De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 25]

[Nummer 4]

Onze gravures.

Aan boord.

Het is in het sezoen der reizen. De scholen, de gestichten van allen aard, in het overige van 't jaar zoo levendig als bieënkorven, zijn op dit oogenblik ledig en verlaten en met hunne opene en gapende vensters schijnen zij de schoollucht te willen laten wegdampen. De hommelende, maar niet altijd werkzame bieën - anders gezegd schooljongens - zijn verre weg gevlogen, en thuis gekomen schijnen zij hunne liefde tot uitspanning aan hunne oudjes meê te deelen.

aan boord, naar poirson.

Hier gaat men naar zee, daar stoomt men naar de bergen, verder naar de rotsen: hier klinken de woordjes Oostende, Blankenberghe, ginds Valkenberg, Amsterdam, elders Luxemburg, de Kempen, de laatste met hare eindelooze heivlakten, donkere dennenbosschen: - kortom, overal vindt men de noodwendigheid om eene andere lucht in te ademen.

Dat is voornaam - zal men spottend zeggen - ja, dat schijnt zoo; maar is de zucht naar uitspanning, welke zoo algemeen wordt, niet een rechtstrecksch gevolg van ons koortsachtig leven, van de behoefte, die wij in ons gevoelen, om de stoffelijke zorgen eens af te schudden, ten minste voor eenige weken?

Op de plaat, die wij hieronder den lezer te zien geven, zijn wij aan boord van eene elegante stoomboot - wij lezen de Fanny - welke voor high-life met al het comfortable werd ingericht dat men bedenken kan. Men ziet aan de opgerichte tafel, aan de toiletten der dames en heeren, aan de honden die de familie vergezellen, dat wij hier aan boord zijn van eene prinselijke, eene vorstelijke jacht.

De zon schijnt helder, de hemel is klaar, eene bries waait over de watervlakte; nog een oogenblik en de vlag zal in den top van den mast klapperen, en wie weet of het kanon niet over de vlakte dreunen zal om deze of gene voorbijsnellende jacht te begroeten.

Al die pracht wekt bij ons niet den minsten naïever op. Zoo vorstelijk droomen wij onze vacantie niet en terwijl de Fanny de golven klieft, trotsch als een godengevaarte, verlustigen wij ons goddelijk in het lommer der bosschen,

[p. 26]

die boven ons hoofd ruischen en frazelen, zonder ooit duidelijk te zeggen wat zij ons willen vertellen en wij herhalen het spaansche spreekwoord, door Constanter in het oud-nederlandsch overgebracht: het is den rycksten die er leeft, die zich vernoegbt met 't geen hy heeft.

Voor den schilderezel.

Een idialist is hij niet, de schilder die daar voor den ezel zit! Neen, 't moet een realist zijn; maar gewetensvol werkt hij, dat ziet men klaar aan de houding die hij heeft aangenomen; dat ziet men ook aan het atelier, waarin hij zich bevindt. Misschien is het de schilder zelf die zich daar zoo heeft afgemaald? Wie weet!

Het koninklijk kasteel van Cintra.
(Portugal.)

Het koninklijk paleis van Cintra in Portugal draagt op meer dan eene plaats, het karakter van de moorsche beschaving en brengt ons tot de overtuiging dat Juan I niet het paleis bouwde, maar integendeel het gebouwd vond en slechts tot zijn gebruik schikte. Overigens, al de opvolgende eeuwen hebben haren stempel op dit gebouw achtergelaten; al de koningen, die na elkander regeerden, lieten er prachtige maar ook droevige herinneringen, al zou het slechts die zijn van Alfonsus VI, die, na een schandelijk proces, daar zijn leven in een eng hok het overige zijner dagen sleet.

De Chineesche jonk te Amsterdam.

Wie Amsterdam bezoekt zal in de chineesche jonk willen varen, daar een tas thee drinken, om ten minste zich eens voor eenige minuten te recht in China te kunnen droomen. Ziehier hoe een collega van een geïllustreerd hollandsch blad zijn bezoek op de jonk beschrijft:

Op den kant stond een soort van paviljoentje, waarin een Chinees in gezelschap eener nette jonge dame gezeten was achter een tafeltje, waarop een veflakte doos en een duitsche roman. De Chinees knikte vriendelijk met zijn smalle, schuine, glinsterend zwarte oogen, reikte ons uit zijn doos elk een geel kaartje over en verlangde daarvoor in het duitsch 50 cts de persoon. Zelfs mijne kaart als journalist, die mij anders alle deuren opende, vermocht mij niet te ontheffen van dezen cijns aan den zoon van het Hemelsch Rijk.

‘Hoe aardig! hoe pikant!’ riepen de dames, die de loopplank reeds over en aan boord gestapt waren. De voorplecht, te klein om het heele gezelschap te bevatten, deed zich voor als het portaaltje van het drijvend huisje en was omgeven met eene balustrade vol verguld en gekleurd snijwerk. Overal stootte men het hoofd tegen lantarentjes en kwastjes, overal krioelde het van grillige ornementen, beeldjes en chineesche snuisterijen; maar de roef bracht de dames volslagen in extase. Stel u voor een klein kamertje, geheel van fijn hout getimmerd, met marmeren paneeltjes ingelegd, de raampjes hedekt met blauw zijden gordijntjes, waarop zilveren loovertjes en figuren van allerlei kleuren zijn genaaid, een rondloopende bank met kussens, op den achtergrond eene soort van zijden rustbed onder een zijden baldakijntje, waarvan weer een paar lantarentjes met kwastjes afhangen, en verder overal verguld snijwerk, beeldjes, vaasjes en dergelijke chinoiseries meer, - en ge kunt u eenigzins een denkbeeld maken van de verrukking onzer gezellinnen. De Chinees had er blijkbaar schik van en beieverde zich op al onze vragen te antwoorden, vooral op die van de dames, welke onmiddellijk onder de lantaarntjes, kwastjes en belletjes van het zijden rustbed hadden plaats genomen, en zooveel hadden te kijken en te bewonderen, dat de thee er haast door vergeten werd. Maar de Chinees vergat ze niet en haalde weldra van achter een zijden gordijntje vol loovertjes en borduursels achtereenvolgens vijf blauwe chineesche koppen en schotels voor den dag, waarvan hij er ieder van ons een aanbood.

‘Kostelijke thee!’ was de alemeene uitroep, toen we het geurige vocht aan de lippen brachten.

‘Maar krijgen we er geen melk in?’ vroeg de dame, die zich zulke illusies omtrent het chineesche theepartijtje had gemaakt.

‘Neen, die hebben wij niet,’ zei de Chinees schalks lachend om het vies gezicht, dat de dame zette.

‘Thee zonder melk, dat kan ik niet drinken,’ hernam onze gezellin, den neus optrekkend.

‘Ge moet maar denken dat het Goede Vrijdag is,’ troostte ik.

‘'t Is goed dat er noj al veel suiker in is,’ hernam zij, na voorzichtig een paar teugjes genomen te hebben, als was zij bang vergeven te worden. ‘Maar wat is ze sterk!’

‘O, in China drinken we ze nog veel sterker,’ lachte de Chinees. Hij vertelde ons dat hij sedert vijf jaar te Berlijn woonde, vroeg mij of ik ook een ‘Duitscher’ was, en liet mij raden hoe oud hij was, hetgeen mij vrij moeilijk viel, aangezien bij den man van het gele ras geen sprake kon zijn van den blos der jeugd. Ik schatte hem dan ook wel tien jaar ouder dan hij was, wat hem hartelijk deed lachen. Hij was omstreeks vijf en twintig en vertelde dat hij eerstdaags ging trouwen, waarop hij ons zijne ‘Braut’ voorstelde, de nette jonge dame, die wij in het paviljoentje hadden aangetroffen.

‘Das Fräulein ist doch keine Chinesinn?’ vroeg ik schertsend; want ik wil al mijn leven een Chinees zijn, als de dame in kwestie ook maar een enkelen trek met het Mongoolsche ras gemeen had. Mijne vraag wekte dan ook niet weinig de vroolijkheid op van haar aanstaande, die lachend verklaarde dat zij eene ‘Berlinerinn’ was. En als wilde hij het verschil tusschen eene europeesche en chineesche dame doen uitkomen, toonde hij ons een aangekleed poppetje, dat eene bewoonster van het Hemelsche Rijk voorstelde, en dat een onzer dames voor gl. 1.25 van hem kocht. Verder liet hij ons chineesche prenten zien, waarop zoowel heeren als dames uit dat land waren afgebeeld, welke laatste echter in plaats van de gele kleur, haar ras eigen, eene zoo blozende gelaatstint hadden, dat eene westersche er jaloers op zou worden.