De Belgische Illustratie. Jaargang 16

De heks van Monterey
(Vervolg.)

V.

De nieuw benoemde regiments-adjudant, luitenant Fernando Sierro, gelijk wij Carlos nu noemen willen, bezocht dagelijks het huis zijns oversten en bemerkte weldra, dat een rijke Engelschman, met name Thompson, even zoo dikwijls kwam en als verloofde van Leonita beschouwd werd. Diepe smart overmeesterde den jongen officier bij deze opmerking, maar hij besloot de wonde zijns harten zorgvuldig te verbergen en het huis van den overste zoo veel mogelijk te mijden door zijne kantoorwerkzaamheden, in zooverre het eenigszins doenlijk was, in zijn eigen woning te verrichten.

Toen hij op zekeren dag op het bureau van den overste kwam, vond hij daar Leonita alleer.

‘Hoe komt het toch, sennor Sierro, dat wij u tegenwoordig zeldzamer zien dan vroeger?’ vraagde zij blozend; ‘ik hoop, dat noch mijn vader, noch ik iets gedaan hebben, wat u kwetsen kon.’

‘O neen, zeker niet, sennorita,’ antwoordde hij. ‘Hoe komt gij op die gedachte? Hoe zouden degenen, die mij met weldaden overladen, die ik zoo bijzonder hoogacht, mij kunnen beleedigen? Als ik in de laatste dagen uw huis zeldzamer bezocht, was dit slechts omdat.... omdat... ik het zeer druk had en ik overigens wist, dat gij aangenamer gezelschap hadt.’

‘Ware ik eene pluimstrijkster, sennor, dan zou ik zeggen, dat dit onmogelijk is. Mijn vader heeft u, gelijk ik nu merk, in de vreugde zijns harten gezegd, dat Thompson meent eene neiging voor mij te bespeuren en gij denkt nu van uwe zijde, dat ik hem liefheb.’

‘Zeer zeker,’ stotterde Fernando in de grootste verlegenheid.

‘Mijn vader verbeeldt zich dit,’ antwoordde Leonita. ‘Thompson heeft echter nog nooit een ernstig woord over deze aangelegenheid tot mij gericht. Daar wij nu toch eenmaal op dit onderwerp zijn gekomen, moet gij mij eens zeggen, wat gij van den heer Thompson denkt? Mijn vader stelt zulk een groot vertrouwen in uw oordeel, dat gij het zeer natuurlijk zult vinden, als ook zijne dochter u voor een keer naar uw gevoelen vraagt.’

‘Ik ben trotsch op uw vertrouwen, sennorita,’ antwoordde hij niet zonder een geweldige inwendige ontroering, ‘en ik zie er geen bezwaar in u te verzekeren, dat hij mij in elk opzicht geschikt voorkomt om u gelukkig te maken.’

‘En mag ik vragen, wat u dit doet veronderstellen? vraagde Leonita blozende.

‘Mijnheer Thompson,’ hernam de jonge luitenant, ‘heeft een innemend uiterlijk, bezit een groot inkomen en schijnt een goed mensch te zijn - ja, ik geloof wel, dat hij als echtgenoot...’ - Zijne hevige ontroering belette den jonkman zijn volzin te voleindigen. Bij geluk kwam juist de overste binnen en het gesprek nam een andere wending. Fernando nam kort daarop afscheid doch onder belofte aan de uitnoodiging van den overste om morgen bij hem te komen eten, stipt tezullen voldoen.

