De Belgische Illustratie. Jaargang 16

Misdaad en vergelding.
(Vervolg.)

Mr. Herbert was nog te zenuwachtig om op den terugweg reeds eenig plan met Ralph te kunnen ontwerpen; alles dwarrelde hem nog te veel dooreen en zijne denkbeelden waren nog niet ordelijk geschikt; slechts zooveel was hem duidelijk, dat de erflating van wijlen den overste een zeer groote verandering zou te weeg brengen in de verhouding. De Waterfields verkeerden dan niet meer in betrekkelijk bekrompen geldelijke omstandigheden, en het was zeer opmerkelijk, dat men bij hen nog niets van den dood des oversten wist. Er was nog iets dat hem opmerkelijk voorkwam: reeds vóór het afbreken der verkeering had Ralph van Carola vernomen, dat de vreemdeling zich met een aanbevelingsbrief van haar oom bij hen aangemeld had. Hij kwam derhalve uit Indiën, al was hij dan ook naar hij voorgaf niet over den landweg gekomen. Dat gaf dus reeds eenige uitgangspunten. Hoe dit ook zij, Mr. Herbert hield zich vast overtuigd dat er uit de aankomst van Jim eenig kapitaal kon geslagen worden betrekkelijk de oogmerken van Ralph. Deze omstandigheid besloot hij terstond zich ten nutte te maken, terwijl hij zich alle verdere handeling naar omstandigheden voorbehield.

Zoodra hij op het slot kwam, begaf hij zich onverwijld, op zijn krukstok leunende en met al de kenteekenen van een ongekunstelde opgewondenheid, naar sir Francis, die inmiddels

[p. 399]

thuis gekomen was en in de bibliotheek brieven afdeed en rekeningen nazag.

‘Wij hebben hem!’ riep hij bij zijn binnentreden, ‘wij hebben hem, den slimmen vos!’

‘Wie dan?’ vraagde sir Francis met blijkbare nieuwsgierigheid, terwijl hij zijn stoel met een krachtigen ruk omdraaide, hetgeen hem van aangezicht tot aangezicht met zijn vriend bracht.

‘Wien?’ herhaalde Mr. Herbert. ‘Wel, den ouden Waterfield. Nu kunt gij het hem betaald zetten, nu kunt gij hem voorschrijven: ‘Mijn zoon trouwt uwe dochter; in het tegenovergesteld geval zal ik u voor geheel Engeland op de kaak stellen!’ Hij moet zijne afwijzing intrekken, hij moet verschooning vragen!’

‘Goed! maar wat is er dan toch gebeurd?’ vraagde sir Francis opspringende.

‘Gij moet tot hem op den ouden burcht gaan!’

‘Ik? Nooit! Hij moet eerst hier komen.’

‘Dwarskop! Niet de baronet die en die: de vrederechter met sheriff en constabels!’

‘Wat is er voorgevallen? Gij doet mij verschrikken! Heeft Waterfield een misdaad begaan?’

‘Dat verhoede de Hemel! Maar naar mijne overtuiging herbergt hij een misdadiger.’

‘Wie?’

‘Den mededinger van Ralph, den markies Lughini.’

‘Is dat zeker?’ riep sir Francis vreugdestralend.

‘Ten minste zeer waarschijnlijk! Wij hebben een indischen knaap opgevangen, die naar sir Archibald wilde en ons schoone dingen verteld heeft.’

‘Waar is hij?’

‘Ik heb hem voorloopig buiten op het terras gelaten onder de bewaking van Ralph.’

‘Zeer goed. Wat betreft het?’

‘De vermoording van den overste Waterfield, een moordpoging op de vrouw van den gewaan den markies en voorgenomen dubbel huwelijk.’

‘Dood en duivel, Herbert, dat zijn zeer ernstige dingen,’ antwoordde sir Francis, terwijl hij eensklaps kalm en koel werd. ‘Elke misdaad op zich zelve kan den man aan den galg brengen. Hebt gij dat wel bedacht?’

‘Verhoor den jongen maar eens zelf en oordeel dan! Er ontbreekt niets als het onomstootbare bewijs der identiteit.’

‘Maar, mijn waarde, dan ontbreekt alles.’

‘Wij hebben intusschen reeds eenige gegevens voor het vaststellen van zijne identiteit.’

