|
| |
| |
| |
171 Een nyeu liedeken
[Commentaar]
Wi meyskens net, schoon gheblancket,
Die gaerne vruecht hantieren,
Wi zijn verplet in Venus' bruywet,
Niemant en wilt ons nu vieren.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons clincken, ons roepen, ons winken.
Het cost ons so menighen traen.
Voor cort jolijt een lanc verwijt,
Ons vruecht die mach haest vergaen,
Ons vruecht die mach haest vergaen.
Omdat wi eens al binnensbeens
Speelden met Venus' brande,
Met luttel gheweens - certeyn, ic meens! -
Bleef onsen maechdom te pande.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons clincken, ons roepen, ons wincken.
Ist nu niet qualijc ghemaect?
Den buyc is groot, dat is den noot:
Wi zijn aen een kint gheraect,
Wi zijn aen een kint gheraect.
Dan claghen wi snel, met groot ghequel,
Ons moeder om troost te verwerven.
Dan antwoort si fel: ‘Een dubbel vel,
Een hoerken sult ghi sterven!’
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons schincken, ons roepen, ons wincken.
‘Wat wilt ghi claghen mi?’
Dan gaen wi dolen, wat batet verholen?
Niemant en ontsegghen wi,
Niemant en ontsegghen wi.
| |
| |
Dus treden wi voort - hoort dit appoort! -
Ende crijghen voor ons ghelucken
Die pocken aent boort ende worden gesmoort,
Sodat wi danssen op cruycken.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons clincken, ons roepen, ons wincken.
Dus worden wi cruypel ende manck.
Ons vrienden, ons magen wi luttel behagen,
Dus eyndt ons leven cranck,
Dus eyndt ons leven cranck.
Eens waren wi jent, alomme bekent
Tot allen feesten, om drucx vernielen.
Nu ist gewent, wi zijn geschent
Ende schoeyen metten fielen.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons clincken, ons roepen, ons wincken.
Daer crijghen wi menighen waert
Van lande te lande, dan clappen ons tanden
Ende menighen couwen haert,
Ende menighen couwen haert.
Dus worden wi lau, int werck seer flau,
Verleept ende afgebraeyen,
Die tanden grau, die lippen blau,
Dan moeten wi coppelen draeyen.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons clincken, ons roepen, ons wincken.
Ghewreven is onsen struyck,
Die mammen zijn plat als een scoteldoec nat,
Si hangen op onsen buyck,
Si hangen op onsen buyck.
| |
| |
Dus siet men ons rijen, doort niet bedijen,
Om Gode al voor die kercken.
Ons boelkens daer lijen met tween, met drien,
Si en willen op ons niet mercken.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken,
Ons drincken, ons schincken, ons roepen, ons wincken.
Elck wijst ons met vingheren naer,
Pover dat bijt ons, Aermoede smijt ons,
Het valt ons veel te swaer,
Het valt ons veel te swaer.
Ons leste huys is met een cruys,
Niemant en derffer na haecken.
Dan zijn wi confuys, tis een abuys,
Daer leeren wi luysen craecken.
Ons cussen, ons lecken, ons boerden, ons gecken.
Ons drincken, ons clincken, ons roepen, ons wincken.
Hiertoe so comen wi bloot,
Vol seren, vol schellen, vol sweeren, vol bellen,
Daer sterven wi in den noot,
Daer sterven wi in den noot.
Princerskens fier, jent in bestier,
Die noch zijn maechdekens reyne,
Wacht u voor tvier der liefden hier
Ende slaept noch vry alleyne,
Voor cussen, voor lecken, voor boerden, voor gecken,
Voor drincken, voor schincken, voor roepen, voor wincken:
Weest eerbaer in uwen mont!
Wiet anders doet, ick maect u vroet,
Het sal u berouwen terstont,
Het sal u berouwen terstont.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd