De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 33]

[Nummer 5]

Onze gravures.

Rotsen van Marche-les-Dames.

Boven Hoei, in het fransch Huy, geniet de reiziger een bewonderenswaardig natuurtafreel. In de verte ziet men het stedeke Andenne, voorheen de zetel van het kapittel der kanonikerssen, door de H. Begga, dochter van Pepijn van Landen gesticht, vandaag slechts bekend als fabriekstad, grootendeels gesticht door den ieverigen Cockerill, die reeds voor 1830, een zoo werkzaam deel nam aan het nijverheidswezen in België.

rotsen van marche-les-dames.

De stichting der H. Begga dagteekende van de zevende eeuw; in 1785 werd die grijze en allezins eerbiedwaardige instelling door den ‘kos-ter van Weenen’ door keizer Joseph, die er van hield alles in ons land om te werpen en niets op te bouwen, bij het kapittel van Moustiersur-Sambre gevoegd en de twee gemeenschappen moesten te Namen in het klooster der Geschoeide Karmelieten verblijven.

Marche-les-Dames ligt op den rechter-oever der Maas, tegenover Andenne. Onze gravuur geeft er een juist denkbeeld van de rotsen. Marche-les-Dames is een dorp, waar in vroeger eeuwen de abdij bestond, gesticht voor adellijke vrouwen, wier echtgenooten naar het H. Land vertrokken waren. Daar sleten zij de jaren van afwezigheid in het gebed.

Degenen der vrouwen, die het geluk hadden haren echtgenoot te zien terugkeeren, namen weer bezit van hare kasteelen; die welker man gesneuveld was, bleef in het klooster en toen dit refugiehuis eindelijk abdij geworden was, namen de daar verblijvende kloosterlingen den regel van den H. Bernardus aan: dit gebeurde in 1301.

Marche-les-Dames bezit eene schoone ogivale kerk, die van de 14e eeuw dagteekent en men merkt daar nog een aantal grafsteenen op, die met de wapens der overledene riddervrouwen versierd zijn.

Die weinige regelen wcrpen een helder licht

[p. 34]

over de samenleving, het bestaan van ridders en vrouwen in de middeteeuwen en zouden den dichter en historieschrijver meer dan eene belangrijke bladzrijde kunnen ingeven.

Aan legenden en traditiën is deze landstreek zeer rijk en de vrouw treedt, in deze overleveringen, in een heerlijk kristen daglicht op.

In het atelier.

Wij herinneren ons den gelukkigen tijd toen wij, na het drukkehd bureelwerk, onze uitspanning zochten en vonden in het atelier van nieer dan een kunstenaar en daar, onder het Wegdampen eener cigaar, het drinken van een tas koffie met het onmisbare glas cognac, over de kunst, haar verledene en hare toekomst filosofeerden. Heerlijke tijd, vol poëzie, vol begoocheling, vol van eene roemvolle toekomst! Het schijnt wel dat onze duitsche broeders diezelfde genietingen weten te waardeeren. Immers, de gravuur stelt ons zoo'n partijtje voor, in een rijk en wild gestoffeerd werkhuis.

De ongelukkigen.

Hoe komen dat dozijn ongelukkigen bijeen? Wij bevinden ons aan den ingang van een bureel van weldadigheid. Al wat men daar ziet, is - lijden. Geen enkele straal blijdschap tintelt in die kamer, en het woord dat men er hoort zal wel niets anders zijn dan eene lange klacht. Het tafreel is wel geschikt om te treffen en hij, die er koel bij blijft, is niet waardig Kristen genoemd te worden. Hier, in elke plooi van het kleed, in elke groef van het gelaat, leest men de woorden, die de dichter aan den rijke toericht: ‘Wie den arme geeft, leent aan God.’ Jammer, dat de spreuk, in onze eigenbaatzuchtige samenleving, zoo weinig gehoord wordt.

De leguane.

Die soort van kruipdieren bemachtigen hunne prooi op de boomen en elders; zij bemeesteren met veel behendigheid de kleine dieren, die zich onder hun bereik bevinden. De leguane leggen witte eiers, ter grootte van een duivenei, welke door de zonnewarmte in het zand of in dorre Haêren, uitbroeien. Het vleesch van de leguane, alsook de eiers, worden als een fijn gerecht beschouwd.