De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 177]

[Nummer 23]

Onze gravures.

Een onbegrepen meesterstuk.

De verdienstelijke schilder Carpentier, van wien wij in onze Tentoonstellingen, te Gent, te Antwerpen en te Brussel reeds zooveel schoons zagen, maalt het liefst, als hij den tijd der Vendeeërs verlaat, onze Vlaamsche binnenhuizen. De wit gekalkte muren, de schoorsteenmantel met katoenen gordijntje, waarboven eenige oude tellooren; de rood steenen vloer, de schilderijen in zwarte lijsten - dat alles krijgt onder zijn penseel eene wezenlijke aantrekkelijkheid, te meer daar de kunstenaar zijne binnenhuizen met oprecht Vlaamsche menschen weet te stoffeeren.

een onbegrepen meesterstuk, naar e. carpentier.

Vandaag toont hij ons den jongen kunstenaar, die, o gruweldaad! zijne eerste teekeningen op den versch gekalkten muur heeft vertoond. Op dien witten wand, de trots der moeder, heeft hij een huis, met rookenden schoorsteen, een boom en ook zijn eigen persoon geteekend. Wie weet of hij er niet bij droomde dat hij, na jaren afwezigheid en na aan de Akademie van Antwerpen een groot man te zijn geworden, naar moeder's huis terugkeerde.

In alle geval de ontgoocheling, die hem te beurt valt, is groot. Moeder, wel verre van gevleid te zijn, is kwaad, recht kwaad en heeft den kunstenaarsgloed met een paar geduchte oorvegen in hem doen vervliegen. Wie weet wat er nog zou gevolgd zijn, indien de oude grootmoeder niet voor den jongen teekenaar gesproken had en het onweêr deed afdrijven.

Zeker, moeder heeft gelijk; maar wie weet, indien de knaap, voortgaat, hoe fier de moeder nog eens over hem zijn zal en hoe gelukkig zij zich zal rekenen als hij den schoonsten muur harer kamer met zijn penseel zal willen bekladden!

[p. 178]

Haven van Vlissingen.

Vlissingen, de meest besproken stad van Zeeland, is voor den Antwerpenaar, en zelfs voor elken Belg, die zich met handel en scheepvaart bezig houdt, opmerkenswaardig, niet als stad zelve, maar als aanzienlijke haven, die Nederland aan den oever der zee geworpen heeft, minder voor het tegenwoordige dan wel voor de toekomst. Daarom ook heeft men ongelijk in ons land met een glimlach op die haven neer te zien: zij is geroepen om eens eene geduchte concurrentie voor Antwerpen te worden.

Als stadje is Vlissingen niet veel bijzonders. Het is een stil plaatsje, met weinig aanzienlijke huizen en waar de roode steentoon de overhand heeft. Men mag zeggen dat het kunstkarakter hier totaal afwezig is. Het stadje heeft het aanzien van alle kleine hollandsche steden, waar de boomen in den zomer, en het water het schoonste sieraad uitmaken; als haven is Vlissingen echter merkwaardig, al zal men zich tot nu toe de vingers niet aan stukken tellen in de percenten, die deze prachtige installatiën opleveren.

Vlissingen kan niettemin, zoo als wij zegden, eene mededingster voor Antwerpen in de toekomst zijn en het is ook wel met dit vooruitzicht dat Antwerpsche handel- en speculatiehuizen daar deelgenoot zijn in de gronden rond de havenwerken, die eens rente zullen geven - ten nadeele van Antwerpen.

Het is een onbetwistbaar feit dat Antwerpen niet rechtstreeks als zeehaven kan beschouwd worden. Die stad ligt, op zekeren afstand van zee en landwaarts in, door een breeden en diepen waterweg met de zee verbonden, 't Is echter een stellig feit dat Vlissingen, door zijn direkten spoorweg met Duitschland, eene spoediger en dus voordeeliger lossing aanbiedt dan Antwerpen en dat het voor goederen, die voor Midden-Europa bestemd zijn, wenschelijker kan zijn te Vlissingen te lossen, dan wel den langen waterweg tot Antwerpen toe te volgen.

Het is daarenboven op te merken dat de waterweg tusschen Antwerpen en de nederlandsche grenzen meer en meer verzandt en dat de bodem der rivier, in weinige jaren, schrikbarend is opgehoogd. De vaart, op dat gedeelte der Schelde, kan dus gevaarlijk worden en de verzekeringsmaatschappijen zullen dan niet, tenzij aan hooge premie willen assureeren.

In den harden winter gebeurt het meer dan eens dat de vaart op de Schelde teenemaal onderbroken is door de ijsschotsen, zoodat Antwerpen van zijne gemeenschap met zee, langs den gewonen waterweg, is afgesloten. Alle die reden, en men kan haar getal nog vergrooten, zouden wettigen wat wij hooger ten nadeele van Antwerpen en ten voordeele van Vlissingen zeggen, te meer daar Vlissingen reeds de doorvoer van reizigers en vee aan Antwerpen heeft ontnomen.

De ongeluksprofetie, die ons de prachtige Scheldestad voorstelt als afgesneden van hare welvaartsbron en verkwijnend gelijk eens Brugge, na de verzanding van het Swinne, moet ons echter nog niet verontrusten en ofschoon wij aannemen dat Vlissingen eene zekere toekomst heeft, zien wij daarin geenszins den onvoorwaardelijken dood der rijke belgische koopstad.

Wij nemen aan dat het vervoer van reizigers en van vee den minst langen weg over Vlissingen naar Engeland kiest; dat men zekere goederen die regelrecht voor Duitschland bestemd zijn het liefst daar zal lossen; dat de waterweg in den winter en op zekere jaren, door het ijs gesloten is; doch men doodt zoo lichtelijk eene koopstad niet gelijk Antwerpen is. Tegen het verzanden der rivier kunnen maatregels genomen worden en het verminderen der verschillende rechten, die op den handel drukken, zou een niet te versmaden middel zijn om den waterweg aan zekere zeevaarders minder lang te doen vinden.

Het blijft dus een aangenomen feit dat de haven van Vlissingen eene mededingster voor Antwerpen hoopt te worden, ten gevolge harer gunstige ligging aan zee; doch het blijft ook waar dat Antwerpen machtige wapens van verdediging in zich bevat en dat het deze zal weten te doen gelden.

De grot van Corniale.

Als men van Triëst uitgaat en het dorpke Basovizza en het trotsche bosch van Lipizza bereikt heeft, nadert men Corniale en komt men, door een wild heuvelig landschap aan de grot, waarvan wij hier eene afbeelding meedeelen en die nog een tal van prachtige gezichten oplevert. In weinig grotten, zelfs die van Hann niet uitgezonderd, hebben de stalagmieten en stalagtieten wonderlijker vormen aangenomen dan in die van Corniale.

De bezoeker, die de grot is ingetreden, vertoeft eenige oogenblikken in de voorhalle, of ‘feestzaal’ genaamd, vooreerst om aan het licht en dan om aan de temperatuur gewoon te worden, die een aantal graden verschilt met die welke hij verlaten heeft. Onmiddellijk is de bezoeker door de prachtigste dropsteenen omringd, en onder dit opzicht valt hij van de eene bewondering in de andere.

De verschillende zalen die men beurtelings bezoekt, dragen min of meer toepasselijke namen. Hier heet een vak de ‘Loge’, daar de ‘Cypresse’ ginder ‘San Mauro’ terwijl bijzondere steenen, om hunne vormen ‘de doodskop’, ‘het orgel’ ‘het altaar’ enz. enz. genoemd worden.

De meest fantastische bijeengebrachte voorwerpen of liever door het toeval ontstane vormen, vindt men daar in die grotten vereenigd: zuilengangen, beelden, reuzen, monsters, deze al zonderlinger dan gene, volgen elkander bij elken voetstap op. Men daalt, men klimt en gedurig ziet men nieuwe natuurwonderen. Hier vloeit water, daar diept voor uw oog een afgrond, ginder rijst een zuil in de hoogte, die de wereld schijnt te onderschragen, want de dropsteen van beneden heeft zich vereenigd met den dropsteen die van boven komt en eene kolom gevormd, die niet meer te omvatten is.’

Naar de gravuur te oordeelen, die echter een slechts onbeduidend hoekje van deze grot voorstelt, kan men nagaan wat al natuurpracht daar, onder den grond, moet verborgen zijn. De grot van Corniale wordt ook jaarlijks door een talrijke schare vreemdelingen, van wijd en zijd gekomen, bezocht.