De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 97]

[Nummer 13]

Onze gravures.

Het kasteel van Corroy.

De provincie Namen is rijk aan schilderachtig gelegen kasteelen, ofschoon er velen allengs in puin vallen of in eenvoudige hoeven worden veranderd. Bij Gembloux ligt, onder ander, het kasteel van Corroy, te Corroy-le-Château. Men ziet het wel aan hetgeen onze gravuur ervan weergeeft, dit kasteel was in de dagen van zijnen bloei vooral belangrijk. Het had dan ook in de midden-eeuwen zijne bijzondere heeren, zoo als overigens vele burchten.

het kasteel van corroy.

In 1693 werd deze heerlijkheid, door Karel II koning van Spanje, tot graafschap verheven en dit ten voordeele van Florus Lodewijk van Nassau, baron van Warcoing. In die dagen genoot dit kasteel zijne dagen van adellijken bloei. Het ging bij erfenis en anderzins in verschillende handen over en is thans de eigendom van eene adellijke familie de Trazegnies.

Met zijne torens, grauwe muren, breede gracht, steenen brug op bogen rustend, draagt Corroy nog gansch zijn aloud karakter en getuigt van de macht des adels in vroeger dagen.

Gelukkige toekomst.

De dagen toen de kaartlegsters in de straat bloeiden, en de goede en lichtgeloovige menschen het hoofd vol dwaasheden staken, zijn voorbij. Een klein policie-reglement heeft meer gedaan dan alle goede raad. Die verandering is zeer gelukkig, want de behendige bedriegsters hebben door hare zoogezegde voorspellingen meer dan een jong meisje, meer dan eene onbedachte moeder - kortom, meer dan een huisgezin in ramp en wee gebracht.

De schilder en de dichter mogen die wezens dan ook nog zoo jong en aantrekkelijk voor

[p. 98]

stellen, zij zijn in waarheid eene schande voor de beschaving, voor de verlichting in onze XIX^e eeuw.

Denkt echter niet dat de waarzegsters teenemaal verdwenen zijn! Te Parijs en te Berlijn, in die steden welke er op roemen de lichtpunten van onzen tijd te zijn; te Brussel zelfs, heeft de waarzegster de straat verlaten om zich in eene gemeubeleerde kamer te vestigen en daar haar bedriegelijk werk voort te zetten.

Voor een dergelijk huis ziet men 's avonds niet zelden een rijtuig stil houden, steelsgewijs eene gesluierde vrouw uitstappen en zoo heimelijk als mogelijk naar boven schieten, om daar uit de kaarten het geheim der toekomst te leeren, haar bekend gemaakt door een schepsel zonder eer, zonder eenig gezag, zonder eenige wetenschap.

Verwonderlijk, die vrouwen, soms uit de rijke wereld, willen niet gelooven aan een hooger wezen, aan eene hoogere macht; zij schaterlachen met de verklaringen, waarin duidelijk een goddelijk wezen spreekt, maar zij gelooven aan eene bedriegster en aan het toeval in de domme kaarten.

Het bedrog was nog te verdragen in de straat en gepleegd door eene jonge Boheemster, die men met een eent afschipperde; maar het wordt eene wezenlijke maatschappelijke en huiselijke ramp, nu het zich als eene vaste nijverheid vestigt.

Te Parijs en te Berlijn kondigen die onbeschofte bedriegsters zelfs hare ‘consultatiën’ in de dagbladen aan, even als een dokter of een advokaat, en men staat verwonderd als men personen van gezag hoort verklaren, dat zij dergelijke vrouw geraadpleegd en zij bevonden hebben, dat hare voorspellingen waarheid werden. Het toeval had enkel, natuurlijk, die voorzeggingen gediend.

Overigens, het bijgeloof is eene kwaal die vele menschen, zelfs groote geesten, aankleeft. Napoleon I was er niet vrij van en hij heeft, zegt men, eene beruchte waarzegster Lenormand over zijn toekomstig lot geraadpleegd; doch aan hun eenvoudigen catechismus gelooven velen van die groote eesten niet!

Het figuurtje van Vernet-Lecomte maakt ons echter niet erg lastig; het is, onder kunst opzicht, zeer aantrekkelijk, ofschoon zeer oud van onderwerp.

In de herberg.

Wat is het koffiehuisen herbergleven in een paar eeuwen tijds veel veranderd! Men vergelijke slechts de schilderingen, dje men in de XVI^e, XVII^e en XVIII^e eeuw maakte van de toenmalige herbergen, en men zie wat deze nu in onze dagen geworden zijn. Toen waren hetmeestal donkere en niet heel aantrekkelijke kamers, die tot haar doeleinde gebruikt werden gelijk zij waren; nu zijn het wezenlijke tooverzalen geworden, die eene pracht ten toon spreiden, waarvan zich onze goede voorvaders geen denkbeeld zouden kunnen maken.

Als onze grootvaders, en die zijn toch maar uit het midden der voorgaande eeuw, eens terug kwamen en het hun in het hoofd speelde om nog eens, uit verveling, naar de herberg te gaan, zoo als zij dit in hun leven deden, zouden zij verwonderd staan indien zij voor de afspanning de roodbonte os, of de groene otifant stil bleven, waar zij vroeger een pot of pint bier dronken.

In plaats van een zwart gegeveld huis met lage deur en kleine vensters, door ijzeren staven gebarrikadeerd, zouden zij nu een groot huis, met hooge spiegelruiten zien oprijzen en in eene taal, die zij niet verstaan, op den gevel den naam lezen van den drankwinkel.

Deze heet niet meer ‘herberg’ neen! men zegt. Café ofschoon er niet meer koflie geschonken wordt, dan er nu uit onze pen druppelt; ook heet men dien winkel wel eens taverne, niet omdat onze over-over-oudjes taveerne zegden; maar omdat deze of gene naäper dit woord uit den Vreemde heeft meêgebracht. Ook zou grootvader er wel eens kelder te lezen krijgen, ofschoon men de zaal veeleer zolder zou moeten noemen, zoo hoog is zij gelegen; maar dat woord is ons ook overgewaaid uit het land der moffen - en wij, Vlamingen, wij zijn zoo dwaas dat wij alles gretig van de vreemden aannemen, al is het nog zoo zot, en vergeten dat het ons, in onze eigene taal, aan geen benamingen ontbreekt.

Maar wat zou onze achtbare grootvader, met staartpruik. en driekantig hoedje, met breeden tierentijnen frak aan en knoppen als patakons zoo groot, verstomd staan als hij binnen trad. Hoe! die groote zaal met spiegels en nog spiegels, met schilderingen op plafond en muren, met groote blinkende luchters, zou eene herberg zijn? Wel! in zijnen tijd was een prins zóó niet gelogeerd; en als groolvader bij avond de London-taverne, de Café Mille Colonnes, de Germania-bal, of wat dan ook, bezocht, zou hij achteruit deinzen, verblind door het licht, vol eerbied voor de hairbossen der majestueuze kellners en garcons, en zich afvragen of hij, eenvoudige burger, aan die schoone heeren wel een glas bruin bier zou durven bestellen!

Eene slaapplaats te Sanghai.

Als wij die slaapplaats zien, die wonderwel op een boekenrek, of broodplanken in een bakkerswinkel, of ook wel op eene oude romeinsche begraafplaats gelijkt, moet men bekennen dat de chineesche werklieden niet zeer moeielijk zijn en zij, na een harden arbeid, wel eene betere ligplaats zouden verdienen.

Dat is zeker waar, doch ‘die niet en weet, die niet en deert’ zegt het vlaamsche spreekwoord en de chineesche arbeider is niet beter gewoon. Overigens hij kan zich met weinig behelpen, werkt goedkoop en is onvermoeid als het eigenbelang hem aanprikkelt.

Te Sanghaï, eene stad met vele europische instellingen en eene haven, waar een kolossale handel gedreven wordt, vindt de arbeider niet alleen druk werk aan de haven, bij het lossen en het laden der schepen; maar ook wordt hij gebezigd aan het fabriekaat van allerlei weefsel, die wij hier in Europa bewonderen.

Het dierlijk leven van den arbeider is verre van aanbevelenswaardig te zijn. Na zijn dagwerk trekt hij naar de vuile en afzichtelijke kroegen, waar hij zich met een voor ons niet zeer aptijtelijk eten tevreden stelt en 's nachts vindt hij zijne rustplaats in die rekken, waarvan wij onze lezers eene trouwe afbeelding meedeelen.