Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 455]

202 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Met eenen droven sanghe
So claghe ick mijnen noot:
Het scheyden valt mi stranghe
Al van dat vrouken minjoot.
Huyt mijn ooghen saen
Vloeyt so menighen heeten traen
Al om die liefste mijn,
Die nu anders is beraen
En mijn ontrou heeft ghedaen.
Och, het scheyden doet mi pijn!

2
Schoon amoreuse caer,
Ic en haddes u noeyt betrout.
Laets spraken wi tegare
Schoon woorden menichfout;
Och, hoe was ick also bot!
En met mi hout u spot,
Jae, also ick wel aensie!
Laets vant ick die duere int slot:
Met een ander lief int cot
Waert ghy vrolijc ende blye!

3
Dus vint ic mi bedroghen.
Quade tonghen hebben mi verbeent:
Schoon woorden, al ghelooghen,
Spraect ghi, en niet en meent.
Jae, al bij den raet
Door qua tonghen quaet
Sijt ghy van mi vervreemdt
Ende oock heel van mi versaet!
Hoe coemt dat ghi my aldus versmaet?
Noeyt en heb ic met u geschimt.

4
Adieu schoon reyn figuere,
Adieu schoon eghelentier!
Ick en can gherusten niet een huere
Om u, reyn violier.
Och, mocht ick noch eens ontfaen
Eenen soen, het ware ghedaen
Aen u schoon roode mont...
Och, mijn lijden saen
Waer dan al gheheel ghedaen,
Want mijn herteken hebt ghi doorwont.

5
O edel god der mynnen,
Cupido, staet my by.
Venus' disciplinnen,
Aen u roep ick: ‘Ay my!’
Also ghy mi doet aenschijn,
Oock bedroghen sal ick zijn:
Ghelijck Salomon seer wijs
Ende oock Absolon seer fijn,
- Wel schoone roosemarijn -
Stae ick op een crakende ijs.

6
Adieu, adieu, princesse
Daer ick sin op hadde gheleyt!
Het was mi een droeve lesse
Als ghi mi u trouwe ontseyt.
Quade tonghen breken wel een been
En si en ghenesen gheen:
Dat heb ick nu verstaen.
Och, adieu, wi moeten scheen!
God die wil u wel gheleen
En beschermen van alle quaen.