De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 361]

[Nummer 46]

Onze gravures.

Door den arend aangevallen.

Eene krachtvolle teekening! De kleine Alpenjongen, in stouten ondernemingsgeest opgevoed, heeft den hoogen bergtop beklommen en is het nest van den koning der vogelen, van den fieren arend, genaderd. Hij zou, was de vogel niet komen aansnellen, de machtelooze jongen uit het nest geroofd hebben. De breede vleugelslag, de uitgespreide klauw, de krijtende stem van den oude heeft den knaap echter den schrik op het lijf gejaagd en de vlucht doen nemen. In zijne geduchte sprongen, om den vogel te ontsnappen, is de jongen gestruikeld en achterover vallende, daalt de Vreeselijke arend op hem neer en zijne klauw grijpt hem bij het hemd op de borst. Nu ontwaakt de stoute geest van zijnen vader in den knaap en hij slaat met gebalde vuist op den vogel in. Verwinnen zal hij, maar gewond zal hij uit dien strijd tegen den koning der lucht terugkeeren.

door den arend aangevallen, naar flinzer.

De picador.

In Spanje zijn en geen stierengevecht zien, is al zoo onmogelijk als in Rome komen en het Vatikaan niet binnentreden. Een stierengevecht hoort tot de eigenaardigheden van Spanje, en zoo diep is deze bij het volk ingeworteld dat koning Ferdinand V. den 28 mei 1830 een dekreet uitvaardigde, waarbij er eene hoogeschool voor stierenvechters te Sevilla werd ingericht.

Is dit alleen niet een onweerlegbaar bewijs van de hooge gunst, waarin de stierengevechten in het ridderlijke Spanje staan? Nadat de aanvallen eerst op houten stieren werden aangeleerd, mochten de leerlingen hunne krachten oefenen in het bevechten van jonge stieren, tot dat zij eindelijk optraden voor volwassen dieren.

Wel is waar bestaat deze hooge leerschool niet meer, maar toch zijn de stierengevechten in Spanje nog altijd hoog in aanzien. Oud en jong, rijk en arm woont ze bij en men overlaadt den winnenden picador met bloemen, alsof hij een vaderlandschen triomf hadde behaald.

Wij hebben vroeger over de toreros, picadores, banderillos, cacheteros en andere functiën in een stieren-circus gesproken; vandaag zullen wij uit het werk van een fransch schrijver Davillier

[p. 362]

eene beschrijving van den picador overnemen.

‘De vleugeldeuren gingen open en een stier stormde naar voren. Het was een prachtig dier, pekzwart, met ver uitgespannen horens. De picador Calderon was op zijnen post en stond acht of negen stappen links van de deur en een paar voet van de omheining verwijderd. Hij had de oogen van zijn paard reeds met een doek bedekt; want dit mag den stier niet zien aanrennen. Deze kwam recht uit zijn donkeren stal en bleef dan ook, door het zonlicht en de bonte menigte verblind, een oogenblik staan; hij zag rond en rende daarop met gebogen kop op Calderon aan, die hem een steek in den schouder toebracht. Het roode bloed stroomde over het zwarte haar.

‘De stier sprong ter zijde, ontving een tweeden stoot en stormde nu op het paard aan, dat hij de beide horens in den buik stak, zoodat er aanstonds een stroom van bloed uit vloeide. Het arme dier steigerde nog een paar malen en begon eindelijk te wankelen, maar de picador drukte het de sporen in de zijde om het nog eene minuut staande te houden. Het zonk echter onmiddelijk ineen en Calderon riep den knapen in het strijdperk toe, hem aanstonds een ander paard te brengen. Terwijl hij met zwaren tred op het tweede paard toeging, lag het eerste in een plas bloed te zwemmen, spartelde met de beenen en blies den adem uit.

