|
| |
| |
| |
176 Van den edelen landtman
[Commentaar]
Als ic aenmercke al dat de werelt hout bevaen,
So gaet die landtman verre te boven,
So my dunct naer mijn verstaen.
Hy is seer duechdelijc van zeden,
Dus moet hi prijs van mi ontfaen
Want nacien, landen, sloten, steden
Voet hi met sine sweetighen leden.
Den goeden lantman tot alder duecht verhit.
So loyael - diet wel ontknochte -
Hi eert, hi delft, hi haect, hi spit
Als menich edelman leit op zijn bedde sochte.
Peynst: of die lantman niet en wroechte,
Wie soude ons dan met trooste laven?
Pausen, coninghen, princen, graven,
Sullen si leven, hi moet beslaven.
Den goeden lantman van groter werden,
Elck doet hem toren ende groten bant.
Die mollen comen uuter aerden,
Si en wachten hoeck, middel noch cant:
Si wroeten daert hem meest meshant -
Blent zijnde maken si gheen gheruchte...
Binnen der tijt dat die landtman saeyt of plant,
So roven coeyen, verkens, dit wil ic pluchten,
Ende eeten den landtman af zijn vruchten.
Venuskinderen - ic bens orconder -
Gaen buyten int doncker als een vedere;
Die eene valt boven, die ander valt onder,
Dus liggen si des landtmans coren ternedere,
Natuere die werct, elc rect die leden sijn...
Die landtman is des cost verbeyder,
Nochtans moet hi van als tevreden sijn:
Men soudt gepict hebben, het moet gesneden zijn...
| |
| |
Seyde ic anders, ic soude lieghen:
Het pluct al aen den landtman, dats claer beseven.
Die voghelen die in den woude vlieghen
Moeten doch bi den landtman leven;
Hanen, hinnen, al die daer aencleven,
Doen haer beste: si scrapen, si stecken.
Sulcke menige leest aren somtijts in plecken,
Maer God weet of sise uuten schoven trecken!
Dus laet ons den goeden landtman te vriende hebben,
Die voor ons slaeft met herten noyael.
Dan comen die papen, die willen thiende hebben;
Dan compt die coster om zijn natael;
Die vier oorden maken een schoon verhael,
Als die van weldoen sijn verbeyders
- Ick maecht wel weten principael! -
Si en begheren fruyt, sleeu, noch braembeyers,
Si willen hebben ghelt, kaes of eyers!
Alst coren is in, tsi vroech of spade,
So comen die ruyters of die quade
Segghen: ‘Herwaert, wi moeter eten!’
Den landtman trect, men moet wel weten,
Ter moelen - wat baet dat ickt hele?
Die molenaers hen niet en vergeten,
Si nemen redelijcke van den meele:
Paeys is goet, God weet hoeveele!
Den armen landtman heeft menigen stoot:
Die wolven fel, van cleynen gheruchte,
Biten haerlieden beesten doot;
Die vossen doen ooc also int pleghen;
Al slaet die menighe dit voor een cluyte,
Die wesels suypen die eyeren uute...
Den armen landtman heeftet al teghen.
| |
| |
Dus laet ons Gode bidden seere,
Dat Hi den landtman in duechden stercken.
Christus selve bewijst hem eere,
Soot daghelicx blijct in der kercken:
Het lichaem Gods, hoe dat ict mercke,
Comt van der terwe, dats waerhede.
Leyt den landtman niet te wercke,
Ten bleve staende slot noch stede.
God gheve den landtman paeys ende vrede
Ende dat eewich leven, amen.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd