De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 201]

[Nummer 26]

Onze gravures.

Ajaccio.

Aan de westkust des eilands Korsika en in de golf van dien naam, ligt de vriendelijke en schilderachtige stad Ajaccio, de hoofdstad van het eiland, dat zijne groote vermaardheid te danken heeft aan den naam der Napoleons. Bastia is grooter dan Ajaccio, doch deze stad heeft geene zoo hooge oudheid en zoo als wij zegden, geene zoo sterksprekende historische herinneringen. De stad ligt aan het strand en maakt met hare schoone haven, hare citadel, hare flinke breede straten, sierlijke gebouwen en domkerk, een voortreffelijken indruk op den bezoeker.

ajaccio.

De omtrek van Ajaccio is vruchtbaar en zeer schilderachtig, en heeft de stad geen bijzondere nijverheid, toch drijft zij een levendigen handel in landprodukten, zoo als wijn, olie, graan, appelcienen, was, leer, enz. enz. Een deel der bevolking, die zoo wat 15000 zielen beloopt, houdt zich ook bezig met de koraalvisscherij. Ajaccio lag niet altijd waar het nu gelegen is: het oude Ajaccium was meer noordelijk gelegen, doch de bewoners van omstreeks den jare 1435, geplaagd door de uitdamping van den moerassigen grond, bouwden hunne woningen meer zuidelijk, ter plaatse waar nu de stad gelegen is.

Ajaccio bezit verschillende onderwijsgestichten van aanbelang, zoo als een gemeentelijk lyceum, eene akademie voor genees- en artsenijkunst, een plantentuin, eene zeevaartschool, eene bibliotheek, enz. De stad bezit geene andere historische herinneringen dan die betrekking hebben op de Napoleons. In de eerste linie komt in deze voor de Casa Bonaparte, het huis waar de eerste keizer en de meeste zijner zusters werden geboren. Verder staat op de Markt het marmerbeeld van Napoleon I, door Laboureur gebeeldhouwd. Het stelt Napoleon voor als eersten consul, in oud-romeinsch gewaad. Op het granieten voetstuk leest men in italiaansche taal het volgende opschrift: aan keizer Napoleon zijne vaderstad, den 5 mei 1850, in het tweede jaar van het presidentschap van Louis-Napoleon.

Opmerkelijk is nog het op de Diamantenplaats in 1865 opgerichte gedenkteeken, ter eere der familie Bonaparte, bestaande uit het ruiterstandbeeld van Napoleon I, omgeven door de standbeelden van zijne vier broeders; de grafkapel der Bonaparten en het gedenkteeken van Napoleons moeder, Laetitia, en van kardinaal Fesch in de kathedraal.

Rondom de stad vindt men een rijk en prachtig jachtveld. Het klimaat is zeer gelijkmatig in Korsika; de lucht is er bijzonder gezond en zelfs in het wintersezoen is dit eiland de toevluchtsplaats voor vele zieken.

Dobrini rikititsch.

Wij staan hier voor eene schier onbekende geschiedenis: het tafreel stelt voor Dobrini Rikitisch die de door hem bevrijde vorstin van Kieuw

[p. 202]

op zijn paard wegvoert. Kloeker figuur, met de vreesselijke knods gewapend, dan Dobrini is, zal men zich in den heldentijd niet voorstellen. Over gansch dit tafreel zweeft iets dichterlijks en legende-achtig en geeft het feit zeer belangwekkend weer. Het paard is flink en als fier op de schoone vracht, die het draagt. De bevrijde prinses is zeer gerust en acht zich veilig en, geen wonder, kloeker beschermer dan zij heeft, zou moeilijk te droomen zijn.

Wilddieven.

't Is een wezenlijk drama dat wij hier bijwonen. De stroopers zijn tot diep in het somber bosch doorgedrongen, om daar hunne schuldige dieverij te plegen. Als de weergalm van het geweerschot hen niet verraadt, zullen zij hunne schelmerij hier straffeloos begaan. Reeds ligt een prachtig hert ten gronde, door een kogel geveld, en nu verschijnt ginds, onder de hooge boomen eene tweede prooi, die ook zal worden buit gemaakt.

