De Belgische Illustratie. Jaargang 16

De heks van Monterey.
(Vervolg en slot.)

In de voorstad Guadelup stond een eenvoudige villa. Sinds eene maand werd zij bewoond door een rijken Engelschman met zijn bediende, welke laatste alle dagen de noodige levensmiddelen ging koopen. Hij betaalde alles contant, sprak met niemand en antwoordde op geen enkele vraag. Gedurende het overige gedeelte van den dag verliet hij het huis even weinig als zijn heer. In de naburige winkels liet de bediende meermalen vijf- tot achtduizend pesos in goud omzetten. In korten tijd wist de geheele buurt, dat er in het landhuis een millionnair woonde. Op zekeren avond lag het kleine huis evenals altijd in diepe duisternis en stilte. De herfstwind floot hevig door het geboomte en dreef de afgevallen blaeren in het park van Guadelup dwarrelend rond. Wij echter gaan het eenzame huis binnen, klimmen de trappen op en komen in eene eenvoudige kamer. Een veldbed, eenige stoelen, een tafel met papieren en boeken vormen het eenige ameublement en aan de muren hangen pistolen, sabels en een korte tweeloopsbuks.

De bewoner is zoo even in de kamer gekomen, achter hem een bediende, die twee op de tafel staande waskaarsen aanstak en dan in de lijdelijke, gehoorzame houding bleef staan, die een soldaat tegenover zijn meerdere aanneemt. De heer was een ineengedrongen persoon van middelbare lengte met een breed, koperkleurig gelaat, kleine onder zware wenkbrauwen verborgen glinsterende oogen, met een scherpen trek om de dunne opeengesloten lippen. Dit over het geheel niet onaangenaam, maar een ijzeren wilskracht verradend aangezicht omlijst door het zwarte, kortgesneden, doch zorgvuldig gescheiden haar was toch niet dat van een Engelschman.

Het was ook geen Engelschman evenmin als de bediende een dienaar was. De rol van den rijken Engelschman speelde namelijk het beroemde hoofd der policie Lirzo, terwijl zijn commissaris de bediende was. Ook was het huis niet zoo onbewoond, als de buren meenden, want in twee achterkamers zaten vier gespierde policie-soldaten, die zich den tijd kortten met kaart spelen. In een andere kamer zat ook een bekende van ons in het uniform van een policie-agent en bezig met het afschrijven van een acte - het was Carlos Moro. Het huis was een zoogenaamde ‘muizenval.’

Dë policie-directeur vraagde of Reposo reeds gekomen was en op het bevestigend antwoord van den bediende liet hij hem dadelijk binnen komen.

Reposo verscheen. Het was een kerel van bijna zes voet lengte met een door het onmatig gebruik van brandewijn opgeblazen gezicht, met een paarschen neus en twee kleine stekende grijze oogen. Zijne kleeding was die van een echten landlooper. Deze goede Reposo was tien jaar achtereen een der braafste staatsburgers geweest, want niemand kon zich beklagen, dat Reposo hem eenig leed had toegevoegd - om de waarheid te zeggen had de kerel tien jaar lang in het tuchthuis gezeten. Thans echter stond hij in den geheimen dienst der policie en behoorde tot den muizenval.

De policie-directeur zag hem met een scherpen blik aan en vraagde dan kortaf: ‘Wanneer zult gij inbreken? Is alles in orde?’

‘O, sennor,’ zegde Reposo, ‘of alles in orde is! Ik hield mij stipt aan uwe bevelen. Toen sennor Carlos Miguel den schurk Vanega herkende, had ik reeds denzelfden avond de kroeg gevonden, waar hij zich alle nachten tot twee en drie uur 's morgens ophoudt. Ik zegde hem dat ik gaarne iets verdienen wilde, en in korten tijd was ik zijn vriend en wist dat hij met Cano en diens vrouw inwoonde bij een oude heks, Pinna genaamd, wier zoon José tot de bende behoort. In den eersten tijd stelde Vanega niet al te best vertrouwen in mij; later echter, toen hij zich overtuigd had, dat ik inderdaad tien jaar gezeten had, deelde hij mij in vertrouwen mee, dat hij, Cano en josé in een der eerstvolgende nachten bij een koopman wilden inbreken; toen maakte ik hem op dit huis opmerkzaam. De kerels verstaan hun handwerk en stelden eerst onderzoekingen in en als de geheele buurt vertelde dat hier een rijke Engelschman woont en zijn geheel dienstpersoneel uit een bediende bestond, werden zij het spoedig met mij eens. Heden nacht zal hier de inbraak plaats vinden.’

‘Goed!’ zegde de policie-prefect zonder een spier te vertrekken; ‘en het adres van Pinna?’

‘Hier, sennor: Calle perdida No. 4.’

‘Goed! uw belooning van honderd pesos zal u morgen uitbetaald worden.’

Reposo ging heen.

De policie-directeur tikte nu op een bel en kort daarna stonden de vier policie-soldaten en Carlos Moro voor hem en luisterden opmerkzaam naar de voorschriften die hij hun gaf.

Om elf uur stonden Cano, Vanega, José en Reposo voor de kleine villa in Guadelup. Het was een akelige nacht, het huilen van den storm nam gestadig toe.

‘Is dit het huis?’ vraagde Vanega, die het niet gezien had, daar hij het voorafgaand onderzoek aan Cano overgelaten had.

‘Ja,’ antwoordde Reposo.

‘Dat doet mij genoegen; de koude heeft mij geheel verkleumd en de wind snijdt mij zoo in het gezicht, dat mij de tranen over de oogen loopen,’ klaagde José.

‘Het is waar,’ gromde Cano, ‘het is koud, doch het weer kon niet beter zijn.’

‘Tot arbeiden, ja!’ merkte Reposo aan. ‘Wij kunnen ongedwongen aan het werk gaan alsof wij tehuis waren; bij zulk weer hoeft men niet benauwd te zijn om wat gerucht te maken.’

‘Hebt gij uwe messen en zakpistolen bij de hand?’ vraagde Vanega.

[p. 371]

‘Alles is gereed!’

‘Komt dan,’ zegde Reposo, ‘ik ben hier bekend en zal u den weg wijzen.’

Weinig vermoedden de dieven, dat het hoofd der policie benevens Carlos Moro en de vier policie-soldaten door de donkere vensters al hunne bewegingen gadesloegen. Reposo had voor alles gezorgd: hij had met geoefende hand de huisdeur geopend en nu stond het geheele gezelschap in het portaal. Vanega vond van de drie deuren, die in het voorhuis uitkwamen, er twee gesloten, doch de knop van de derde week onder den zachten druk zijner hand en ging open. Hij sloop naar binnen, door Cano op den voet gevolgd en José wilde insgelijks naar binnen gaan, toen hij een gesmoorden kreet en een doffen val hoorde Snel keerde hij terug en was blijde toen hij Reposo bij de deur zag staan.

‘Wat is er?’ vraagde deze.

‘Er is onraad,’ zegde José, ‘ik heb een half onderdrukten schreeuw en gestommel gehoord.’

Op dit oogenblik werd er een deur opengerukt en verscheen de gewaande bediende van den Engelschman, in de eene hand een pistool, in de andere een lantaren houdende. José verloor zijne tegenwoordigheid van geest niet, maar trok snel zijn pistool en vuurde het af. De commissaris viel zwaar getroffen neer, maar tegelijk had Reposo met zijne ijzeren vuisten José gepakt en op den grond geworpen.

Een uur later marcheerden Vanega, Cano en José onder goede bedekking naar de gevangenis.

Intusschen verwachtten Venita en Pinna te huis met bezorgdheid den uitslag der onderneming. Tegen drie uur des morgens klonken drie slagen op de deur - het afgesproken teeken tusschen de vrouwen en hunne mannen. De deur werd geopend, vier gendarmen drongen binnen, namen de beide vrouwen vast en een policie-beambte kwam in uniform op haar toe en sprak:

‘Venita en Pinna, in naam der wet neem ik u gevangen.’

‘De duivel hale hem!’ schreeuwden de beide wijven, als zij in den jongen policie-beambte Carlos Moro erkenden.

Veertien dagen na deze gebeurtenissen bevatten alle nieuwsbladen van Mexico het volgende bericht:

‘Eindelijk is het gelukt de moordenaars van den muntmeester van Monterey gevangen te nemen. Hoe dikwijls zelfs de policie zich vergist, blijkt uit het verhoor der misdadigers. Carlos Moro, de zoon van wijlen den advocaat van dien naam, was aan deze gruweldaad volkomen onschuldig. (En nu volgde het met de waarheid overeenkomstig verhaal van die misdaad.)

‘Bij de gevangenneming fungeerde de heer Carlos Moro als policie-beambte en is dezer dagen tot commissaris bevorderd.

‘Cano en Vanega werden wegens moord op den muntmeester van Monterey, Pinna wegens aansporing tot moord en als giftmengster, haar zoon José wegens vermoording van den policiecommissaris bij zijne gevangenneming tot den dood door den strop veroordeeld.

‘Venita, de vrouw van Cano, en Refugia, de echtgenoote van den haciendero, dien zij op aanraden van Pinna vergiftigde, werden onder aanneming van verzachtende omstandigheden tot vijftien jaar tuchthuisstraf veroordeeld.

‘De beide laatste worden morgen naar het nieuwe oord harer bestemming overgebracht. Daarentegen werd heden morgen te vier uur aan Cano, Vanega, Pinna en José de doodstraf voltrokken.’

