Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 390]

melodie Fruytiers 1565, nr. 37

[p. 391]

173 Een amoreus liedeken

[Commentaar]

1
Tribulatie ende verdriet,
Wat moet mijn herte al lijden!
Eylacen, schoon lieveken,
Is dat niet groote pijn?
Confortatie gheeft mi, soete lief,
Ic soudet so wel ghelijden.
Mer eylacen, schoon lieveken,
Ten mach anders niet zijn...
Ic wijts quade tongen,
Veel erger dan fenijn,
Want zijt al beniden
Waer datter vruecht gesciet.
Troost ghi mi niet,
So blijf ic int verdriet.

2
O troost, confoort,
Na u staet alle mijn verlanghen.
O wreede Fortuyne,
Hoe valdy mi dus fel!
Van die liefste die ic vercoos
En can ic gheenen troost verwerven...
Mer eylacen, schoon lieveken,
Is dat niet groot gequel?
Ic wijts quade tonghen,
Veel erger dan fenijn,
Want zijt al beniden
Waer datter vruecht gesciet.
Troost ghi mi niet,
So blijf ic int verdriet.

3
Onghetroost te sine,
Waer vint men meerder pijne?
Want rooc ende smaec,
Die doet al vergaen.
Welrieckende roosemarijne,
Gheeft mijn herteken een medecijne.
Sal ick, soete lieveken,
Van u gheenen troost ontfaen?
Ic wijts quade tonghen,
Veel erger dan fenijn,
Want zijt al beniden
Waer datter vruecht gesciet.
Troost ghi mi niet,
So blijf ic int verdriet.

4
Oorlof, schoon lieveken,
Alst anders niet en mach wesen.
Ick bedancke mi seere
Van uwer goeder duecht.
Ic hope aen God den Heere,
Ic salt noch also wel ghelijden.
Mer doet, schoon lieveken,
Van alle dat ghi moecht,
Want ghi zijt dieghene
Die mijn jonc herte verhuecht,
Ende ghi weet, schoon lieveken,
Wat tusschen ons beyden is geschiet.
Troost ghi mi niet,
So blijf ic int verdriet.