De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 217]

[Nummer 28]

Onze gravures.

Aan de biljart.

Wij zagen dit tafereel onlangs in de tentoonstelling van jonge kunstenaars die onder de zinspreuk as ic can zich zoo verdienstelijk hebben gemaakt. Het is een der herbergen, zooals de verdienstelijke Carpentier er zoo meesterlijk schildert. Het binnenhuis is met veel talent gemaald; de figuren leven en zijn goed gegroepeerd. Wat meer losheid in de bewegingen en wij zouden zeggen, dat het tafereel voortreffelijk is. In allen geval de schilder zal er geraken.

aan de biljart.

Oranjeappelen te koop.

Wij zijn onder den blauwen hemel en de lieflijke zon van Italië. Eene italiaansche met zwarte lokken, met sierlijk wezen, in eene recht schilderachtige kleeding toont ons hare malsche oranjeappels. Wie schilder of beeldhouwer is, zal zonder twijfel bij de schoone koopvrouw blijven stilstaan, eigenlijk niet om de sappige vruchten, maar om de regelmatige trekken van het meisje te bewonderen en gelukkig zal hij zijn als zij hem toelaat ze in zijn schetsboek af te malen. Men doet in Italië niet veel stappen of men ontmoet in de straat wezenstrekken, die onze aandacht opwekken, vooral in de volksklas. Wat de oranje- of sinaas-appel betreft, deze

[p. 218]

vrucht, die hier te lande slechts ingevoerd is, hoort ginder in die warme luchtstreek thuis en wie ze dáár eens geproefd heeft, vindt ze hier zuur en wansmakelijk. Echter als men niet heeft wat men wenscht, moet men tevreden zijn met hetgeen men heeft.

Op het kerkhof.

Het lieve kind heeft bloemen geplukt op het kerkhof, dat met hooge boomen beschaduwd is. Bloemen, al groeien zij op de graven, rieken toch lieflijk. Nu echter wil zij heengaan, doch haar oog valt op een hoogen zerk, waarop voor vele eeuwen een vrouwenbeeld werd voorgesteld in eene biddende houding. Wie was de vrouw, die op den zerk is afgebeeld. Gewis eene adelijke dame, die in de pracht leefde op haar ridderlijk kasteel en hier een hemel op aarde had; maar die toch aan het vonnis des doods niet ontsnapte. En nu, wat blijft er van haar over? Waar rust hare asch? Niemand weet het en niets is er van haar te vinden dan die zware steen, die eens haar graf dekte. Het denkbeeld is eenigermate een variante op de schilderij, die in het museum-Wiertz staat en gekend onder den titel van la belle Rosine. Het meisje staart echter niet op eenen grafsteen zoo als hier, maar op een geraamte.

Door de sneeuw.

De sneeuw bedekt wijd en zijd het veld. De weg is zelfs voor het oog verdwenen. Op de daken der huizen liggen witte schabrakken en de boomen zijn als met dons versierd. Dat alles is zeer dichterlijk; maar 't maakt den weg voor de kinderen die van school komen, onhebbelijk. De kleine kan er schier niet doorworstelen, en de oudere zuster vat dan ook het kloek besluit op den armen jongen op den rug te nemen en door de sneeuw heen te plonsen. 't Is een lief tafreeltje dat zeer natuurlijk is weergegeven.