ich mich moes sceiden van dir,
doch scheidet mijn hertze van dir niecht!
Scheiden, du doest mir grois gewalt
und ist niet nae mijns hertzen ger.
Scheiden, scheiden, wer hait dir bedicht,
der en hait mijns willen niet geraempt
und hait betroevet mir den sin
und hait in vreuden mir gelaempt,
das ich niet en weis, was ich begin.
Scheiden, scheiden, du bist ein bitter kruit!

* Got segen dich, lief, zu der letz!
Mijn truwe haef dyer und dienst [..]!
Wijs, groen und bruen van mir, mijn hoegeste liefsdes b!
Ich hain dich in mijns hertzen sin
virvlochten, schoen lieflich mijn truyt!

Och, van dir scheit nu mijn lijf.
Doch sal mijn hertze bij dir sijn
unde diner vergessen nommermeir.
Du bist mijn heil, mijn leitvirdrijff.
Wan ich gedenck an dich, soe went mijn pijn.
Woir ich in dem lande keir,
mijn sin weirt dich ommer an,
gedenck zu dir zu alre stont.
Ich en beger niet meir van dir zo loen,
dan das mich troist dijn roeter mont.
Mijn dienst myer genslich nicht en r[oe l]ont.

[fol. 133v]

 

Is sij mir lief, is sij mir leit,

 

doch kan ich des joe gebesseren niet.

 

Ich vare daehen, got geve mir heil,

 

got geve, dat ich si vinde gemeit.

2375

Ich hain mijn vairt wol bereit.

 

Alre eirst werde ich vresch und geil,

 

soe wolde ich met ir in dem dantz

 

springen vresch met vreuden hoe,

 

met ir, mijn tzairter enggel glans.

2380

Elende ewende, soe werde ich vroe

 

und wolde mich vrauwen ober luyt.