‘Dat is wat anders,’ antwoordde sir Francis en trok aan het belkoord naast de deur.

Na weinige oogenblikken verscheen Harry, die bevel kreeg Mr. Ralph te verzoeken met den knaap in de bibliotheek te komen. Kort daarop traden beiden binnen.

‘Ralph,’ begon sir Francis met waardige kalmte, ‘zet u aan mijn schrijftafel en schrijf nauwkeurig alles op wat ik dezen jongeling zal vragen en wat hij mij antwoordt.’

Terwijl Ralph de hem aangewezen plaats innam, wendde sir Francis zich tot Jim: ‘Kom wat nader, jong mensch.’

Jim, die bij den ingang der kamer was blijven staan, kwam vrijmoedig eenige stappen nader.

‘Uw gezicht zegt mij, dat gij een Indiër zijt. Verstaat gij Engelsch?’

‘Ja, sir: doch ik ben geen Hindoe maar een Maleier: ik ben in Malaca geboren.’

‘Nu, dat doet weinig ter zake. In geen geval kent gij de engelsche rechtspleging en ik moet u derhalve op een en ander in uw belang opmerkzaam maken: gij staat hier voor een overheidspersoon, die u allerlei vragen zal doen. Uwe antwoorden zijn van zeer veel gewicht; want leven of dood van een mensch kan er van afhangen. Begrijpt gij mij?’

‘Ja, sir.’

‘Hoe heet gij?’

‘Jim.’

‘Hebt gij geen anderen naam?’

‘Neen.’

‘Hebt gij den overste Hamilton Waterfield gekend?’

‘Ja, hij heeft mij vrijgekocht, en ik heb hem sinds tot aan zijn dood nooit verlaten.’

‘Hij is dus dood?’

‘Ja. Hij is tijdens een gevecht met de Sipoys vermoord geworden.’

‘Als hij in het gevecht gevallen is, waarom denkt gij dan dat hij vermoord is? Verstaat gij deze vraag?’

‘Ja, sir. Gij denkt dat hij niet vermoord doch door de Sipoys doorschoten is geworden.’

‘Juist; wat weet gij van zijn dood?’

‘De overste voerde het bevel op den eenen vleugel, Ricardo Pocca en ik waren bij den trein. Ricardo nam de buks van den overste en verwijderde zich. Ik volgde Ricardo, doch verloor hem uit het oog. Toen ik den overste zag, keerde hij het gezicht naar den vijand en begon een heuvel te beklimmen zoodat hij dezen voor zich had.’

‘Dus kon hij in ieder geval van voren noch gezien, noch doorschoten worden,’ merkte Mr. Herbert aan.

‘Plotseling maakte hij een luchtsprong en stortte achterover. Ik ijlde naar hem toe: de overste was dood; hij had een schot in den rug gekregen. Ik vloog terug naar het achter mij liggende kreupelhout om den dader te zoeken. Ik had nog niets gevonden toen Ricardo op de open plek verscheen, zonder mij te bemerken. Ik bukte en zag, hoe hij op den overste toeliep, hem omkeerde en zijne wonde onderzocht. Nadat hij zich overtuigd had, dat de overste dood was, bracht hij het lijk met een trap weer in de vorige houding.’

‘Tot zulk een gevoelloosheid kan alleen de moordenaar in staat zijn!’ morde Ralph.

‘De hoofdzaak is nu, of deze Ricardo Pocca ook wezenlijk die Ricardo Lughini is, die zich bij sir Archibald ophoudt,’ meende de baronet. ‘Hebt gij hem gezien, jongen?’

‘Neen,’ antwoordde Jim; ‘maar ik heb nog niet gedaan.’

‘Wat verder?’

Jim haalde een in tamelijk smerig linnen gewikkeld pakje uit den zak, maakte het los en reikte den baronet de afzonderlijke voorwerpen toe, die het bevatte.

‘Hier is de kogel, dien ik den overste uit den rug gesneden heb.’

‘Verduiveld, jongen, gij zijt met overleg te werk gegaan,’ riep de baronet.

‘Hier is een patroon van de bij de buks behoorende munitie.’

Mr. Herbert wreef zich de handen.

‘Als hij met de buks doodgeschoten werd, moet het kaliber overeenkomen.’

De knaap knikte en reikte een tweede patroon aan.

‘Hier is een patroon van de engelsche munitie. De Sipoys hebben hetzelfde kaliber.’

‘Slimme vogel! Gij hebt het zeker reeds vergeleken?’ vraagde de baronet.

‘Ja,’ antwoordde Jim, ‘het is kleiner.’

‘Hoe oud zijt gij?’ vraagde de baronet.

‘Veertien jaar, sir.’

‘Dan zijn bij u de jongens vroeger wijs dan bij ons!’

‘Over twee jaren ben ik een soldaat,’ merkte Jim niet zonder zelfvoldoening aan.

‘De bewijzen zijn zeer bezwarend,’ zegde de baronet; ‘zoo bezwarend, dat ik het geval zonder verwijl aan de naaste militaire overheid zal berichten. Ik twijfel er niet aan of men zal u beloonen.’

‘Ik verlang geen andere belooning dan het bloed van den moordenaar te mogen drinken.’

‘Dat zal wel niet gaan, beste jongen,’ antwoordde Mr. Herbert, ‘want hier te lande drinkt men geen menschenbloed. Maar als hij het is, zult gij het genoegen hebben hem te zien hangen.’

‘Dat is nu juist de hoofdvraag,’ merkte de baronet aan: ‘hoe leggen wij het aan om ons daaromtrent zekerheid te verschaffen?’

‘Laat dat maar aan mij over!’ antwoordde Mr. Herbert. ‘Maar voor het oogenblik moet gij mij verontschuldigen dat ik wat ga rusten! Het gaan heeft mij toch meer vermoeid, dan ik meende. Als ik uitgeslapen ben, zal ik bij mij zelven overleggen hoe er verder gehandeld moet worden en morgen zullen wij dan over de zaak spreken. Wilt gij vandaag nog wat doen, zend dan naar den sheriff en zorg voor een paar stevige constabels! Die zult gij tegenover zulk een gevaarlijk man in ieder geval noodig hebben.’

Met deze aanbeveling verwijderde zich Mr. Herbert om zich naar zijn slaapkamer te begeven. Mr. Ralph gaf den knaap nog een zoo getrouw mogelijke persoonsbeschrijving, welke deze in alle deelen toepasselijk vond; maar de baronet merkte niet ten onrechte aan, dat de kenteekenen, welke Ralph wist aan te geven, wel min of meer op alle Italianen van toepassing konden zijn. Het verhoor werd derhalve gestaakt en nadat den knaap een verblijf was aangewezen, moest Harry met een kort briefje van den baronet naar Trestham rijden, waarin deze den sheriff voor den volgenden morgen tot een gewichtig onderhoud op het slot uitnoodigde.

XI.

Toen sir Archibald van het veld thuis kwam werd hem door Jessie bericht, dat een jonge zigeuner naar hem gevraagd had; de vrouw wist Jim niet anders te rangschikken. Sir Archibald was hierover echter ten hoogste verbaasd, daar hij hoegenaamd in geen betrekking tot dit ras stond, doch hij hechtte verder geen gewicht aan de zaak en toen de zigeuner in den loop van den namiddag niet terug kwam, dacht niemand meer aan den bruinen knaap.

Sir Archibald achtte zich verplicht Ricardo met al het voorgevallene bekend te maken en het laat zich denken, dat de Italiaan van datgene. wat hij hoorde, volstrekt niet gesticht was. Nu begon hem inderdaad de grond onder de voeten te branden; ieder oogenblik kon het bericht van den dood des oversten en de daardoor teweeggebrachte verandering in de omstandigheden der Waterfields aankomen; ja, het had er reeds moeten zijn en was er ook zeker reeds geweest, indien niet in Indiën de grootste verwarring geheerscht had.

Ricardo verslond met gretigheid de aankomende telegrammen. De oude Mogolstad Delhi was de verzamelplaats van het oproerige leger geworden; met bliksemsnelheid had de opstand zich uitgebreid; het gansche uitgestrekte land was het schouwtooneel van honderd afzonderlijke gevechten. Elke engelsche familie verweerde zich in haar huis tot aan het kleinste kind toe, en jonge meisjes, welker vingers tot dusverre slechts de naald en de klaviertoetsen gehanteerd hadden, grepen met de woede der vertwijfeling naar geweer en mes, om hare eer en haar leven te verdedigen tegen menschen die in bloeddorst met de tiegers der djungels wedieverden. Van een geregelde rechtspleging en een stipte afdoening van zaken kon geen sprake zijn en aan deze omstandigheid schreef Ricardo het toe, dat de dood van den overste nog niet bekend was.

