Berlijnse liederenhandschrift

[fol. 59r]

XXXI. Assit Deus.

* Vrouwen gheven hogen moyt,
zo wie daer aen wil denchen.
Al miin leven das yst goyt,
zin truren das moyt crenchen.

Eyn reyne, werde, zelich wyf,
die sprac tso mir also:
"Ich wil ziin dijns leyts verdrijf."
Des steyt mijn mueten ho.
Das verstont ich sonder briif,
end ich sprach: "vrou, also,
ghyr sijt al mijns hertz gheyr,
des ben ich alzus vro."

Wyl die lieve vrouwe miin
in truwen das verstaen,
das ze gestede wilde zijn,
mijn trÜren weyr gedaen
onde leghet in yrs hertzen scrijn,
end ich weer yr ghevaen.
Yr eyghen dyenre wilde ich zijn,
das ducht mir waer ghedaen.

Helf, rijch her god, wye mach das zijn,
dem ziin lief niet en wenchet!
Yr stedycheyt, yr lieflycheyt,
die mir die zinne trenchet,
yr wiiflicheyt, yr guetlich woert
deynt mych na vreuden denchen.
Yr rontlicheit, yr balsem moyt,
mit zalden ze mich scenchen.