Geheel Mexico was vol van deze terechtstellingen en beklaagde den armen Carlos, die zoo lang en zoo onverdiend geleden had. In Monterey echter viel een meisje bij het lezen van dat bericht op de knieën en dankte God voor Zijne genade; haar verloofde was geen moordenaar.

IX.

De avondschemering begon reeds te vallen, toen een eenzame voetreiziger een klein dorpje bereikte, dat op een aanzienlijke hoogte stond, aan welks voet in een dal de stad Monterey lag. Hier boven werd de stilte van den avond slechts onderbroken door het luidende klokje der kapel, beneden lag de stad met haar gewoel. De reiziger scheen door dien heerlijken aanblik verrukt; zijn oog staarde onafgewend in het dal en een traan perelde in zijn oog.

Carlos Moro bracht een bezoek aan zijne geboorteplaats. Als knaap had hij haar verlaten en zijn naam was gebrandmerkt in den geest der wereld. Als man keerde hij er in terug met een in eere herstelden naam en den vrede in het hart.

Eindelijk had hij Monterey bereikt. Langzaam stapte hij door de breede straten, terwijl de herinneringen uit de kindsheid hem vriendelijk voor den geest traden. Voor een groot gebouw bleef hij echter staan, staarde het aan en een doodelijke bleekheid overtoog zijn aangezicht. Het was de munt van Monterey.

Lang kon hij hier niet verwijlen; zijn hart trok hem naar het graf zijner ouders.

Met ongedekt hoofd en hevig bewogen gemoed betrad Carlos Moro het kerkhof. Daar stond de doodgraver op zijn schup geleund; de grijsaard, met zilveren haar zag den eleganten man op zich toekomen en nam eerbiedig zijn sombrero af.

‘Goeden avond, vriend,’ zegde Carlos. ‘Ik kom wel laat, maar gij zult mij verontschuldigen als ik u zeg dat ik van Mexico kom en gaarne het graf mijner ouders zou zien en er een ‘Vader ons’ bidden; het zal echter niet gemakkelijk te vinden zijn, want er prijkt kruis noch steen op. Waar is het graf van den advocaat Carlos Moro? Vlak daarnaast rust mijne moeder.’

De doodgraver zag den vrager opmerkzaam aan.

‘Genadige hemel, zijt gij wellicht de jonge Carlos Moro, die zoo langen tijd onschuldig voor den moordenaar van den muntmeester gehouden zijt?’

‘Helaas! dat ben ik.’

‘Waarom ‘helaas?’ vraagde de grijsaard, ‘wat de Almachtige doet is welgedaan; en wat het graf uwer brave ouders aangaat, daarvoor zorgt de schoone jonge dame, wier vader eerst onlangs gestorven is.’

‘Wat?... Eene jonge dame?...’ stamelde Carlos, ‘wier vader onlangs gestorven is?...’

‘Wel ja, de dochter van wijlen den overste Don Juan Pronetto.’

‘Wie hebt gij gezegd?’ riep Carlos, in de grootste ontroering de hand des doodgravers vattende, ‘genadige hemel!’

‘Breek mijne hand niet, ik zal u alles verklaren,’ antwoordde de oude man getroffen en begon te verhalen. Bijna ademloos luisterde Carlos naar zijn eenvoudig verhaal. Op deze verrassing was hij niet voorbereid Hij haalde zijn zakdoek uit, droogde zich het voorhoofd af en wischte zich daarbij heimelijk een paar dikke tranen uit de oogen die zijn blik benevelden. Daarop sloeg hij ijlings de hem aangeduide richting naar de rustplaats zijner ouders in.

Juist hield een rijtuig voor den ingang van het kerkhof sil. Leonita steeg er uit en het hek in den kerkhofmuur doorgaande stapte zij langzaam voort onder het lommer der hooge boomen, welke aan weerszijden den zacht klimmenden hoofdweg zoomden. Na eene poos voortgegaan te zijn, verliet zij den tot dusverre door haar gevolgden weg en sloeg een klein zijpad in. Daar lag het graf haars vaders dicht bij de graven der ouders van Carlos Moro. Leonita zonk op de knieën.

‘O, vader!’ riep zij uit, ‘van de gansche wereld verlaten kniel ik hier neder. Hij, die mij beschermen zou, is door mij verstooten geworden. - En gij, zalige ouders van den zwaar beproefde, vergeef daarboven aan een onervaren meisje dat het uwen zoon zoo on meedoogend verstootte! O! zou hij het mij ooit kunnen vergeven!’

‘Het is vergeten en vergeven,’ sprak eene stem naast haar.

Leonita ontstelde hevig, keerde zich om en met den kreet: ‘Carlos, mijn bruidegom!’ zakte zij bewusteloos ineen.

Haar gebed was verhoord. Twee maander daarna was zij de echtgenoote van den geluk kigen Carlos Moro

einde.