175 Een nyeu liedeken
[Commentaar]
Al dat spreect met Vlaemschen tonghen,
Hoort naer dit vroelijck liet!
Twert tuwer eeren ghesonghen,
Wat te Watendamme is gheschiet,
Hoe dattet beschermt was voor verdriet.
Maer this God diet al voorsiet:
Want die Vransche, valsch van manieren,
Waendent branden ende pilgieren.
Daer was een valsch verrader,
Een moelenaer bi beschee;
Hi sprack tot ons heeren allegader,
Dat si over twater souden trecken, in bree.
Als men screef duysent cccccxl en twee,
En dat met eenen valsche ee,
Op den avont van Onser Vrouwe
Te half oogst dede hi dees ontrouwe.
Mijn heere van Nyeuwerlee coene,
Mijn heere van den Gracht,
Om Rumegem bystant te doene,
Metschaders Rijsselambacht,
Scheepten over twater in der nacht.
Maer si laghender met volle macht,
Want den verrader swoer sonder sparen
Datter maer een vaenken knechten en waren.
Dese Fransche, met nauwe listen,
Si berchden haer in een hout.
Ons heeren, diet niet en wisten,
Volchden haer valsche ghanghe stout.
Edel, onedel, jonck en out,
De Vransce omrijngdense so menichfout,
Si en wisten haer waer solveren:
Elck vluchte sonder cesseren.
Bellambacht, met cloecken sinnen,
Si hoordent allaerme slaen;
Si laghen te Wachtendamme binnen,
Si lieten haer eten staen.
Seer haest sijn si naer twater ghegaen
En riepen: ‘Keert, wi zijn al verraen!’
Veel knechten sijn huer teghen ghecomen
Die door twater quamen gheswommen.
Bellambacht, niet om verfrayen,
Met Morsle ghinghen si voort
En deden dat vaenderlinc blaeyen
Neffens twater op den boort.
Al saghen si haer broeders versmoort,
Dan al loopende sijn vermoort,
Si riepen: ‘Staet, vrome landtsknechten!
Laet ons liever doot vechten!’
Met bussen ende halve haken
Vielen si seer dapperlick an
Daer bleef so menighen Franschen man.
Monsuer de Rues quamer toe alsdan,
- Heel den leghere te lichten began -
Die twee slanghen met hem brochte,
Daer men die Fransoysen met gheraeckte.
Bin dat ons lieden dus schooten
Om Waten te doen bystant,
Die Fransche namen drye booten
Och, op eenen anderen cant
En waenden so over te comen int lant.
Dus bleef Waten onghebrant.
Maer ons lieden dit verstonden,
Si maectense waterhonden.
| |
Die Franchoysen met nijdighen toren
Met Borgoensche cruycen voren,
Datse ons volck niet en soude misdoen,
En haelden schapen en coen,
Want si kenden haer gheluwe hoen.
Mer die Borgoensche niet en lieten
Noch tparck te behouden met schieten.
God spare ons Keyser machtich
Voor druck ende teghenspoet,
Met allen heeren voordachtich
En al dat hem bystant doet
En beschermen tonnosel bloet
Opdat sy die Franchoysen onvroet,
Die om verraetschap altijt helden,
Huer valsche coopen verghelden.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd