De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 137]

[Nummer 18]

Onze gravures.

In de hut op de Alpen.

Wij zijn de hooge Alpen opgeklommen - doch wij, ongelukkiglijk, niet: aan dien flinken jongen man, vergezeld van twee inlanders, is dit geluk te beurt gevallen. De prachtige vergezichten, die zich ten alle kante voor zijn oog opdeden, hebben toch niet belet dat de vermoeidheid zich van hem meester maakte en hij met een gelukkig gevoel eene dier hutten bereikte, die hier en daar den opklimmenden weg vervroolijken.

in de hut op de alpen, naar f. defregger.

Daar vindt hij een stuk brood, kaas, een dronk melk, en het vriendelijk gezicht van een meisje, dat, al leeft het een goed deel van het jaar schier afgezonderd van de menschen, recht vroolijk weet te zijn. Hoe! de hoed van den reiziger draagt geen veer, geen blad, geen bloem? Hij is niet versierd met een dier alpenrozen, die zoo lieflijk op de hellingen bloeien?

De jonge man ziet de bewerking der kleine Flora, of bloemengodin der Alpen, met belangstelling aan en belooft wel de kleurige trofee op den hoed te zullen houden, zoolang dat zij er verdroogd en verdord zal afvallen.

De groep is sierlijk geteekend; de personen zitten in waarheid, zijn uiterst aandachtig en drukken juist die denkbeelden uit welke hen moeten bezig houden. Het tafreeltje is recht meesterlijk; doch wij zouden die planken willen zien openbreken om een frisch en levendig gezicht in de vrije natuur te kunnen genieten.

[p. 138]

Gezicht op de Adria.

Wij bevinden ons in een der heerlijkste gouwen van ons werelddeel, niet alleen onder oogpunt van land-, maar ook onder dat van watergezicht. Immers als men lang genoeg door gebergten gereden heeft, komt men eensklaps aan zee en verheft zich voor het oog het kasteel van Miramar, zoo schilderachtig van ligging, zoo grootsch van opzicht, zoo rijk aan smartelijke herinneringen.

‘Miramar,’ roept een reiziger uit, ‘die naam alleen is reeds eene poëzie.’ En inderdaad, als men in de geschiedenis van den ongelukkigen Maximiliaan terugkeert, is daarin meer dan eene bladzij te vinden, die tot een ingrijpend treurspel aanleiding zou kunnen geven. De pracht hier, de ellende ginder aan den overkant der zee; de keizerlijke grootheid, den smadelijken dood van den keizer, de zinneloosheid van de keizerin - dat alles zijn episoden, die het hart van pijn en smart doen ineen krimpen.

Miramar beschrijven, zegt de reiziger, is eene onmogelijkheid. ‘Wie beschrijft Beethoven's vierde symphonie?’ 't Is een wezenlijk paradijs, rijk aan prachtige vergezichten, aan kleuren en geuren; en men begrijpt niet hoe een prins, die daar gelukkig had kunnen leven, zich, om eene keizerlijke grootheid, in eene vreemde wereld ging verderven.

Wij hebben vroeger het kasteel van Miramar aan onze lezers voorgesteld; vandaag geven wij een denkbeeld van de landstreek die hetzelve omgeeft.

De ezelstraf in de middeleeuwen.

Het middeleeuwsch wetboek bevat een aantal straffen, die in onze dagen ten eenemale zijn verloren gegaan, en die wij enkel als curiositeiten, als uitdrukking van de zeden des tijds toen zij in voege waren, beschouwen. Niet alleen ieder land, maar iedere stad, heeft dergelijke historische herinneringen, die zich in den nacht der tijden verliezen en zich zeer lang, enkel op de traditie, hebben recht gehouden.

In onze kempische dorpen bestond ‘het ploegspannen,’eene straf, welke toegepast werd op degenen, welke zich veroorloofden hunne vrouw te mishandelen. Dr. Snieders, in een zijner eerste werken, heeft die volksstraf zeer geestig en dichterlijk beschreven, en zóó diep was dit barbaarsch gebruik bij 't volk ingeworteld, dat dertig jaar geleden de bewoners van zeker gehucht in Noordbrabant, nog dreigden die straf op een baldadig echtgenoot toe te passen. Zonder de waarschouwing van een verlicht burgemeester, had men buiten allen twijfel de bedreiging uitgevoerd.

In Duitschland bestond de ezelstraf en wij zien ze hier toegepast, niet op een brutalen man, maar op eene helleveeg, die haren echtgenoot meer dan een pijnlijk uur heeft doen ondergaan. De ezelstraf bestond hierin dat de Xantippe op eenen ezel geplaatst en door het toegestroomde volk, huilend, tierend, lachend en spottend door de straten geleid werd.

Er werd aan die straf een zeker officieel karakter gegeven, want de ambtman las het vonnis af, en hellebardiers hielden het juichende volk in bedwang. De stroom is echter zoo groot op het geestige tafereel, dat hij dreigt al wat tegenstand biedt, te breken. Eens den dam gebroken, zal men de booze vrouw omringen en haar de meest duivelsche spotternijen toewerpen - en zij, zij zal, op den ezel gezeten, dit alles moeten onderstaan.

Overal, in huizen, open deuren en vensters, op hoeken en puien wacht men de Xantippe af; de vrouwen lachen en kwetteren het hardste, en willen niet gelooven, dat op haar, wie weet hoe spoedig! het hodie mihi, eras tibi kan toegepast worden. Wie weet inderdaad of dit of dat vroolijk gezichtje, dat nu het tooneel lachend gaêslaat, binnen eenigen tijd ook niet op den ezel rijdt!

Kleine voeten der Chineesche vrouwen.

Het is zeker dat de mode ons meer dan eens dingen oplegt, die op verre na niet met ons schoonheidsgevoel overeen komen; maar zeker is de mishandeling, die men de voeten der chineesche vrouwen doet ondergaan, wel de meest stootende van allen.

Men weet dat hoe kleiner de voet bij eene chineesche dame is, hoe meer zij als voornaam, als eene schoonheid aanzien wordt en dus meer kans heeft om fortuin te maken. Om daartoe te geraken mishandelt, verminkt men de voeten der vrouwen zoodanig, dat deze voor haar leven lang schier het gebruik daarvan moeten missen.

Het verminken der voeten, dat wij op onze laatste bladzij voorstellen, is juist niet gansch China door gebruikelijk. In het weelderige en rijke zuiden is het echter de regel en een teeken van voornaamheid, zoo als wij hooger zegden. In het noorden, onder ander in Peking, is dat verminken minder in voege, deels om het doorgaans heerschende gebrek en ook om het samenwonen aldaar met andere natiën.

In alle geval, hoe kleiner de voet is, hoe meer aanzien de jonge dame te wachten staat, en de kleinheid van den schoen der dochter is het voorwerp, waarop de koopprijs, wij zouden zeggen de bruidschat, bedongen wordt. Den strompelenden gang der vrouw, ten gevolge van het verminken, vindt de Chinees bijzonder schoon, 't Is in de hooge standen in China ook zeer onfatsoenlijk naar de voeten van de voorover gaande dame te zien, of in een gezelschap over de voeten eener dame te spreken.