De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 57]

[Nummer 8]

Onze gravures.

Paarden aan den drinkbak.

Terwijl wij, eene gansche groep vrienden, van Blankenberghe uit, dwars door het schoone kustland, naar Zeeuwsch-Vlaanderen gingen, kregen wij allengs den voorsmaak van Holland, zijne weiden, zijn vee en zijne paarden, die in de vrije natuur ronddwalen, gelijk de mustangs in de prairiën van het Westen.

't Was een mistachtig weer; nu eens hadden wij regen, dan weer scheidden de wolken vaneen en een zonnestraaltje verlichtte den omtrek, alsof dat straaltje ons aan den blijden zomer wilde doen denken, die helaas! reeds zoo ver vervlogen is, terwijl het najaar ons uit het badleven naar onze winterkwartieren terugroept.

paarden aan den drinkbak, naar g. kock.

Langs den weg was een drinkbak gemaakt, waar de paarden in de weide van tijd tot tijd nunnen dorst kwamen lesschen. Op gegeven oogenblik kwamen zij, niet een voor een, neen, zij kwamen allen aangedraafd en verdrongen zich aan den bak, om het frissche water op te slorpen, zoo gulzig dat de heldere droppels van hunnen bek afliepen.

Voorzeker heeft Kock, de talentvolle schilder, zijn levenslustig tooneel niet in ons weelderige Vlaanderen gezien; doch het tooneel is overal hetzelfde en het is in alle geval door hem meesterlijk voorgesteld. Het kwam ons te binnen, toen wij het in natuur zagen weergegeven op onze gezellige wandeling.

Landschap in het Javaansche laagland.

Java, zegt de Beauvoir, is zijne belangwekkende reisbeschrijvingen, is het paradijs der wereld, en de schrijver der reizen in Batavia, welke wij verleden jaar meedeelden, zegt dit niet minder. God heeft als het ware het meeste van ziinen rijkdom op dat eiland uitgeschud. Het land heeft eenen plantengroei, zoo rijk en weelderig dat geen gewest der wereld daarbij schier halekan, en nergens zou de schilder zooveel natuurschoonheden vinden als daar, in die landstreek, opgestapeld zijn. De duitsche schilder Göring levert ons eene bladzij uit zijne portefeuille, die veel aantrekkelijkheid heeft.

Een zomeravond in Lucern.

Lucern, in het dichterlijke Zwitserland, is voorzeker allerprachtigst gelegen aan den boord van het meer. Sommige touristen zijn het niet

[p. 58]

eens, of het meer van Geneve ot het Vierwaldt- stättermeer het dichterlijkst is? Onverschillig, beiden zijn schoon en wie de kaai van Lucern gezien heeft, bij een heerlijken zomeravond, wanneer duizenden lichten ten allen kante, met lange vuurpijlen in het water weerspiegelen, zal dit prachtig natuurtafreel nooit vergeten. Vóór den reiziger ligt het effen watervlak en verder het zacht wegsmeltend bergland, terwijl links en rechts de Rigi en de Pilatus zich verheften, de twee reusachtige Alpengebergten. Wat de stad zelve betreft, deze is recht schilderachtig en rijk aan kunstschatten.

De koekoek.

Die vogel, ofschoon in onze streken thuis, laat zich weinig zien; hij verbergt zich in de donkere kruinen der boomen of in het kreupelhout. Veel zonderlinge vertelsels zijn over den koekoek in omloop; zoo zegt men dat hij des winters in een roofvogel, en wel in eenen sperwer, veranderd wordt: de waarheid is dat de koekoek een trekvogel is, in april verschijnt en reeds in augustus weer verdwijnt. Men vindt hem heel Europa door, in een groot deel van Azië, in het noorden van Afrika, gelijk in Indië. Zijn voedsel zijn hairige rupsen, vlinders, torren en andere insekten van dien aard. Al wat zijnen maag niet verteren kan geeft de vogel weer op, in den vorm van eenen bal; de haren dezer rupsen blijven nochtans aan de maag van den koekoek kleven, hetgeen heeft doen gelooven, ten onrechte dat zijne maag met haren begroeid is. Nog denkt men dat de koekock maar één ei legt; integendeel het wijfje legt van vier tot zes eiers, en legt deze in verschillende nesten van andere vogels. Het weet die nesten met veel doorzicht te kiezen. Bij voorkeur plaatst het die eiers in nestjes met een engen toegang, zóó eng dat men niet kan begrijpen hoe het diertje ze daar binnen krijgt. Men wil dan ook dat het wijfje van den koekoek, die eiers in haren bek draagt. Het ei is wel is waar klein, doch de vogel, die door de vreemde moeder wordt uitgebroeid, is groot en hij is een wezenlijke slok-op in het nest zijner pleegbroeders en zusters. De koekoek is een hartelooze deugniet als gij wilt; doch voor den mensch, voor den landbouwer, is hij een nuttig dier. Wat hij aan ongedierte vernielt is ongeloofelijk en ook als dat ongediert verdwijnt of herschapen wordt, gaat de vogel, onder andere luchtstreken, zijne jacht voortzetten.