De Belgische Illustratie. Jaargang 16

Een souper onder Londensghe dieven.

Voor eenige weken, zoo verhaalt een journalist, was ik met nog vele andere heeren genoodigd op het feestmaal, hetwelk jaarlijks aan de londensche dieven aangeboden wordt door het Genootschap tot zedelijke verbetering van ontslagen gevangenen, bij welke gelegenheid een aantal redevoeringen gehouden worden om hen op te wekken voortaan een beteren levenswandel te leiden.

‘Wij zaten met ongeveer twee honderd dieven en inbrekers aan tafel in een feestelijk versierde gelagkamer der kleine Wildstreet, Seven Dials, wier huizen onder een dikke laag van rook en slik begraven zijn, zoodat men nauwelijks den naam ‘straat’ aan den smerigen hoek kan geven Het gezelschap dat zich hier had vereenigd, was zeer bontkleurig: de Lordopperrechter van Engeland, de gouverneur der gevangenissen van Londen, ticket of leave men, d.i. voorloopig met een brief van in vrijheid stelling uit de gevangenis ontslagenen, verschillende chefs der geheime policie, hoogere policiebeambten, ruwe gezellen, nauwelijks aan de jongensschoenen ontwassen en in de school der misdaad grootgebracht, advocaten, journalisten en veteranen der ondeugd, die misschien pas

[p. 356]

van een nieuwen strooptocht terugkeerden. Men kon dan ook aan de meeste genoodigden het recht op het te hunner eer ingerichte feest niet ontzeggen, zoo duidelijk was het hun op 't voorhoofd gedrukt; hier herkende men de onder de engelsche kerkerkappers gebruikelijke haarsnede, daar weder eene volslagen onbekendheid met het werktuig der hedendaagsche beschaving, de kam. Er bevonden zich veertig of vijftig exemplaren onder, die zelf wel voelden, dat ze door eene verkeerde deur waren binnen getreden, toen zij zich eensklaps in eene helder verlichte, schoon versierde zaal zagen, wier wanden met vermanende en opwekkende spreuken prijkten, en die hun, bij hunne holen ver geleken, als de zaal van een feeënpaleis moest toeschijnen.

Een flinke maaltijd opende de feestelijkheid: want, mag het waar zijn wat eens een beroemd predikant zeide, dat hij nog nooit een zondaar had bekeerd, die met koude voeten naar zijn sermoon had geluisterd, met nog meer recht kon men zeggen, dat bij deze hardgebraden zondaars het uit te strooien zaad gewis in eene onvruchtbare aarde zou gevallen zijn, als men ze niet eerst met eene behoorlijke hoeveelheid spijzen had gevoed. Zij schenen dit ook te begrijpen, en wanneer men naar den zeer ontwikkelden honger van de meesten mocht oordeelen, kon men het besluit trekken dat het hun ernst was, om goed voorbereid op het redenaarstornooi te verschijnen, dat ze in 't verschiet hadden.

Met een dezer mannen onderhield ik mij geruimen tijd; hij vertelde mij dat de dieven van Londen hunne eigen logementen en winkels hebben, waarin zij verkeeren, met een groot aantal pandhouders in betrekking staan en eene eigen taal spreken, die hun in iedere stad van Engeland toegang bij hunne gildebroeders verschaft; wordt een hunner uit de gevangenis ontslagen, dan wordt hij van al het noodige voorzien om weer te kunnen ‘werken.’ Op mijne vraag hoe hij in de handen der policie was gevallen, vertelde hij mij de volgende geschiedenis:

nachtwaker n^o. 1.

‘Wij waren met ons tienen of twaalven op een kouden namiddag in januari, tusschen licht en donker naar het Hydepark gegaan, vormden ons daar tot twee groepen en begonnen elkander schijnbaar duchtig met sneeuwballen en ijsbrokken te bombardeeren. Langzamerhand verzamelden zich vele toeschouwers rondom ons, wier getal zich spoedig vermeerderde. Op een gegeven teeken maakten wij thans de menigte tot het mikpunt onzer ballen en legden het vooral op de hoeden aan. In de verwarring, die hierdoor ontstond, ‘dekten’ eenigen van ons (dekken is een londensche dieventerm - to cover - en beteekent een gedrang veroorzaken), terwijl de anderen horloges en beurzen kaapten. Wij hadden echter in het halfdonker een konstabel niet bemerkt, die jacht op mij maakte, terwijl de anderen ontkwamen.’