Van dezen stond af sloeg hij aandachtig de handelwijze van Leonita jegens den engelschen koopman gade. Zij gedroeg zich tegenover dezen hoffelijk en ongedwongen, terwijl zij hare oogen als zij de zijnen ontmoette, neersloeg, en dan tevens altijd een hooge blos hare wangen kleurde. Fernando waakte voortdurend over zich zelven om zijne gevoelens meester te blijven; evenwel verraadden bijwijlen zijne oogen het gevoel, dat in zijn binnenste blaakte. Thans beviel hem Thompson minder dan ooit; hij kwam hem lichtzinnig, zelfzuchtig voor. Niettemin poogde Fernando de in hem ontkiemende afgunst te verstikken. Hij mocht er niet in gelukken. Maar al te duidelijk werd het hem, dat hij zonder het bezit van het meisje nooit gelukkig zou kunnen zijn, maar hij zag tevens de onmogelijkheid eener verbintenis met Leonita zonneklaar in. Zijn mededinger was rijk - hij daarentegen doodarm en dankte den overste zijn officiers-aanstelling. Mocht hij, tot dank daarvoor, diens plannen doorkruisen? En dan zijn eigen verleden? Beschouwde de wereld hem niet als een sluipmoordenaar? Deze gedachte deed hem duizelen en vergiftigde zijn leven. Angstig vermeed hij het met Leonita alleen te zijn. Deze echter scheen zijne terughoudendheid te bemerken en als zij hare blikken op hem vestigde, ontwaarde hij daarin duidelijk de uitdrukking eener slecht verborgen treurigheid en... deelneming.

Daar ontving de overste op zekeren dag bevel met zijn regiment naar de hoofdstad Mexico te marcheeren. Dewijl niemand wist of hij daar blijven dan wel verder marcheeren moest, besloot de overste Leonita vooreerst bij hare tante in Veracruz te laten. Geheel ter neergeslagen nam Fernando op den dag van het vertrek in tegenwoordigheid des oversten afscheid van Leonita. Ook het meisje scheen diep ontroerd en zij beefde geweldig, toen zij hem een medaillon, dat zij aan een gouden ketting om den hals droeg, aanbood met de woorden:

‘Ontvang dit portret ter gedachtenis aan een meisje, dat zich gelukkig acht u te hebben leeren kennen en u van harte een ongestoord geluk toewenscht.’

Terwijl zij dit zegde, schoten hare oogen vol tranen.

‘Leonita is een goed kind,’ bemerkte de overste, ‘zij weet de vrienden haars vaders te waardeeren.’

Fernando nam het geschenk met erkentelijkheid aan.

‘Zoolang ik leef,’ riep hij met smartelijke verrukking uit, ‘zal ik u, dierbare sennorita, gedenken - dit uw geschenk zal voortaan een voor mij onschatbaar goed zijn!’

Nogmaals omarmde de overste zijne dochter - en eenige minuten later zette het ruiterregiment zich in beweging naar Mexico.

De hoofdstad Mexico, op de plaats van het oude Tenochtitlan gebouwd, is een der regelmatigste en schoonste steden des lands. Zij ligt in de nabijheid van het westelijk einde van het Tezcuco-meer en midden in een groote vlakte. Het plan der stad stelt een vierhoek voor, de straten zijn ruim en lijnrecht met schoone en groote gebouwen bezet. De hoofdstraten gaan van de vier windstreken uit en loopen op een zeer ruim plein samen; onderscheidene zijn meer dan een half uur lang. De huizen zijn over het algemeen in een eenvoudigen, doch smaakvollen stijl en van hardsteen twee à drie verdiepingen hoog opgetrokken. De ingang der meesten wordt gevormd door groote met brons versierde vleugeldeuren. Door deze poorten komt men op de plaats, die door de gebouwen omgeven is, welke op iedere verdieping eene galerij hebben en de plaats zelf is met boomen en bloemen beplant. De gevels der huizen zijn gewoonlijk met waterverf wit, rood en lichtgroen geschilderd, waardoor zij een vroolijk aanzien hebben. Op eenige gevels staan plaatsen der Heilige Schrift, anderen zijn geheel met vierkante porceleinen tegels bekleed, welke smaakvolle teekeningen vormen of bijbelsche onderwerpen voorstellen. Deze soort van versiering, die men ook in Puebla aantreft, herinnert aan de moorsche paleizen en moskeeën, welke ten tijde der verovering van Mexico in Spanje gevonden werden.

De muren der meeste kerken zijn eveneens met porceleinen tegeltjes mozaiekvormig bekleed. De bijna geheel vlakken met baksteenen belegde en meestendeels met struiken en bloemen bezette daken, leveren des avonds een schoonen aanblik op en men geniet er dan een heerlijk uitzicht. Wegens deze versiering schijnt de stad, van een naburigen heuvel beschouwt, schooner dan eenige stad in Europa, waar onregelmatige daken en gróepen vormlooze schoorsteenen het meeste in het oog vallen.