Maar lang kon dat niet meer duren: Engeland maakte koortsachtigen spoed om een indrukwekkende troepenmacht naar Indiën te zenden; de eersten van zijn legermassa's waren reeds op het krijgstooneel aangekomen. Binnen weinige weken was een spoorweg over de landengte van Suez gebouwd en honderden transportschepen brachten troepen en krijgsvoorraad aan de noordzijde aan terwijl aan de zuidzijde een andere vloot tot verdere overbrenging gereed lag. Zoodra de orde eenigszins hersteld was, zou er in Indiën weer een geregelde rechtspleging plaats grijpen en dit moest binnen weinige weken het geval zijn.

Het was wel niet gezegd, dat Ricardo's hoop, ingeval de doodstijding inkwam, geheel verloren was, maar in ieder geval waren zijne kansen dan veel ongunstiger. Reeds met het oog op den daarmede gepaard gaande familierouw moest er welstaanshalve een stilstand in de voortzetting der huwelijksplannen intreden, en juist in dezen voor het oogenblik uiterst gespannen toestand kwam Ralph plotseling onverwachts persoonlijk tusschenbeiden waardoor onloochenbaar een aantal reeds behaalde voordeelen onherstelbaar verloren gegaan waren. Zooveel was zeker dat Carola niet meer aan de trouw van haar geliefde twijfelde, en dat Ricardo, als de ver-

[p. 400]

spreider van dat gerucht diep in hare achting gezonken was. Hij verheelde zich niet, dat zij in verband met zijn aanzoek om hare hand hem van opzettelijke verdachtmaking moest beschuldigen; voor hem leed het thans geen twijfel meer of Ralph moest bepaald uit den weg geholpen worden en wie den man kende en zijn woest vonkelend oog gezien had, hoe hij op den avond van dien dag in de stille eenzaamheid zijner kamer de lading van een revolver onderzocht, zou hem wel in staat geacht hebben zich door een tweeden moord de vruchten te verzekeren, waarnaar hij na den eersten moord streefde.

fig 1.

fig 2. een ineenschuifbare boot.

Nadat Ricardo zich naar zijn kamer begeven had, vond er nog een zeer ernstig gesprek plaats tusschen sir Archibald en Carola. Onwankelbaar bleef Carola aan hare verklaring vasthouden, dat zij noch Ralph noch iemand anders tot echtgenoot nemen zou. Te vergeefs beproefde haar vader haar tot andere gedachten te brengen. De veete tusschen de beiden familiën was voor hem geen ernstig bezwaar; want indien de baronet inwilligde zoo was de vijandschap daarmee begraven; maar in verband met het verschil van hun uiterlijke positie kwam hem de zaak zeer bedenkelijk voor. Hij was van meening dat zijne dochter in het huis van den baronet steeds een ondergeschikte rol zou spelen, eene rol, die haar gevoel van eigenwaarde tallooze wonden zou slaan en bij de beuzelachtigste aanleiding ten minste bij de vaders de vijandschap opnieuw zou doen ontwaken; daaronder zou Carola dan te lijden hebben, en hij kon onmogelijk zijne toestemming tot eene verbintenis geven, welke haar na eenige wittebroods-weken voor haren ganschen leeftijd ongelukkig moest maken.

De echtverbintenis met Ricardo scheen hem veel wenschelijker toe. Wel is waar had Carola den man voor het oogenblik niet lief; dat wilde hij haar niet ten kwade duiden, want liefde was een gevoel dat zich niet afdwingen laat, maar zij kon zich niet onthouden hem te achten. En als zij een man achtte, die haar dagelijks de opofferendste liefde bewees, zou deze achting langzamerhand in een warmer gevoel overgaan en het scheen hem oneindig verkieslijker toe, wanneer men met de achting begon om met de liefde op te houden, dan wanneer men een romantische liefde volgde om dan na het vervliegen van den eersten roes tegenover toestanden te staan, die zich altijd nog sterker getoond hebben, dan de wil der menschen.

