De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 169]

[Nummer 22]

Onze gravures.

In een grieksch huis.

Een grieksch buis was in verschillende gedeelten gesneden, vooreerst uit het voorste dat met de straat in betrekking stond: dit noemde men het atrium en zijne afhankelijkheden en het was daar dat de mannen zich ophielden. Een ander heette men peristylum en die twee deelen waren verbonden door het tablinum. Dit laatste gedeelte was bestemd voor de vrouwen en gynoeceum genaamd.

in een grieksch huis, naar a van hammée.

Het leven der vrouwen was zeer afgezonderd en de vreemdeling, die vóór bij de mannen werd toegelaten, trad daarom niet in het gynoecum, dat als een wezenlijk heiligdom beschouwd werd. Daar, in een groot vertrek, waarvan de schilder Hammée ons eene zeer goede voorstelling doet opvatten, verbleef de meesteresse des huizes, omringd door hare vrouwen. Zij sponnen of weefden er de stoffen, die tot kleeding of tot versiering moesten dienen.

Langs weerskanten waren de slaapkamers gelegen, alsmede eene kamer waar de slaven huisden, geroepen om haar te dienen. Het geheel had, een grootsch aanzien. Beelden, bloemen en eene waterkom, in den marmeren vloer, versierden en verfrischten het salon, en doen ons nog vragen of wij niet klein, zeer klein zijn in onze pracht-uitstalling tegenover die der antieken.

In de kerk van Ara Coeli te Rome.

Die kerk te Rome is door gansch de wereld door gekend, onder ander om het kinderfeest dat er ieder jaar met zooveel eigenaardigheid gevierd wordt; doch wij hebben reeds op eene andere plaats en vroeger deze kerk beschreven; wij

[p. 170]

hebben ons vandaag slechts bezig te houden niet de groep moniken, die de kunstenaar in de koor der kerk geplaatst heeft, en welke groep inderdaad wonderlijk schoon is.

Een jong monik zit aan het orgel en doet het speeltuig als het ware spreken. De bezielende tonen galmen door de hooge gewelven van den tempel en verheffen de harten. Naast hem staan twee bejaarde moniken, die het tooverachtig schoone spel met gespannen aandacht nagaan, vooral die welke met strak oog luistert en de hand aan den mond houdt; hij luistert zooals een kenner luisteren zou.

Wie was hij in de wereld? Misschien een groot kunstenaar, die door zijn verheven talent de menigte begeesterde, en die eindelijk al die glorie verliet om zich in de harde kloosterpij te kleeden en alleen de gewijde muziek te beoefenen. De tweede is niet minder in stille bewondering voor het heerlijke spel verzonken. Het geheele tafereel bloeit en doet denken en droomen.

Zeepblaaskens.

Een lief, frisch en recht kinderlijk tafereel! Zuster laat aan de kleine zeepblaaskens maken, en zij zelve bewondert de prachtig gekleurde bollen, die weldra in de lucht bersten en weggaan, al evenzeer als de kleine. De hond staat er ook in bewondering voor; alleen de pop schijnt zich aan al die vergankelijke weelde niet te storen. Ze laat zich als moedwillig aan de rechterhand der kleine voortsleepen. Dat lief spel doet u, groote geleerden en politiekers glimlachen? Doch gij ook, hoe geleerd en machtig, maakt zeepblaaskens gelijk het kind. Gij blaast wetenschappelijke stellingen in de hoogte, heer docter, die een oogenblik het oog des publieks betooveren, en weldra bersten en vergaan omdat de gezonde reden ze doet uiteen spatten; gij, minister, maakt kleurige ontwerpen en plannen, die dikwijls zoo korten tijd schitteren als het zeepblaaske van de kleine. Wij zijn en blijven in alles, en met slechts verandering van werkkring en omstandigheden, kinderen, en stipt genomen loopt de geleerde gelijk de minister in kinderschoenen!

De iguanodon.

Het geraamte van dit dier uit den voortijd, heeft sedert eenige maanden in het museum van Brussel, een talrijk publiek uitgelokt, en geen wonder! Niet alleen de kolossale grootte, maar ook de zonderlinge vorm van dit dier verdient de aandacht, te meer daar het geslacht in Europa uitgestorven is en er hier zelfs geen schijn meer van bestaat. In Zuid-Amerika vindt men de iguana, die in zekere opzichten met de iguanodon overeenkomst heeft.

Dit hooger genoemde dier, waarvan wij vroeger eene teekening meêdeelden, is met rijk - glanzende schubben bedekt, leeft op de boomen op den oever der Zuid-Amerikaansche stroomen en bereikt niet zelden de grootte van een manspersoon. In de boomkruinen gezeten, die somtijds met sierlijk loof, met bloemen en vruchten bedekt zijn en bestraald door de heerlijke zon van het zuiden, vermengt zich de kleurenglans van het dier zoodanig met die van boom, bloem en zon, dat het voor het oog niet te onderscheiden is. Daarbij heeft de iguana de hoedanigheid, even als de cameleon, dat het dier zijne glanzende kleuren kan doen verdwijnen.

De eerste iguanodon werd gevonden in 1832 door een Engelschman, sir Gedeon Mantell; hij vond de beenderen in eene steengroef van het graafschap Suffer; doch de herbouwing van dit wonderlijke dier gelukte slechts later door den engelschen ontleedkundige, Richard Owen. Eens de herbouwing gevonden en de aandacht op het dier ingeroepen, vond men andere geraamten, zoowel in ons werelddeel als in Amerika; niet allen waren echter volledig.

In het jaar 1878 ontdekte men in den omtrek van Bernissart, tusschen Bergen en Doornik, op eene diepte van 300 of 400 meters, een aantal gebeenten van iguanodons; men rekende het getal exemplaren op 23, met welker opgraving de heer Depauw, preparator van het Museum van natuurlijke historie te Brussel, belast werd. De gebeenten werden, alvorens losgemaakt te worden, met eene scheikundige oplossing bevochtigd ten einde ze meer vastheid te geven, en dank aan deze bewerking werd het werk goed voltooid.

De lengte van den neus tot het einde van den staart, beloopt 9½ meter, en indien het dier recht stond, zou het 4 meters en 36 ctm hoog zijn. Betrekkelijk het geheel is de kop klein; de oogenholten zijn van gemiddelde grootte en in verticale linie, eenigszins langwerpig. De hals bevat 10 wervels, de rug 24, de staart 51: deze laatste meet 5 meters.

Bij eene verdere beschrijving zou onze lezer niet veel winnen; indien hij Brussel bezoekt, hij trede het Museum binnen en hij zal er zich verlustigen in het naspeuren van den zonderlingen bouw van het dier, dat voor eeuwen reeds verdween van onzen bodem en dat zijne bestemming reeds vervuld had. De groote omwentelingen in onze aarde, slokten eenige van die exemplaren in, Om ons na eeuwen te kunnen leeren wat er destijds in de schepping voorviel.