Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 380]

melodie Fruytiers 1565, nr. 81

[p. 381]

169 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
Wy groeten mijn heer, met grooter eer,
Van Keyenborch verheven!
Sonder yet meer, wi groeten hem seer,
God laet hem langhe leven!
Van ons geslacht so isser veel,
Men canse niet ghetellen.
Wat batet dat ict swijch oft heel?
Wi zijn bestroeyt met dat tuylsche meel,
Wi draghen cappen met bellen.

2
Wi zijn al mal, tis ons gheval,
Wi willent ooc wel weten.
Int aertsche dal maecken wi gheschal,
Ons wijsheyt is versleten.
Wi en kennen groen, wit, swert noch root:
Waer vint men meerder dwasen?
Onse sotheyt is so groot,
Si blijft ons bi tot in der doot,
Wi en konnen niet dan rasen.

3
Die sommighe gaen strijcken, men machse kijcken,
Si willen ons verachten,
Voor ons ghelijcken, so willen si wijcken,
Si zijn van ons gheslachten:
Te Botterdam zijn si ghedoopt,
Te Dixmuyen zijn si gheboren.
Waer ghi gaet oft waer ghi loopt,
Ghi vinter sotten opghehoopt,
Int bont gaen si versmoren.

4
Si gaen brageren met bonte cleeren,
Si zijn seer opgheblasen.
Men moetse eeren, ghelijcken heeren,
Waer vint men meerder dwasen?
Omdatse hebben so grooten goet,
Doen si al wijse wercken;
Wat men met sulcken dwasen doet?
Het schijnt al, dat mense prijsen moet,
Dus en can ment niet wel merken.