Deze van het standpunt van sir Archibald even verstandige als door de liefde tot zijne dochter ingegeven beweegredenen vonden echter bij deze een zeer koele ontvangst. Haar geheel denken en gevoelen was juist in Ralph opgegaan, en deze stemming had door de ondubbelzinnige verklaring van Ralph van dien morgen opnieuw krachtig voedsel geput. Carola wilde niet eens beloven met Ralph te breken, maar verklaarde rondweg, dat dit tusschen haar en Ralph uitgemaakt moest worden. Zij zou hem wel tegen den zin haars vaders niet trouwen; maar de gronden aan hem uiteen te zetten waarom haar vader niet toestemmen wilde, dat was niemands anders zaak dan de hare; zij wilde zijne meening daarover vernemen en dan een besluit nemen. Wanneer haar vader dit overleg onmogelijk maakte door haar als een gevangene te behandelen, welnu, dan bleef de zaak in denzelfden toestand waarin zij verkeerde.

Dat was de zakelijke inhoud van hun langdurig onderhoud en beiden scheidden van elkander, ontstemd over het verloop daarvan.

Den volgenden morgen werd er reeds tamelijk vroeg aan de poort van den ouden burcht geklopt. Wederom ontwaarde Jessie bij het openen van het kleine venster in de deur den zigeunerjongen van den vorigen dag. Doch hij was niet meer alleen, maar een voornaam uitziend heer in een langen tot aan de kin toegeknoopten frak stond naast hem. Jessie had den man nog niet gezien, ofschoon zij zoo tamelijk goed alle menschen in het rond kende; maar hij zag er zoo deftig uit dat zij het niet waagde hem buiten te laten wachten. Zij opende de poort en liet beiden binnen.

Nauwelijks was Jim op het voorplein of hij zocht met de aan natuurvolken eigene slimheid dadelijk een plaatsje uit, waar hij van het woonhuis uit niet licht kon gezien worden. Onze lezers weten, dat er op het voorplein een groep oude boomen stond, waaronder een tafel geplaatst was. Onbemerkt sloop Jim naar deze groep en verborg er zich zoodanig achter, dat de dikke stam van een boom ten minste zijn hoofd geheel voor het woonhuis verborg.

Mr. Herbert, dien de lezer ongetwijfeld als Jims begeleider zal herkend hebben, volgde de bewegingen van den knaap met blijkbare tevredenheid. Intusschen noemde hij zijn naam en liet sir Archibald om een kort onderhoud op het voorplein verzoeken.

Sir Archibald verwonderde zich niet weinig over dit verzoek, dat eigenlijk geen anderen grond had, dan Jim niet aan een ongewenschte ontmoeting met den Italiaan bloot te stellen; want indien deze Jim ontwaarde, was zijn overrompeling niet goed meer mogelijk. Daarentegen kon Jim den Italiaan zeer goed van uit zijn schuilhoek waarnemen, wanneer deze op het voorplein kwam. Hem daar te doen verschijnen was de taak van Mr. Herbert.

Na weinige oogenblikken vertoonde zich sir Archibald en vraagde wat de vreemde heer verlangde.

Deze stelde zich aan hem voor als Mr. Herbert, geneesheer van het college van Oxford. Daaraan knoopte hij de volgende meedeeling vast: ‘De reden, waarom gij mij hier ziet, sir, ligt in mijne toevallige ontmoeting van dezen knaap, die den langen weg uit Indiën gemaakt heeft, om u tijding van Mr. Hamilton Waterfield te brengen.’

‘Ik dank u, mijnheer,’ antwoordde sir Archibald. ‘Wees zoo goed binnen te komen,’ voegde hij er op het huis wijzende bij.

Mr. Herbert bleef echter onbeweeglijk staan.

‘De tijdingen, die het jonge mensch brengt, zijn, helaas! niet van verblijdenden aard!’ sprak hij.

‘Is mijn broeder een ongeluk overkomen?’ vraagde sir Archibald haastig en een plotselinge bleekheid overtoog zijn aangezicht.

‘Gij weet, hij is soldaat, en Indiën is tegenwoordig van het eene einde tot het andere het tooneel van verwoede gevechten.’

‘Martel mij niet!’ riep sir Archibald gejaagd. ‘Is mijn broeder door de opstandelingen vermoord geworden?... Maar Allahabad bleef toch rustig en mijn broeder stond te Allahabad.’

‘Wie kan met zekerheid zeggen, waar een engelsch soldaat in Indiën staat?’

‘Dat is zoo!’

‘Hij nam deel aan de expeditie van Havelock tegen Cawnpore.’

‘Dus is hij in den strijd gevallen!’ riep sir Archibald smartelijk getroffen uit. ‘Het waf zijn lot,’ liet hij er na eenige oogenblikker bedaarder op volgen; ‘ik moest er op voorbe reid zijn van stonde af, dat de opstand uit berstte. En toch, verontschuldig mijne droefheid! Wij hebben elkander zoo innig lief gehad en ik heb berichten tot van den laatsten tijd die mij zijn volmaakten welstand bevestigden,’

‘Daar gij nu het ergste weet, kan Jim u het verdere verhalen; hij was getuige van zijn dood.’

‘Hij werd midden in het gevecht doorschoten door een Italiaan, die bij hem in dienst stond,’ verhaalde Jim.

‘Vermoord!’ riep sir Archibald: ‘Waarom? Heeft men den moordenaar?’

‘Misschien!’ antwoordde Mr. Herbert veelbeteekenend. ‘Hoe heet hij, Jim?’

‘Ricardo Pocca.’

‘Dat is toevallig!’ merkte sir Archibald aan.

‘Het was juist een Italiaan, die mij de groeten van mijn broeder overbracht en zich eveneens Ricardo noemt.’

‘Zou ik u mogen verzoeken zijn vollen naam te noemen.’

‘Waarom? Overigens is het geen geheim: markies Lughini.’

‘Jim, kent gij een markies Lughini?’

‘Neen, ik heb dezen naam eerst hier gehoord.’

‘Heeft niemand van dien naam ooit met den overste verkeerd?’ vraagde Mr. Herbert.

‘Neen, nooit. De naam is mij geheel onbekend.’

‘Maar wie zijt gij dan eigenlijk, knaap,’ vraagde sir Archibald, ‘dat gij weten wilt wie in het huis mijns broeders verkeerd heeft?’

‘Dat Is moeielijk te zeggen,’ antwoordde Mr. Herbert in Jims plaats. ‘De overste heeft den jongen eens op een slavenmarkt als klein kind gekocht en sinds bij zich gehouden.’

‘Ik herinner mij iets duister,’ hernam sir Archibald. ‘Voor jaren heeft hij mij over die kleine episode geschreven; maar dat is reeds zeer lang geleden.’

‘Sinds dien tijd hangt de knaap met onverbreekbare trouw aan den overste en zonder een begrip van den afstand te hebben, heeft hij zich op weg naar Engeland begeven om van den broeder zijns heers te vorderen, dat hij diens dood wreke. Dat zijn indische begrippen, sir Archibald.’

‘Welker edelen grond ik weet te waardeeren. Luister, knaap, van stonde af is uw thuis op den ouden burcht. Maar wat gij zegt is zeer opmerkelijk. Weet gij bepaald dat de overste geen markies Lughini kende?’

‘Ik ken alle menschen, met wie mijn heer omging; een markies Lughini was er niet onder.’

‘Dat laat zich licht ophelderen,’ meende Mr. Herbert. ‘Laat den heer markies verzoeken de goedheid te willen hebben even hier te komen.’

‘Maar wilt gij niet in huis gaan?’

‘Ik blijf liever hier. Wanneer eerst de zaak met den persoon van den markies in orde is, zal er voor mij tijds genoeg overig blijven om een uurtje van uwe gastvrijheid gebruik te maken.’

Sir Archibald riep Jessie, die bij de poort stond te wachten om de beide vreemden weer uit te laten en zond haar met het verzoek aan Ricardo om even buiten te willen komen.

Ondertusschen nam Mr. Herbert den arm van sir Archibald om in den warmen zonneschijn wat op en neer te wandelen. Jim bleef dus aan zich zelven overgelaten en hij maakte zich deze gelegenheid ten nutte om ongemerkt de groote poort te naderen en naast de kleine daarin aangebrachte deur post te vatten.

(Wordt vervolgd.)