De Belgische Illustratie. Jaargang 16

De heks van Monterey.
(Vervolg.)

De toestand van Fernando was verschrikkelijk en hij zag nergens een uitweg. Zijne zinnen raakten in de war als hij er over nadacht in welk een doolhof hij zich bevond. Heden, op het oogenblik, dat hij de zoo veilige haven meende bereikt te hebben, tuimelde hij aan den boord eens afgronds, welks duistere diepte hem duizelig maakte. Zou hij den overste bekennen, dat de naam Fernando Sierro een verdichte was, zou hij zijn waren naam, Carlos Moro, noemen? De overste gaf zijne dochter aan den eerlijken, onbesproken soldaat uit nederigen stand; doch hij zal ze den door dieven van de straat opgenomen knaap, den man, die eerst door een wellicht maandenlang onderzoek van de beschuldiging van moord vrijgesproken moet worden, met verachting weigeren!

Er verliepen nog acht dagen en Fernando's toestand werd steeds onhoudbaarder. Dagelijks vraagde hem de overste, welke stappen hij wegens de familie-papieren gedaan had en Fernando kon hem slechts ontwijkende, verlegen antwoorden geven. Natuurlijk viel dit den overste op en hij deelde ook eindelijk zijne bevreemding mee aan Leonita, die zich eveneens bedroefd en diep gekrenkt voelde wegens den geringen iever van haren verloofde; en als zij hare oogen vragend op Fernando richtte dan gaven deze hare smartelijke gedachten met stomme welsprekendheid te kennen.

Fernando maakte eindelijk een wanhopig voornemen. Hij wilde zich aan de voeten van den overste werpen, hem bekennen, dat zijn naam slechts een verdichte was en hem zijne levensgeschiedenis eerlijk en open verhalen. Maar er ligt een groote afstand tusschen voornemen en uitvoering. Wel twintigmaal zegde hij tot zich zelven: ‘Nu wil ik het doen,’ maar als hij reeds op weg was, ontzonk hem telkens de moed en vertwijfelend vluchtte hij naar zijne kamer, zich soms een geheelen dag niet latende zien. Hij zag in, dat hij verloren was. Van dit oogenblik af ging het hem als vele terdood veroordeelde misdadigers: een zekere stompzinnigheid verving in zijn geest de opgewondenheid en de angst. Op zekeren dag marcheerde hij aan de spits van een kleine troep soldaten, om de hoofdwacht ir het paleis van den president der republiek a te lossen. Daar - hij vertrouwde zijne ooger niet - ging daar niet een man voorbij, die plotseling staan bleef en hem met opgesperde oogen beschouwde? Eer Fernando zich var zijne verrassing hersteld had, was de man ver dwenen. Duizend twijfelingen, duizend angster bestormden zijn hart, maar toen er drie en meer dagen verliepen, zonder dat er iets bijzonders voorviel, zocht Fernando zich te overreden dat hij zich vergist had. - En toch waren het Vanega's oogen, die Fernando aangezien er dadelijk erkend hadden.

Binnen vier en twintig uren wist Vanega onder welken naam Carlos diende, kende hij zijn verhouding met de dochter des oversten Hij en de met hem verbroederde dievenbende zonnen op wraak.

VII.

Leonita zat op hare smaakvol ingerichte kamer. Zij had de handen gevouwen en bad terwijl dikke tranen over hare wangen perelden. Een zacht kloppen wekte haar uit hare overpeinzingen. Haar dienstmeisje bracht haar een brief en verwijderde zich weer. Leonita bezag hem nieuwsgierig: het papier was grof, het adres door een ongeoefende hand geschreven. Nadat Leonita de eerste regels gelezen had, hield zij op; hare hand, welke het blad vasthield, beefde geweldig; bij elken nieuwen regel hield zij wederom op en het scheen alsof zij er den zin niet van vatten kon. Zij werd plotseling doodsbleek - ontzetting, afgrijzen spraken uit hare trekken - daar werd zacht geklopt en Fernando Sierro kwam binnen - hij verschrikte bij den aanblik zijner bruid.

Leonita zonk op haren stoel achterover en reikte hem den brief terwijl zij toonloos zegde: ‘Lees en antwoord!’

Fernando las:

Sennorita! Uit vertrouwbare bron weet een vriend van mij dat gij de bruid van den adjudant van mijnheer uw vader zijt Uit genegenheid voor u, uit haat tegen uw verloofde - gelijk gij ziet, ik ben openhartig - veroorloof ik mij u een belangwekkende meedeeling omtrent uw aanstaanden heer gemaal te doen. Gij meent met den luitenant Fernando Sierro verloofd te zijn? Maar er bestaat geen Fernando Sierro. De man, die dezen naam aangenomen heeft om zich bij u in te dringen en uw vertrouwen te misbruiken, heet Carlos Moro. Hij is in Monterey geboren. Bij een koopman als leerjongen opgenomen doch spoedig weggejaagd, trad hij onder den naam van Carlos Sobre bij den muntmeester van Monterey in dienst, verbond zich met dieven en moordenaars, vergiftigde den muntmeester en vluchtte met zijne spiesgezellen naar Tampico, werd daar kessier in een speelhol, vluchtte van daar met geld en scheepte zich onder den naam van Fernando Sierro naar Veracruz in.

Ik wensch u alle bedenkelijk geluk in uw huwelijk.

‘Pinna,
bijgenaamd de heks van Monterey.’

Nadat Fernando den brief gelezen had, liet hij hem op den grond vallen. Sprakeloos stond hij daar, zijne armen hingen slap langs zijn lichaam af zijne oogen waren strak, zijn aangezicht aschgrauw.

Leonita bemerkte, dat hij niet meer las en vraagde met sidderende stem:

‘Hebt gij gedaan?’

‘Ja,’ antwoordde Fernando en zijne stem geleek het rochelen eens stervenden.

‘Wat antwoordt gij er op?’

‘Niets!’

‘Niets!’ riep Leonita; ‘hoe? Hebt gij niets te antwoorden, zijt gij inderdaad die beruchte Carlos Moro, op wiens hoofd een prijs gesteld is? O! dan voort! Verlaat terstond dit huis, gij zijt een ellendeling!’

‘Leonita!’ riep hij in de hevigste zielesmart uit, ‘ik verdien uwe verachting, doch ook uw medelijden. Ik heet niet Fernando Sierro, ja,

[p. 363]

ik ben die Carlos Moro, ik moest mijnen naam veranderen. Mijn onverbiddelijk noodlot scheen mij slechts een oogenblik vergeten te hebben, om mij met verdubbelde kracht te vermorselen! Thans is alles voorbij! Ik ben verloren! In mijn hart droeg ik eene reine liefde, die mij kracht schonk - ik heb gestreden, ik heb geworsteld - en thans? Luister, Leonita, hoe ik tot moordenaar gestempeld werd! Ik was nog zeer jong toen mijne ouders stierven. O! niet eens hun graf kan ik bezoeken!....’

‘Sennor, bespaar u alle rechtvaardiging,’ viel Leonita hem in de rede. ‘Gij zijt onder een valschen naam in ons huis en helaas! in mijn hart gedrongen, Weg, weg van hier - gij zijt een ellendeling, een moordenaar!’

Carlos stormde als een waanzinnige met de folteringen der verdoemden in het hart naar buiten.

Toen hij weg was, zonk Leonita bewusteloos in haren stoel. Juist kwam de overste binnen. Ijlings werden geneesheeren gehaald en Leonita keerde weldra tot het leven en het bewustzijn terug. Na eenige dagen had zij zelfs die kalme gelatenheid erlangd, welke wij dikwijls met geheel ontroostbare smart vereenigd zien.

De overste had den brief gelezen en wilde Carlos Moro terstond doen vervolgen; doch Leonita wierp zich aan zijne voeten en bezwoer hem zulks na te laten, indien haar leven hem lief was.

De naam Fernando Sierro werd op de regimentslijsten doorgeschrapt - hij zelf was verdwenen. Zoo verliepen eenige maanden, Leonita verwelkte gelijk een geplukte bloem.

Op zekeren dag kwam de overste slecht geluimd naar huis.

‘Alweer weg, alweer verwisseling van standplaats! Zij hebben mij de keuze gelaten: naar Puebla, of Guadalara, of Monterey.’

‘Och! vader, dierbare vader, wat ik u bidden mag,’ antwoordde zijne dochter haastig, ‘kies Monterey.’

De overste verwonderde zich over dezen wensch, maar om haar genoegen te doen, koos hij Monterey en eene maand daarna woonde Leonita in de geboorteplaats van Carlos Moro.

Hier deed zij nauwkeurig onderzoek naar de bijzonderheden van den moord; helaas! er was niemand, die Carlos niet voor schuldig hield. Juist de nadere omstandigheden van den moord bezwaarden Carlos Moro en deden hem als een vroeg ontwikkelde volleerde booswicht kennen.

‘Verloren - alles is voorbij! Ach! niet eens het graf mijner ouders kan ik bezoeken!’ Deze woorden van den rampzalige klonken voortdurend in de ziel der ongelukkige bruid.

En op zekeren avond verwijlde een jonge elegante dame in een ieverig gesprek met den doodgraver van Monterey op het kerkhof. Eenige weken later stonden op de graven, waarin Carlos Moro's ouders rustten, schoone gedenkteekenen en bloemen werden geplant en de graven met kransen versierd en elken avond knielde daar de schoone bleeke dame met gevouwen handen en tranen in de oogen. Een half jaar later werd een nieuw graf gegraven. Een groote zerk droeg het opschrift: ‘Hier rust de overste don Juan Pronetto, diep betreurd door zijne innig geliefde dochter.’