Doch ook in Mexico vindt men kleine onooglijke huizen en nauwe morsige stegen, waarin de armoede of de ondeugd huist. Gewoonlijk zijn de pulquewinkels (die onze tapperijen vervangen) in dergelijke zijstraten.

Een eigenaardigen indruk maken des morgens de Indianen, die met lederen zakken gevuld met pulque in de stad komen. Inzonderheid des zondags ziet men de Indianen met zwermen de winkels vullen, waar zij zich maar al te dikwijls zoodanig bedrinken, dat zij bewusteloos neervallen.

Opmerkelijk is de Indiaan in zijn roes: hij raast niet, schreeuwt, twist of zingt niet, maar hij drinkt zoolang tot hij bedwelmd neerzinkt. Dan komt zijne vrouw, laadt hem, zonder een woord te verspillen of hem ooit daarover een verwijt te doen, op haren rug en draagt hem hijgende naar huis. Is hij niet getrouwd dan bewijst een of andere bloedverwant, bij gemis van dezen de policie, hem dezen liefdedienst. Of wel hij blijft zoo lang liggen, tot hij weer nuchteren wordt.

Dit zijn de schaduwzijden van den Indiaan. Op feestdagen verzuimt hij nooit de kerk; dikwijls trekken zij met honderden onder het geluid van trommels en fluiten door de straten

[p. 355]

in processie een of andere heiligenbeeld dragende.

De mexicaansche kerken gelijken nagenoeg alle op elkander. Treedt men eene kerk binnen dan verrast ons in de meeste een zeker halfduister. Dit veroorzaken de met dikke voorhangsels voorziene vensters. Het daglicht valt uit het midden van het gebouw door den koepel naar beneden en beschijnt de rijke sieraden, welke rondom het hoogaltaar zeer schilderachtig zijn gegroepeerd. Het altaar staat op den achtergrond. Men vindt in de mexicaansche kerken geen stoelen. Langs de muren zijn echter voor de mannen banken geplaatst. De vrouwen knielen of zitten op den grond naar oostersche wijze en wel op matten, die op den vloer der kerken uitgespreid zijn.

In de kathedraal der hootdstad Mexico, een der schoonste kerken van Amerika, aan de Plaza Mayor, heerschte reeds groote duisternis, want het was ruim acht uur in den avond, toen een Mexicaan, in zijn mantel gehuld, onbeweeglijk in een donkeren hoek der bijna leege kerk stond. Dicht bij de deur stond een andere kleinere gedaante eveneens dicht in een mantel gewikkeld, maar steeds het oog op de uitgangen gevestigd houdende. Eindelijk verliet de eerste met langzamen stap den tempel en nauwelijks had de bij de deur op wacht staande gestalte hem gezien of hij volgde hem oogenblikkelijk en riep op eenige stappen afstands van de kerk gekomen zachtkens ‘Vanega - sennor Vanega!’

Snel keerde zich de geroepene om en toen hij den roeper bemerkte en herkende, ijlde hij op hem toe met de woorden:

‘José, beste José, dat is braaf, dat gij eindelijk eens woord gehouden hebt; ik en Cano en Venita hielden ons reeds voor bedrogen, want sinds vier doodelijk lange weken wachten wij te vergeefs op u.’

‘Ach! sennor Vanega,’ grijnsde José, ‘mijn geliefd moederke was gevaarlijk ziek, maar de duivel schonk haar nog uitstel uit bijzonre genegenheid; ziet gij, dat is de oorzaak van ons wegblijven Overigens is nergens een spoor van den ellendigen Carlos, dien verrader te ontdekken; ook is de geheele zaak zoo goed als in den doofpot gestoken.’

Vanega loosde een zucht van verlichting.

‘Beste José,’ zegde hij vervolgens, ‘ik en Cano met zijne vrouw hebben voorloopig in de voorstad Guadalup in eene spelonk onzen intrek genomen, dewijl wij op u wachtten en eerst wilden weten of de lucht zuiver is. Geld hebben wij genoeg en het komt er nu slechts op aan goed onder dak te komen.’

‘O! moeder heeft reeds voor alles gezorgd. Gij kunt gerust komen en ik zal u naar Cano vergezellen en hem met zijn oudje afhalen.’

