De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 89]

[Nummer 12]

Onze gravures.

Eene aanhouding.

De schilderij van den heer Lambeaux bevond zich in onze tentoonstelling. Zij stelt een tooneel voor opeen der Antwerpsche markten, waar een kramer, aan wiens gekromden ueus men den jood herkent, door de policie wordt vastgegrepen en naar het kommissariaat van policie gebracht. De flinke gendarm die Abraham, Nathan of Isaäc bij den arm houdt, moet zich bij toeval ter plaatse hebben bevonden en op deze of gene manier gerekwireerd zijn, want gewoonlijk zou no 13 dat werk alleen afdoen.

eene aanhouding, naar lambeaux.

Nathan, die door de omstanders luidkeels beschuldigd wordt, verdedigt zich. Nah, hij is immers zoo onschuldig als een pas geboren kind! Hij heeft niets, niets wat niet zijn bloedeigendom is, niets! Dit belet niet dat men den braven en eerlijken. Nathan naar het policiebureel brengt, en als de knaap zich dan nog niet van het gestolen voorwerp zal hebben ontmaakt, zal hij kennis maken met de traliën.

De mosselkoopman.

Een tooneel in de straat, zonder de minste poëzie! De mosselkoopman komt met zijnen wagen in de achterbuurt, roept luidkeels zijn ‘keepelee’ De huismoeders komen te voorschijn met pot en pan, doch de straatrakkers vinden, het kooksel nutteloos en slikken de mossel ruw uit de schelp. Er is waarheid in het tooneel; maar is de keus van het onderwerp wel in overeenkomst met al de vereischten van de kunst? Is de schikking wel van dien aard dat ze de nieuwere streving der kunst zal doen winnen in de genegenheid van strenge kunst-kritiekers? Ons dunkt van neen. Realismus, ja; maar elke beweging, elke figuur, die men ontmoet, vormt geen onderwerp, bevat niet die aantrekkelijkheid welke eene schilderij vraagt, vooral als de uitvoering dikwijls beneden alle kritiek is, zoo als tegenwoordig meer dan eens gebeurt. De keuze daargelaten, is het tafereel

[p. 90]

van den schilder waar voorgesteld, en dit moet nog duidelijker voorkomen op de schilderij, als de kleuren deze verhoogen. De mosselkoopman is een type, de volksvrouw met hare grove en mannelijke gelaatstrekken is dit niet minder.

Hartsgeheimen.

De talentvolle schilder Burgers levert fijn getoetste tafreeltjes, nietigheden als onderwerpen, zoo gij wilt; maar die toch altijd belangrijk zijn door uitvoering en door welgeschikte bijhoorigheden. Ditmaal is het weer een elegant jong meisje, dat zich op een sierlijk balcon, 't welk rijkelijk voorzien is van allerhande kostbare planten, verwijderd heeft, om achter hare zonnescherm, een klein... briefje te lezen.

Niemand schijnt te mogen weten wat er in dat briefje te lezen staat, zelfs niet de nieuwsgierige musschen op het dak, die het vóór den tijd zouden kunnen uitbrengen.

Op den achtergrond heeft de kunstenaar de stad laten zien, om te kennen te geven dat het wantrouwige jufferke zoo hoog mogelijk is geklommen, om te gaan onderzoeken wat net geparfumeerde briefje haar wel zou kunnen vertellen. Gelooft zij het geschrevene? Waarschijnlijk. Doch zal zij blijven gelooven? Zeker niet. In het leven komen ons zooveel schoone beloften toegevlogen, dat men weldra bemerkt hoe weinigen daarvan eene blijvende waarde bezitten!

Eeden in geparfumeerde briefjes geschreven zijn dikwijls niet meer dan beloften, die aan het duinzand worden toevertrouwd, een windviaag of golfslag en het geschrevene is uitgewischt. Dat gelooft de jeugd niet, daarvan is men in later tijd totaal overtuigd.

Dit sierlijk schilderstuk is door de bewonderenswaardige Peinlure-Bogaerts nagebootst en andermaal mag men zeggen dat de nabootsing, voor het oog, op gelijke hoogte staat met het origineel. Iedere penseeltrek dien de schilder in zijn elegant tafereel legde, is door de Peinture weergegeven en het zal andermaal een wezenlijk sieraad zijn voor onze salons en kamers.

Een briefdrager in de landes.

In het zuidwestelijk gedeelte van Frankrijk, langs de kusten van de monding der Adour tot aan de Gironde, strekken zich de dorre heivlakten uit, welke een les landes noemt en die, evenals onze Kempen, meer dan eenen dichter treffende beschrijvingen hebben in de pen gelegd. Die overgroote vlakten leveren voor den reiziger meer dan een gevaar op, omdat de bodem er moerassig is en de bewoners er zeer zeldzaam zijn.

In den winter is een groot deel van deze landes een wezenlijk Siberië; in het voorjaar schiet een deel derzelve onder water en levert het aanzicht op van een uitgestrekt meir, dat ver gelegen zandheuvels of duinen tot grens heeft.

De bewoners van deze vlakten hebben de gewoonten aangenomen op stelten te loopen. De stelten zijn daar eene noodzakelijkheid, en de gewoonte heeft er de bewoners zoo eigen mee doen worden dat zij er een bewonderenswaardig snel gebruik van weten te maken.

Niet alleen loopt hij, die eene reis in den omtrek moet doen, op stelten, maar de herders hoeden het vee op stelten, de jager loopt op stelten en de briefdrager pikkelt met eene verwonderlijke snelheid op stelten over de vlakte heen om de brieven, die voor de daar wonende Robinson's Crusoe bestemd zijn, ter hand te stellen.

Die briefdragers zijn gekleed in een blauwen. kiel met rooden kraag, blauwe klak met rooden band. Onze gravuur stelt een dergelijken post bediende voor, op het oogenblik dat hij eenen brief aan eenen schaapherder overhandigt, die er ook tamelijk primitief uitziet in zijnen schapenvacht.

De herder vergroot het evenwicht op zijne stelten door een derde houten been, of beter gezegd stok. Op zijne stelten voortgaande breit hij of doct hij eenig ander handwerk, en dit zoo vrij als wij, die ons met onze beenen vergenoegen.