Berlijnse liederenhandschrift

LVIII.

* Waer wert ye hogher sture,
dem ionch in hertzen commer hacht,
mit zuetzer cracht
eyn wijflich creature?

Diin lof, gayr reyne weldich wijf, -
an dich ist nyet vergessen -
zo weer ich dom in alre wijs,
of ich das wilde messen!
Prijst diin hogher wunne,
ney, werlich, zo verdiend ich has.
Dou bys vyl bas
ghelovet, dan ich conne.

Jonc man, ich radich nacht onde dach,
dat dou mit tsuchten huedes,
wes wijflich ere erkrenken mach,
und scuwe yrs onghemuete
bas dan diins eygens lives.
Want goedes hulde wye die haet,
hem niet bas staet
dan gonst eyns reynes wives.

Aen dich, wijflich spieghel tsartz,
eyn man zo zich ontzinnet.
Daer keghen bist niet krighel haert,
of he ziin moyt dich condet,
onde haes oec niet tse scimpe.
Bis alre doghet eyn bluyende rijs,
halt diin amijs
met eren end mit ghelimpe.

Wie zich eyns reyne wives troyst
mit stedicheyt verdinghet,
tsuaer, siin commer wert verlost,
ziin vrye moyt verdrynghet
hem zonderlinghe smertz,
zo dat hij gaer an alle wanc
zijn leven lanc
drayt vrude in ziinme hertzen.

Tswaer, alre dogheden hÜede gaer
ist onder yre waerte.
Ghelucke mir alzo ghespaer,
dat ich miins hertzen gerten
zo doghentlijch arconde,
dat mir ghenade wert ansciin.
Holf, vrouweliin,
dou hays des anders zonde!