Vanega nam dezen voorslag zonder beraad aan. José was eenvoudig en zindelijk gekleed, Vanega als een volkomen gentleman. Zij spoeden zich door de straten der hoofdstad, toen juist het ruiterregiment van Veracruz binnen rukte, en richtten hunne schreden naar buiten de poort. Het begon reeds duister te worden.

Langzamerhand begonnen de huizen meer verstrooid te staan en eindelijk hielden zij stand voor een onaanzienlijk gebouw, een slecht befaamde herberg, waar dieven en moordenaars steeds een veilig onderkomen vonden. De deuren stonden open. Vanega ging vooruit, José volgde hem op den voet. In een zeer ruim lokaal zaten Cano en Venita bij een flesch wijn. Het groote vertrek scheen nog grooter dan het wezenlijk was, want het werd slechts door een dunne vetkaars verlicht, welke in eene aan den hoogen schouwlijst vastgemaakte klos hout gestoken was. Toen Vanega en José binnen kwamen, werden zij met open armen ontvangen en als José vertelde, hoe Pinna voor alles gezorgd had, werd er dadelijk ingepakt en nog denzelfden avond de woning der heks van Monterey in Mexico betrokken.

VI.

Het van Veracruz aangekomen regiment kreeg bevel in Mexico te blijven: daarom liet de overste ten spoedigste zijne dochter nakomen. Maar de vreugde des wederziens werd vergald doordien Leonita na hare aankomst in Mexico gevaarlijk ziek werd. Nachten achtereen zat de bekommerde vader aan het bed van het eenige vurig beminde kind. Daar was het, dat hij, de verwarde woorden der in ijlende koortsen sprekende dochter opvangende, eerst met schrik, daarna met gerustheid haar hartsgeheim vernam.

‘Nu, gij kunt nog geholpen worden, Leonita,’ bromde tevreden glimlachend de oude krijgsman: ‘ha, ha! dat is dus de oorzaak der ziekte - een vermeende hopelooze liefde voor mijn knappen adjudant. Wij zullen zien; ik zal wel het gepaste geneesmiddel kunnen voorschrijven’

Er was een maand verloopen en Leonita was op den weg der beterschap. Daar verscheen op zekeren dag haar vader en nam tegenover haar plaats, hare handen in de zijne sluitende.

‘Innig geliefd kind, hoor mij rustig en stil aan,’ begon hij; ‘laat mij als zorgvuldig vader tot u spreken: Gij waart zeer ziek; tijdens uw ijlen kwam zoo menig woord over uwe lippen, dat mij, den ouden ijzervreter, een helderen blik in uw binnenste deed werpen. Antwoord eerlijk en openhartig op mijne vraag:

‘Houdt gij mij voor inhalig?’

‘Goede hemel, beste vader, hoe kunt gij zoo...’

‘Halt! ik ben soldaat; slechts ja of neen wil ik hooren.. Houdt gij mij voor inhalig?’

‘Neen, lieve vader, neen!’

‘Ben ik een tiran?’

‘Ach! vader, waarom kwelt gij mij toch zoo?’

‘Ja of neen! Antwoord,’ zegde de oude heer goedig.

‘Neen - duizendmaal neen, geliefde vader!’

‘Goed! Houdt gij Fernando Sierro voor een fatsoenlijk man?’

Leonita werd bloedrood en lispelde: ‘ja.’

‘Bemint gij hem?’

‘Lieve hemel, vader, dierbare vader!’

‘Halt! Ja of neen?’

Leonita sprong op en wierp zich weenende aan haars vaders hals. ‘Ja!’ fluisterde zij onder een vloed van tranen.

‘Bravo, mijn kind! Dit openhartige antwoord heb ik van mijn kind verwacht; begeef u echter thans naar uwe kamer.’

Leonita ging, maar met welke gewaarwordingen!

De overste riep den ordonnans: ‘De adjudant don Fernando Sierro moet terstond bij mij komen ‘

Kort daarop meldde Fernando zich bij den overste aan. Deze reikte hem de hand en verzocht hem plaats te nemen.

‘Sennor luitenant,’ dus ving hij aan, ‘gelijk gij weet, ben ik een kort aangebonden soldaat, ik acht u en vertrouw u. Bemint gij mijne dochter, ja of neen?’