Thans bad Leonita bij drie in plaats van bij twee graven; maar zij werd dagelijks bleeker, dagelijks zwakker. Arm meisje, arme Leonita!

VIII.

Het is ongeveer vijf uur in den morgen. De dag breekt aan en zijn jong licht dringt tus schen de spleten der gordijnen door en worstelt met het walmende licht eener lamp.

Een man zit aan een met papieren overdekte schrijflessenaar en schijnt in diep, ernstig nadenken verzonken te zijl. Van tijd tot tijd staat hij op en loopt met groote stappen op en neer. Dan gaat hij weer zitten en blaêrt met koortsachtige gejaagdheid in den voor hem liggende bundel acten. Het is de prefect van policie van Puebla. Ofschoon hij ternauwernood vijftig jaar oud was, had aanhoudende arbeid reeds lang zijn voorhoofd met diepe voren geploegd. De gansche levenskracht, die hij nog volop bezat, scheen zich in zijne oogen vereenigd te hebben. Zij werden half door de zware wenkbrauwen bedekt, openden zich echter op het oogenblik, dat men zulks het minst verwachtte, wagenwijd om een dier doorborende blikken te laten uitschieten, voor welke de misdadigers siddderden.

De deur van het kabinet werd zachtkens geopend. Pedro, de bediende van den prefect, kwam op de teenen binnen met een bos hout onder den arm.

‘Wat is het, Pedro? Is de jonge man er nog niet geweest, die gister tot middernacht bij mij was?’

‘Caballero? Die wacht reeds sinds een half uur in het voorvertrek.

‘Hij kan terstond binnen komen,’ riep de prefect.

De deur opende zich en Carlos Moro stond voor het machtige hoofd der policie.

‘Aha! zijt gij daar eindelijk!’ riep deze.

‘Ik heb u met groot ongeduld verwacht. Uwe mededingen van gister avond hebben mij geheel uit den slaap gehouden.’

Daarop vestigde hij een doorborenden blik op Carlos en zegde scherp: ‘Maar gij hebt mij toch niets voorgelogen?’

Carlos verdroeg dien blik met de grootste bedaardheid. Geen spier van zijn gelaat vertrok zich en met vaste stem antwoordde hij: ‘Ik zweer, dat elk woord mijner vreeselijke geschiedenis, welke ik gisteren verhaalde, de zuivere waarheid is.’

‘Neen, neen,’ morde de beambte, als met zich zelven sprekende, ‘met zulk eene stem en met dezen oogslag liegt niemand.’

Na een korte pauze ving hij weer aan:

‘Ik heb wellicht eenige bijzonderheden van uwe geschiedenis niet goed gehoord. Vertel ze mij nog eens geheel van het begin tot het einde. Ik heb de acten laten halen, om een en ander met elkander te vergelijken ‘

Carlos Moro begon te verhalen. Alles dag voor dag, zelfs de onbeduidendste voorvallen van het geheimzinnige drama deelde hij mede.

Het verhaal duurde lang. Toen het geëindigd was, en Carlos zijn verhouding tot Leonita en haren rechtschapen vader, zijne vertwijfeling en zijn vlucht uit de hoofdstad Mexico naar Puebla schilderde en hoe hij met honger, gebrek en allerlei ontberingen tot dusverre geworsteld had, ging de prefect van policie ontroerd eenige malen langzaam in zijne kamer op en neer en bleef daarop voor Carlos staan.

‘Bezit gij op het oogenblik niets? Hebt gij geen betrekking?’

‘Ik bezit geen enkele reaal.’

‘Wilt gij als policie-agent in mijn dienst treden en mij helpen om de misdadigers te ontmaskeren?’

‘Ja, ja!’ riep Carlos hevig ontroerd, ‘niet uit wraakzucht maar om de maatschappij van deze monsters te verlossen.’

‘Goed!’ hernam de prefect; ‘van nu af zult gij onder mijne rechtstreeksche bevelen staan. In twee maanden moogt gij niet op straat verschijnen en in dien tijd zal ik mij alle mogelijke moeite geven van u een bekwamen, voor den staat nuttigen policie-agent te maken. Dezen tijd zal ik ook benuttigen om de misdadigers op het spoor te komen.’

Daarmede nam het gesprek een einde. Carlos werd een zeer eenvoudige kamer aangewezen en dagelijks bracht de prefect van policie eenige uren met hem door, tot Carlos op zekeren dag zijn aanstelling als policie-beambte werd uitgereikt, met den last zijn dienst te aanvaarden. Op zijn eerewoord moest hij beloven niemand eenige meedeeling te doen of brieven aan niemand wie het ook zij te richten. Ondanks alle omzichtigheid was er echter geen spoor van Cano en Vanega te vinden. Op die wijze verliepen bijna twee maanden, toen plotseling geheel Mexico door een nieuwe moordgeschie denis in onrust gebracht werd.

De rijke haciendero Refugio werd op zekeren morgen dood in zijn kamer gevonden. De huisdokter erkende, dat hij geen natuurlijken dood gestorven, maar vergiftigd was. De verdenking viel op zijne jeugdige echtgenoote, die terstond gevangen genomen werd. Aanvankelijk beweerde zij onschuldig te zijn, bekende echter later, dat zij van een oud wijf, Pinna geheeten, bijgenaamd de heks van Monterey, het gift had bekomen en het aangewend had om zich van haren echtgenoot te ontslaan.

De geheele policie was op de been Nauwelijks hoorde Carlos den hem bekende naam Pinna, als hij den prefect van policie er opmerkzaam op maakte, dat het dezelfde naam was, waarmede de aan Leonita gerichte brief was onderteekend. Dadelijk werd hij van de noodige volmachten voorzien en ontving hij bevel, ten spoedigste naar Mexico te vertrekken en de policie aldaar met raad en daad te ondersteunen. Reeds den volgenden morgen zat Moro in de diligence en reed naar Mexico - maar als gevolmachtigd policie-beambte. Doch bijna een half jaar verliep zonder eenig resultaat Refugio's echtgenoote zat in de gevangenis. Van Cano, Vanega, Pinna en José was geen spoor te ontdekken.

Schurken, oplichters, dieven en roovers kunnen in geen ander land met zooveel zekerheid hun spel drijven als in Mexico. Hier vindt men lieden, die zich voornaam kleeden, prachtig wonen, valsche namen dragen, hooge en rijke familie voorwenden en zich overal weten in te dringen. Zij maken inkoopen bij lieden, wier vertrouwen zij op die wijze gewonnen hebben en zoodra zij genoegzaam voorzien zijn, verdwijnen zij met den buit

Joden, die in de straten en stegen der stad oude kleeren koopen, komen onder dit voorwendsel in de huizen der voorname lieden, nemen de plaatselijke inrichting nauwkeurig op en verbinden zich door geschenken en geld met de dienstboden - en op zekeren dag is de heer des huizes bestolen zoo niet vermoord. Er bestaan oplichters, die alleen kooplieden bedriegen Een der gauwdieven speelt den koopman, huurt een schoon huis benevens een kantoor en heeft volgens allen schijn een uitgebreide zaak en veel klanten. Een of twee zijner spiesmakkers spelen voor klerken en winkelbedienden, terwijl anderen de liverei der bedienden dragen. Dames, die eveneens in de onderneming betrokken zijn, komen met rijtuigen voor de deur, doen belangrijke inkoopen en laten het gekochte thuis brengen. Op deze wijze wordt het vertrouwen gewonnen en aanvankelijk biedt men aan contant te betalen, tot men zijn doel bereikt heeft. Van lieverlede komen er vele wissels in omloop; de ingekochte artikelen worden verpand en van de hand gedaan en zoodra de bedriegers zooveel bij elkander geraapt hebben als eenigszins mogelijk is, verhuizen zij met de noorderzon - en zijn allen spoorloos verdwenen.

Eene menigte andere gauwdieven legt zich uitsluitend toe op het afzetten der landlieden en Indianen, die naar de stad komen, om inkoopen te doen; zijn deze eerst in het net gelokt dan worden zij gewis van hun meegebracht geld beroofd. Wederom anderen hebben het op de postkoetsen gemunt, die op- of afgeladen worden, stelen pakken, en verzinnen ongelooflijke kunstgrepen om hun buit meester te worden. Naast deze oplichters en bedriegers bestaan er ook nog een tallooze menigte spelers en speelhuizen, geordende dieven- en rooverbenden, die des nachts in de huizen inbreken en de straten onveilig maken. En de policie? De policie in Mexico loert bijna alleen op staatkundige misdadigers. Daar bij elke mexicaansche staatsomwenteling, te beginnen met den president tot den stedelijken lantaarnopsteker toe, alles zijne betrekking verliest en door andere personen vervangen wordt, zoo is het zeer verklaarbaar, hoe men hoofdzakelijk staatkundige woelgeesten en tegenstanders in het oog houdt en vervolgt. Komt er echter eens een geval voor, dat de hoogere beambten de policie eene zaak in handen nemen, dan kan men verzekerd zijn, dat noch een fransche, noch een engelsche policie-beambte zijn taak met meer beleid en slimheid zal ten uitvoer brengen dan een mexicaansche. Gewoonlijk wendt dan de amerikaansche policie

[p. 364]

de zonderlingste middelen aan - zij slaat de misdadigers met hun eigen wapen.

(Slot volgt.)