Terwijl een der stroopers, met zijn breed mes gewapend, het geschotene gereed maakt om gemakkelijk vervoerd te worden, zal het tweede dier worden gedood. De figuur van den strooper met het geweer, is inderdaad schoon, en waarheidsvol die van den kleinen jongen, die angstig en koortsig achter zijnen vader wegschuilt.

Van jongs af wordt die ongelukkige kleine in dat dievenwerk opgevoed. Als kind volgt hij den vader in de bosschen, leert al de trucs der stroopers kennen om het wild machtig te worden en zal ook, eer hij volwassen is, een stout strooper zijn, wiens leven misschien niets anders worden zal dan eene afwisseling tusschen het leven in het bosch en het leven in de gevangenis.

De duitsche kunst, zoowel de schilder- als de letterkunde, heeft ons een onafzienbare rei van schilderijen, teekeningen, romans en gedichten op het leven der stroopers geleverd, in worsteling met het gerecht, met het mijn en dijn; doch altijd blijft die stof nieuw en als het ware onuitputtelijk. Geen wonder, men heeft hier het prachtige woud, de wilde hartstochten des jagers, de ranke en schilderachtige gestalten der dieren en andere toestanden, wel geschikt om de aandacht van toeschouwer of lezer te boeien.

Muntstukken der middeleeuwen.

Het muntslaan van de vroegste dagen tot op onzen tijd zou het onderwerp zijn eener zeer belangwekkende geschiedenis, en die tot de meest grillige episoden aanleiding geven zou. In onze dagen is het recht van muntslaan saamgetrokken in de hand van het centraal gouvernement; doch in vroegere dagen had schier ieder stad het recht van munt te slaan, en er ontstond daaruit, zoo als te begrijpen is, meer dan een moeielijkheid.

Munt, monnaie, ontleent zijn naam aan moneta, monere, verwittigen, omdat, zegt Bescherelle, de type van den vorst den onderdaan verwittigt dat er geen vervalsching in het fabriekaat heeft plaats gehad. Men heeft munt gemaakt van alle stoffen: de Lacedemoniërs hadden munt in ijzer; de Romeinen in koper; in Abyssinië was het zout, munt; in Terre-Neuve was het abberdaan. Hier gebruikte men schelpen, daar kakao-zaad, nagels (zoo als in Schotland), terwijl in Rusland, tot Peter I toe, het feer tot munt diende.

In onze dagen wordt bij alle beschaafde volken, het metaal: goud, zilver, brons of nickel, en voor grootere waarden het papier, gebezigd. Aan vervalschers heeft het in dezen tak van bestuur gewis niet ontbroken, en de valschmunters hebben altijd eene groote rol gespeeld. Dit was vroeger tamelijk gemakkelijk door het gebrekkig maaksel der munten. Vandaag echter is dit fabriekaat zóó volmaakt, dat de valschmunter zich te veel geperfectionneerde werktuigen moet aanschaffen, wil zijn werk niet onmiddellijk verraden worden.

Hetzelfde is het geval met het namaken van bankpapier. De papiersoort, hiertoe gebruikt, de kenteekens daarin aangebracht, vallen zoo moeielijk onder het bereik der valschmunters, dat het bedrog wel eenigen tijd, doch niet zeer lang kan verborgen blijven. Dit laatste wil niet zeggen dat er geen valsch bankpapier in omloop is - verre van daar.

Als men de gravuur nagaat, die wij meededen van het muntslaan in de middeleeuwen, ziet men bij den eersten oogslag dat dit werk zeer eenvoudig toeging. Vandaag gaat dit alles meer omslachtig, en vier of vijf munters met een paar toezichters zouden niet meer volstaan. Ook de hamer, door menschelijke hand gedreven, is vervangen door de plettende stoomkracht. Het is echter zeer wetenswaardig de vergelijking van vroeger en nu te maken.