‘Inmiddels was de stier naar den tegenovergestelden kant van het strijdperk geloopen en viel den picador Pinto aan, die den bijnaam ra belvo, de onverschrokkene, voerde. Pinto bracht hem zulk een geweldigen stoot tegen den schouder toe, dat hij zelf uit den zadel schoot en het paard over hem heenviel. Nu is het een feit, dat de stier nog woedender wordt, zoodra hij bloed gezien heeft; hij vergist zich echter meestal in zijn waren vijand en koelt zijne woede gewoonlijk aan het paard, terwijl hij den neergeworpen picador ongemoeid laat.

‘Twee dienaars namen Pinto bij de schouders om hem van onder het paard uit te trekken en weer op de been te brengen, terwijl een paar anderen den stier van het paard zochten af te leiden, waar hij als dol en blind van woede herhaaldelijk zijn horens in plofte. Ten laatste liet hij dit slachtoffer varen om een knaap te vervolgen, die nu allerlei zijsprongen maakte en daarbij zijn mantel achter zich sleepte. Maar de stier kwam hem al te dicht op de hielen en er schoot den jongen niets meer over dan zich met een snellen sprong over de borstwering der arena te werpen.

‘Nu stond de stier eensklaps stil, blijkbaar verbaasd over de plotselinge verdwijning van zijn vijand en stiet met de horens tegen de planken. Morito, zoo heette de stier, had zich flink gehouden en oogstte algemeenen bijval in. Binnen twee minuten toch had hij twee picadores uit den zadel geworpen en twee paarden gedood. Duizend kelen riepen: Bravo toro! Bravo! Want in Spanje wordt een stier evenzoo geapplaudiseerd of uitgefloten als de comedianten.

‘De picadores hebben hunne bijzondere kleeding: zij dragen een lagen vilten hoed met een breeden rand en een dichten bos veelkleurige linten er op, verder een kort jak, een breeden gordel en een geelleeren broek met ijzeren beenstukken er onder, die lang niet overbodig zijn, wijl de schenkels menigen stoot van de horens te verduren hebben. Het zadel is naar arabische manier van voren en van achteren zeer hoog zoodat de ruiter er als het ware in geklemd zit en de stijgbeugels hebben den vorm van hartjes, waarin de voet geheel en al verborgen is.’

De sperwer

Wij spraken in een vroeger artikel van den arend, nu toonen wij een vogel van dezelfde, doch mindere soort; maar die niettemin in onze landstreek eene vreesselijke rol speelt. Immers, de sperwer vermoordt een aantal kleine en weerlooze vogels, zoo als duiven, musschen, zwaluwen, vinken enz.

Men vindt den sperwer niet alleen in Europa, maar ook in Azië; hij huist in de dennenbosschen van Scandinavië, gelijk in de cypressen van Griekenland. Iedereen kent zijne kleur, zijn breed gescherpten klauw, zijn vreesselijken bek, zijn vinnig oog.

De bandiet want die naam komt hem in alle recht toe, valt niet alleen vogels, maar ook loopend wild, zooals hazen en konijnen aan, ten minste als hij geene voldoende prooi in de lucht ontmoet.

Onze duivenliefhebbers hebben aan den sperwer, en aan alle klampvogels, een eeuwigen haat gezworen, omdat die roovers meer dan eene prijswinnende duif, op reis naar haar hok, grijpen en verslinden. Als men dan ook een van die roovers kan ‘neerschieten,’ is het feest bij de ‘duivenmelkers’ zoo als men in Antwerpen zegt.

Komt, lieve duifjes.

Wij zijn, in dit nummer, de vogelwereld binnen getreden, en na de roovers bewonderd te hebben, moet het den lezer genoegen doen onze stille en vreedzame duiven te zien, die vriendschappelijk voor het salon venster komen plaats nemen, wel wetende dat daar lekkere kruimels voor haar gestrooid werden. Het kind juicht de lieve vogels toe en de jonge moeder maakt zoo weinig beweging als mogelijk om de lievelingen niet te verschrikken en te verjagen.