Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 456]

203 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
‘Margrietken, ghi zijt so huepsch en fier,
Ghi hebt twee bruyn oochskens die ic gerne aensie,
Reyn vrouwelijck dier!
Sout ghi niet willen scheyden eerlanck?
In den crijch sal ick u leyden, lief, ist uwen danc.

2
Al in den crijch daer wil ick sijn:
Men schenct daer die vrome lantsknechten den wijn,
Reyn vrouwelijck fijn!
Al onder die blauwe landouwe voorwaer,
Daer is gebrec van vrouwen; lief, had ic u daer!

3
Maergrietken, wout ghi met mi gaen,
Ick sou u leyden al voor Terwaen,
Reyn vrouwelijck graen!
Daer sullen de lantsknechten neven u staen,
Si en sullen u tot gheender noot afgaen!’

4
‘Al voor Terwaen daer is groot noot!
Men slaeter die vrome lansknechten doot,
Cleyn ende groot,
Te voet en oock te peerde!’ ‘Gaet me,
Scoon lief!’ ‘Rijt uwer verden en laet mi met vre!’

5
‘Maergrietken, ic waer so gerne bi dy!
Ick bleve u dan mijn leven bi,
Begeerdes op mi!
Soe sal ick ghetrouwelijc bi u staen,
Wilt ghi mi nu noch nemmermeer nyet afgaen.’

6
Maergrietken sprack, met moede fier:
‘Adieu, ick wil vertrecken van hier,
Uut dit rosier.’
‘Sa, wil u God gheleyden voorwaer!
Dat ghi van mi wilt scheyden, lief, dat valt mi swaer!’

[p. 457]

 

7

 

Maer die dit liedeken dichte,

 

Sijn herteken truerde hem licht,

 

Vry niet en swicht:

 

Quae nijders honden hebben hem int gepijn,

 

Daerom dat hi moet derven dat vrouken fijn.

 

 

 

8

 

Maer die dit liedeken eerstmael sanck,

 

Dat was een ruyter van der banck,

 

Vry en vranck.

 

Maergrietken en mach hem ghebueren niet,

 

Daerom so lijt zijn herteken so groten verdriet.