Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 388]

melodie Fruytiers 1565, nr. 47

[p. 389]

172 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Met eenen droeven sanghe
So claghe ick mijnen noot:
Het scheyden valt mi stranghe
Al van dat vrouken minyoot.
Uut mijnen ooghen saen
Vloeyt so menighen heeten traen
Al om die liefste mijn,
Die nu anders is beraen
En mijn ontrou heeft ghedaen.
Och, het scheyden doet mi pijn!

2
Schoon amoreuse care,
Ick en haddes u noyt betrout.
Laest spraken wi tegare
Schoone woorden menichfout;
Och, hoe was ick also bot!
En met mi hout ghi u spot,
Ja, also ic aensie!
Laetst vant ic die doere in slot:
Met een ander lief int cot
Waert ghi vrolijck ende blije!

3
Dus vinde ic mi bedroghen,
Quade tonghen hebben mi verbeent:
Schoon woorden, al gelogen,
Spraect ghi, en niet en meent.
Ja, al bi den raet
Door qua tonghen quaet,
Sijt ghi van mi vervreemt
Ende oock heel van mi versaet!
Hoe coemt dat ghi mi aldus versmaet?
Noeyt en heb ick met u geschimt.

4
Adieu schoon reyn figuere,
Adieu schoon eglentier!
Ic en can gerusten niet een ure
Om u, reyn violier.
Och, mocht ick noch eens ontfaen
Eenen soen, het waer gedaen
Aen u schoon roode mont,
Och, mijn lijden saen
Waer dan al geheel ghedaen,
Want mijn herteken hebt ghi doorwont.

5
O edel god der minnen
Cupido, staet mi bi.
Venus' discipulinnen,
Aen u roep ic: ‘Ay my!’
Also ghi mi doet aenschijn,
Oock bedroghen sal ick zijn:
Ghelijck Salomon seer wijs
Ende ooc Absalon seer fijn
- Wel schoone rosemarijn -
Stae ick op een craeckende ijs.

6
Adieu, adieu, princesse
Daer ic sin op hadde gheleyt!
Het was mi een droeve lesse
Als ghi mi u trouwe ontseyt.
Qua tonghen breken wel een been
En si en genesen geen:
Dat heb ic nu verstaen.
Och, adieu, wi moeten scheen!
God die wil u wel gheleen
En beschermen van alle quaen.