Fernando werd doodsbleek en was onmachtig ook zelfs een enkel woord uit te brengen. De overste glimlachte; zijne hand vattende en hartelijk drukkende, ging hij voort:

‘Fernando, ik heb gemerkt, dat gij voor mijne dochter een warmer gevoel dan vriendschap koestert; ook waardeer ik de gronden, die u verhinderden, er rondborstig voor uit te komen; stel u gerust, beste vriend, al ben ik rijk, ik bezit toch een gevoelig hart. Armoede zal geen beletsel zijn, dat ik u mijne dochter tot vrouw geve. Mijn vermogen is toereikende voor u beiden en ik geloof, dat Leonita het meisje is, dat u, sennor, gelukkig maken kan; ook zal ik er voor zorgen, dat gij spoedig kapitein wordt.’

Fernando was door de goedheid van den overste geheel verbluft en het duurde lang eer hij zich in zoo verre hersteld had, dat hij op verstaanbare wijze zijn dank kon uitbrengen.

De overste liet Leonita roepen. Zij verscheen met tranen in de oogen, tot achter de ooren rood - zij had in de aangrenzende kamer alles gehoord.

De overste nam Leonita's en Fernando's hand en sprak op plechtigen toon: ‘Kinderen, van heden af zijt gij verloofden.’ Het paar zonk! op de knieën en de overste gaf hun zijn vaderlijken zegen.

‘Beste Fernando,’ ging hij voort, ‘ik heb u mijn eenig kleinood toevertrouwd, wilt gij steeds een trouw beschermer zijn voor mijne dochter? Leonita heeft sinds vele jaren geene moeder meer en als ik er niet meer zijn zal, dan is Leonita's steun haar echtgenoot.’

Fernando sprong op en riep in vervoering uit: ‘Nooit zal ik Leonita verlaten, ik zweer het bij God den Almachtige.’ Daarop omarmde hij zijn verloofde, drukte een kus op haar voorhoofd en snelde eensklaps weg.

‘Uw aanstaande echtgenoot is toch een zonderlinge klant,’ bromde, de overste half geërgerd half verwonderd; ‘ik had mij voorgesteld dat wij heden een genoeglijken avond onder een bowl punch met elkander zouden doorbrengen en hij stormt weg als een zinnelooze!’

‘Lieve vader, laat hem, hij is te gelukkig, hij moest naar buiten - naar buiten in Gods vrije natuur.’

‘Natuurlijk!’ lachte de overste; ‘zie eens hoe dat jonge volk het met elkander eens is en elkander ook reeds verdedigt.’

Leonito liep blozende de kamer uit, de overste bleef alleen.

Intusschen had er dien avond toch een vroolijk verlovingsmaal plaats. Fernando was terug gekeerd en had zich bij den niets kwaads vermoedenden overste wegens zijn vreemde handelwijze verontschuldigd met de overmaat van onverhoopt geluk - een grond, dien de oude soldaat gaarne liet gelden.

Arme Fernando! het grootste geluk, dat hij wenschen kon, werd hem aangeboden en toch was hij grenzenloos ongelukkig. Gelijk een akelig spooksel verscheen de naam Carlos Moro in zijn heerlijke droomen en toonde hem grijnzend dat nieuwsblad, waarin de wereld hem tot den volleerdsten misdadiger verklaard had.

Op zekeren dag vraagde de overste hem:

‘Zeg eens, beste Fernando, hebt gij ook de vereischte familiepapieren voor de voltrekking van uw echtverbintenis in uw bezit?’

‘Wat zijn dat voor papieren?’ stamelde Fernando.

‘Wel! uw geboorteakte, de doodakten van uwe ouders; zonder deze stukken kan er niets geschieden, want de prefekt zou u niet inschrijven en de priester u niet inzegenen.’

‘Ik heb ze nog niet,’ antwoordde Fernando en eene ijskoude siddering liep door zijne leden.

‘Laat ze dan zoo spoedig mogelijk komen; wij zorgen dan dadelijk voor de afkondigingen en acht dagen later zijt gij de echtgenoot mijner Leonita.’

(Wordt vervolgd.)