Hierbij viel mij eene geschiedenis te binnen, die voor eenige jaren plaats had, toen ik Londen voor den eersten keer bezocht. Ik stond op het Trafalgar-plein, op welks zuidelijk gedeelte zich de Nelsonzuil verheft. Doch toenmaals kon ik zelfs met geen oogglas ontdekken, wie toch eigenlijk daarboven in het uitspansel zijne tent had opgeslagen en tevergeefs bladerde ik hierover mijn Baedeker na. Daar steeg in mijne onmiddellijke nabijheid een heer met een goedaardig uiterlijk uit eene cab; ik vatte moed en verzocht hem in het Engelsch om den naam van den steenen krijgsheld.

‘Hoe?’ zeide hij, ‘gij zijt een Engelschman en kent niet eens het standbeeld van onzen beroemden zeeheld Nelson?’

‘Verschooning, mijnheer, ik ben een Duit-

[p. 357]

scher en pas te Londen aangekomen.’

‘Onmogelijk, gij spreekt het Engelsch zoo vloeiend!’

Ik beken, dat ik mij door dit compliment in een engelschen mond zeer gevleid voelde, en kwam met een stroom van vragen voor den dag; daarbij bemerkte ik tot mijn genoegen, dat ik een goeden indruk maakte op den Engelschman, die klaarblijkelijk tot de hoogere standen behoorde, en gaf dus gaarne gehoor aan zijne uitnoodiging om in een nabijliggend café eene partij biljart te spelen; een ander heer, die bij ons spel had toegezien en ook aan mijn partner onbekend scheen te zijn, sloeg eindelijk voor een partijtje whist te maken. Het regende op het oogenblik geweldig; ik had er dus niets tegen; doch toen ik het café verliet, was mijne beurs verscheidene goudstukken lichter geworden; eerst later viel mij onder de Nelsonzuil een plakbiljet in het oog, dat ik sedert dien tijd met bijzondere belangstelling aanzie: ‘Voor zakkenrollers en speeldieven wordt men gewaarschuwd.’ Van de gelegenheid tot revanche, die mij voor den volgenden dag was aangeboden, maakte ik geen gebruik.

nachtwaker n^o. 2.

Doch intusschen was het stoffelijke gedeelte van het feestprogram afgeloopen, en zou er een begin gemaakt worden met een hartig woord tot het geweten te richten. De rij werd geopend door den Lord opperrechter, baron Pollock, wiens verschijning met donderende hoera's werd begroet. Het waren niet enkel aangename dingen, die zij te hooren kregen, toen hij hun een spiegel van hun levenswandel voorhield en ten slotte den raad gaf niet al te veel op de hulp van anderen staat te maken en het niet genoeg was met open mond en de handen in den zak zijn dagelijksch brood van God të verwachten, maar men kon toch aan de troniën, die altijd ernstiger werden, bespeuren hoe diep de indruk zijner rede was. Thans besteeg de policiemagistraat van Scotland-Yard, de directeur der geheime policie van Londen, het spreekgestoelte; met juichtonen werd hij door de dieven ontvangen; zij weten het zeer goed dat hij een machtig heer is; dat hebben velen van hen reeds tot hun nadeel ondervonden. Hij gebiedt over een groot aantal detectives, die onder 't bevel van opper- en onderinspecteurs staan en zich door eene gunstige Physionomie, een uitmuntend geheugen, taalkennis, list en scherpzinnigheid onderscheiden; die als bedelaars, morgen misschien als opperlieden, den volgenden dag als kellners optreden; kortom, die dezelfde levenswijze aannemen als zij, welke in hunne netten moeten gelokt worden, en met dit oogmerk baarden, pruiken, blanketsel tot hunne beschikking hebben, hunne stem veranderen en die van anderen nabootsen. Zelfs de rol van dilettanten spelen zij met goed gevolg, een middel, waarvan de onlangs vermoorde chef der russische geheime policie zich tegen de nihilisten bediende. Een detective, dien ik persoonlijk heb gekend, sprak het dievenjargon met dezelfde radheid als zijne moedertaal. Heden trad echter de groote heer van Scotland-Yard niet als een spookbeeld voor hen op, maar als een welwillend vriend, die zelfs hunne vroolijkheid in hooge mate gaande maakte, toen hij hun de groeten overbracht van den koninklijken commissaris, die voor velen hunner, voegde hij er bij, wel geen on bekende zou zijn. Zijne redevoering ging geheel op in de twee woorden: Moed! Hoop!

Er volgden nog vele redenaars. Maar, of de einduitslag van het geheele feest voor de dieven iets meer was dan eene aangename afwisseling met daarmee gepaard gaande maag

[p. 358]

versterking, wie kan dat uitmaken? Voor mij was de vergadering hoogst belangwekkend en zoo eigenaardig als ze alleen op Engelsch grondgebied denkbaar is. Ik was onder dieven verzeild zonder nu eens bestolen te worden.