Awater. Jaargang 8

[p. 20]

Nieuw werk
Charles Ducal

De asla

Ik ging met de asla naar buiten,
ik ging met de asla over het erf,
de staldeuren waren veranderd in ruiten,
er stonden gezichten op, nat van de verf.

Ik ging met de asla de poort door,
ik ging met de asla tot ver in het veld,
de wind kwam en as waaide over het koren,
er stak een hoofd uit, maanwit en blootgesteld

aan formules bedacht in een cirkel
waarbinnen alles gehoorzaamde aan het oog
dat van vuur was, van koolsteen en sintels
en ook de winter was waarom zo werd gestookt.

Ik ging met de asla naar binnen,
ik ging met de asla over het erf,
overal waren spoken en schimmen,
overal was de as aan het werk.

Kind

Vader is groot. Hij steekt de zon in zijn zak.
Als ik een huis bouw schopt hij zoveel sneeuw
op het dak dat het instort. Als ik wegloop
legt hij mijn voeten vast met één schreeuw.

Moeder is klein. Zij kruipt door het sleutelgat.
Als ik alleen ben zucht zij als de wind
in mijn oor. In mijn droom speelt zij poppenkast.
Haar stem past precies in mijn hoofd.

Moeder en vader zijn even sterk.
Zij raken elkander niet aan. Als hij spreekt
is haar oog net zo hard als zijn stem.
Ik kan mij meten aan haar of aan hem.

De afstand is even hoog.

[p. 21]

Jong geleerd

Zolang het donker is hoor ik
hen stappen in het plafond.
Komt de zon, dalen zij af
in mijn hoofd en leggen
iets kouds op mijn tong.

Zij komen uit grote zakken
die vader naar boven droeg.
Zij stelen de melk van de katten.
Soms kleeft aan het schaaltje
hun bloed.

Het huis is zo gekrompen
dat het in mijn lichaam kan.
Als iemand naar binnen wil
zijn de deuren verwrongen.
Er komt niemand in. Niemand.

Later zal ik van iemand houden,
zegt moeder, dat is het plan.
Dan heb ik een huis met een vrouw
en met kinderen. Die maak ik
vreselijk bang

Landelijk

Op een dag breekt de wil.

Een vrouw komt uit het huis,
steekt het erf over en gaat in de schuur
op een baal stro zitten denken.

Varkens schreeuwen en vallen weer stil.
Over het lijk buigen zich 's avonds
gespannen gezichten. Het melken

kan hoogstens een uur worden uitgesteld,
de knecht meldt de tractor in panne,
de radio zegt er is onweer op til.

Om middernacht staat een man buiten,
maakt zijn vinger nat, voelt de wind.
Uit de plafonds dalen de ratten.

De lucht stinkt.

Charles Ducal (1952) schreef tot nu toe vijf dichtbundels (Het huwelijk, De hertog en ik, Moedertaal, Naar de aarde en In inkt gewassen), een verhalenbundel (De meesterknecht) en een brievenboek over de opkomst van extreem-rechts in Vlaanderen (Over de voorrang van rechts, samen met Kamiel Vanhole). In het voorjaar verschijnt een nieuwe dichtbundel: Toegedekt met een liedje.